Zelfs tijdens een ongekende, historische rouwperiode waren de vibes van de London Fashion Week ongeëvenaard

De London Fashion Week van dit seizoen werd geadverteerd als de eerste echte thuiskomst van de branche sinds de pandemie: een feest, een terugkeer naar de gemeenschap die centraal staat in dit alles. Maar een week na de openingsavond vond er een ongekende gebeurtenis plaats: de dood van de langst regerende monarch, koningin Elizabeth II.

Het land ging onmiddellijk een officiële rouwperiode van 10 dagen in en kort na de aankondiging stuurde de British Fashion Council een adres uit waarin alle feesten en niet-essentiële evenementen werden geannuleerd. Zware namen, zoals Burberry en Raf Simons dus zet de speld op hun shows, wat aanleiding was voor een noodoproep van meer dan 200 personen via Zoom om te bespreken of de week volledig moet worden ingeblikt om de terugslag te voorkomen die ongetwijfeld zou komen van onder meer

De dagelijkse mail om door te gaan. Maar uiteindelijk kwam de genomen beslissing tot stand via afzonderlijke WhatsApp-chats tussen ontwerpers in de uren erna, om een ​​verenigd front te presenteren ter ondersteuning van het Londense debuut en jong talent: degenen die sponsors hadden georganiseerd, boven hun stand hadden uitgegeven en de hulp van vrienden, familieleden en vrijwilligers hadden ingeroepen om hun collecties samen te brengen, allemaal tegen de achtergrond van een dreigende recessie.

Deze geest belichaamt die van London Fashion Week: inclusief, ondersteunend en anti-establishment (met alle respect). Het mag dan Burberry en Raf zijn kwijtgeraakt, maar de buzz was er nog steeds Christoffel Kane, die al jaren niet was komen opdagen, en JW Andersen, die naar huis terugkeerde na het tonen van recente collecties in het buitenland. Het had Simone Roche, Michael Halpern, Molly Goddard En Erdem. Maar op een typisch Londense manier, wat de week het meest opwindend maakte, was precies voor wie die grote namen instapten: de nieuwe golf van ontwerpers, die blijven ademen energie in de stad en haar industrie, en die ervoor zorgen dat ze zich onderscheidt van de rest als het gaat om creativiteit, experimenteren en, vooral, haar ongeëvenaarde stemming.

London Fashion Week wordt internationaal vaak over het hoofd gezien, overschaduwd door de aantrekkingskracht van grote huizen elders: Chanel, Miu Miu en Balenciaga in Parijs, Fendi, Versace en Gucci in Milaan. New York maakt misschien een toneelstuk voor de kroon van cool in Londen, waarbij Telfar elk seizoen zijn cultus blijft laten groeien en Marc Jacobs 'Heaven Doja Cat en Charli XCX in dienst neemt. Maar het low-budget equivalent van Londen voelt authentieker aan. Zoals Tom Rasmussen het uitdrukte Versuft, "Het is de enige modeweek waar echte gekke creativiteit centraal staat."

In tegenstelling tot de andere steden waar het door wordt ingeklemd, is er in Londen bijna geen poortwachter van het schema. Het rooster zit vol met jong, opkomend talent, pal naast gevestigde huizen, dankzij een hele reeks initiatieven die om deze reden zijn gemaakt, waaronder Lulu Kennedy's Fashion East. De non-profitorganisatie begon meer dan 20 jaar geleden en bracht mensen als Rocha, Anderson, Charles Jeffrey, Martine Rose, Mowalola, Knwls en Maximillian Davis een vliegende start. Dit seizoen waren de creaties van deelneemster Karoline Vitto, naast haar viering van het vrouwenlichaam - ze gebruikte uitsluitend modellen met een maatje meer - een van de hoogtepunten van de week.

De openingsshow van LFW was toepasselijk die van Harris Reed, de experimentele 26-jarige ontwerper die studeerde in 2020 af aan Central Saint Martins en is sindsdien benoemd tot creatief directeur bij Nina Ricci. En mensen gonsden het meest over Sinéad O'Dwyer, Feben, Masha Popova, Paolo Carzana, Chet Lo En Chopova Loena. Op dag twee probeerde een vriend in New York me te roosteren toen ik catwalkfoto's van elk plaatste en schreef: "Deze merken zijn allemaal klinkt verzonnen." De grap was op hem: deze exact onbekende, verzonnen klinkende namen waren toevallig de populairste kaartjes van de week.

De steun voor deze ontwerpers gaat veel verder dan die van hun mentoren uit de industrie en hun collega's die hen steunen (hoewel een speciale vermelding voor Reed, die, niet in staat om de dinsdagshow van Chet Lo te maken, liet een vriend hem FaceTimen vanaf de eerste rij om het hele ding live te zien - schreeuwend - vanaf ver). De aanwezigen gaan helemaal los, en zelfs wie niet gekleed is door het merk, draagt ​​nog steeds zijn eigen items uit vorige collecties: op Knuls-dag, haar slangenlaarzen en wijd uitlopende broeken met print stonden langs de eerste rij en het aantal geplooide geruite rokken van Chopova Lowena bij het debuut van de ontwerper op vrijdagavond overtrof bijna die op de landingsbaan. Onlangs wees een vriend erop dat Parijs de meest stijlvolle stad ter wereld wordt genoemd, vooral vanwege het strakke en chique uniform dat gemakkelijk te repliceren is massaal. Maar het is in Londen waar echte persoonlijke stijl schittert: de stad is een smeltkroes van individualisme; het is kleurrijk; het is experimenteel; en dankzij het weer zijn de mensen experts in gelaagdheid.

Ook de landingsbaan evolueert voortdurend. Bij Sinéad O'Dwyer was het de eerste keer dat rolstoelen - twee zelfs - op de catwalk stonden bij een grote modeshow in Londen (in april, Australië was met grote sprongen vooruit, met een hele show gewijd aan adaptieve mode). Bij SS Daley liepen niet alleen grotere vrouwen, maar ook mannen.

De show van Molly Goddard zat vol met modestudenten die door de ontwerpster zelf waren uitgenodigd en natuurlijk waren er odes aan de koningin, niet aangrijpender dan Richard Quinn's slotshow, met 22 catwalklooks die de ontwerper in slechts 10 dagen had gemaakt.

In tegenstelling tot Parijs is het in Londen gênant als je jezelf te serieus neemt. Ik zag Alexa Chung een georganiseerde auto dumpen met andere FROW-genodigden om in plaats daarvan solo buiten het metrostation een sigaret te roken en op een volle auto naar huis te springen. Mia Regan, Gen Z's nieuwe favoriete It-girl, help in de lift naar boven de gemiste hondenharen van iemands trui te trekken Rejina Pyo's optreden. Binnen locaties zitten mensen naast elkaar eigenlijk praten (hoewel ik nog steeds twee afzonderlijke e-mails naar PR's heb zien sturen die klagen over het feit dat ze op de tweede rij zitten) - en wanneer een ontwerper tijdens de finale verschijnt, is het gejuich luidruchtig. Bij de Old Bailey for Simone Rocha, waar de Ierse ontwerpster haar eerste herenkledingcollectie debuteerde, kreeg een zichtbaar emotionele Rocha zelfs een staande ovatie.

Hoewel (de meeste) feesten inderdaad werden geannuleerd, was de stemming nog steeds zo dwaas als het zou moeten zijn als je week is bestaande uit het pakken van de buis door de stad om het begin van de butt crack-baring-trend te zien (bij Poster Meisje). Tussen de shows door doopte iedereen The Standard in voor cocktails en drukbezochte pubs, zoals West London's iconisch The Cow, waar Sam Smith al pinten dronk toen het modepubliek op vrijdag losbarstte middag.

De 30 uur durende wachtrijen in het centrum van Londen om de kist van de koningin te bekijken, stonden misschien volledig naast de tule en tartan-lijnen die buiten shows plaatsvonden; maar ondanks alles bewees Londen dat het helemaal geen feesten, optredens van beroemdheden of enige externe energie nodig heeft om de meest opwindende modestad ter wereld te zijn.

Blader door de hoogtepunten van de meest veelbelovende opkomende ontwerpers van de London Fashion Week in de onderstaande galerij.

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.