- Zaktualizowano:
- Oryginał:
Przed odebraniem w poniedziałek Międzynarodowej Nagrody CFDA przez Comme des Garcons Rei Kawakubo (przyjmie nagrodę w absentia), Cathy Horyn napisała świetny, słusznie hagiograficzny profil o samotnym i enigmatycznym projektantce w dzisiejszym New York Times. „Żaden żyjący projektant, z wyjątkiem Azzedine Alaïa, nie jest bardziej szanowany przez swoich rówieśników i żaden nie wzbogacił naszego ducha na tak wiele oryginalnych i mylących sposobów” – pisze. To wielka pochwała od Cathy Horyn. Też prawda. Kawakubo ma swoich kultowych fanów — dowody można znaleźć w tym uroczym artykule na Style.com o wielbicielach Comme. A pamiętasz, kiedy Tavi Gevinson słynnie o niej rapował? Horyn naprawdę dociera do sedna, dlaczego Kawakubo zdobyła ten kult i dlaczego jest tak przekonująca. „Jeśli Karl Lagerfeld jest czołowym artystą mówiącym o modzie, to pani Kawakubo jest Mona Lisą” – pisze. „Nie stara się ujawnić swoich znaczeń, chociaż czasami wyjaśnia swoje metody”. Zapytała ją o metodę projektowania i ponownie wydrukowała swoją długą odpowiedź e-mailem w całości ponieważ „[on] mówi wszystko i nie można tego lepiej powiedzieć”. Oto jest (a dla wszystkich, którzy myśleli, że jej ostatnia kolekcja dotyczyła płaskiej mody w dobie Internetu, pomyślałeś zło):
- Autor: Leah Czernikoff
Z wyprzedzeniem Comme des Garcons' Rei Kawakubo odbiera Międzynarodowa Nagroda CFDA ten poniedziałek (ona przyjmie nagrodę zaocznie), Cathy Horyn napisała świetną, słusznie hagiograficzną profil o samotnym i enigmatycznym projektantze w dzisiejszym New York Times. „Żadnego żywego projektanta z wyjątkiem Azzedine Alaïa jest bardziej szanowana przez swoich rówieśników i żaden nie wzbogacił naszego ducha na tak wiele oryginalnych i zagmatwanych sposobów” – pisze. To wielka pochwała od Cathy Horyn. Też prawda.
Horyn naprawdę dociera do sedna, dlaczego Kawakubo zdobyła ten kult i dlaczego jest tak przekonująca. „Jeśli Karl Lagerfeld jest czołowym artystą mówiącym o modzie, to pani Kawakubo jest Mona Lisą” – pisze. „Nie stara się ujawnić swoich znaczeń, chociaż czasami wyjaśnia swoje metody”. Zapytała ją o metodę projektowania i ponownie wydrukowała swoją długą odpowiedź e-mailem w całości ponieważ „[on] mówi wszystko i nie można tego lepiej powiedzieć”. Oto jest (a dla wszystkich, którzy myśleli, że jej ostatnia kolekcja dotyczyła płaskiej mody w dobie Internetu, pomyślałeś zło):
Mój proces projektowania nigdy się nie rozpoczyna ani nie kończy. Zawsze mam nadzieję, że uda mi się znaleźć coś przez sam akt codziennego życia. Nie pracuję przy biurku i nie mam dokładnego punktu wyjścia do jakiejkolwiek kolekcji. Nigdy nie ma moodboardu, nie przeglądam próbek tkanin, nie szkicuję, nie ma chwili eureki, nie ma końca w poszukiwaniu czegoś nowego. Kiedy żyję normalnym życiem, mam nadzieję, że znajdę coś, co wywoła myśl, a wtedy pojawi się coś zupełnie niezwiązanego, a wtedy może znikąd pojawi się trzeci niezwiązany element. Często w każdej kolekcji znajdują się trzy nasiona rzeczy, które przypadkowo łączą się, tworząc coś, co wydaje się wszystkim innym produktem końcowym, ale dla mnie to się nigdy nie kończy. Nie ma chwili, kiedy pomyślę: „to działa, to jest jasne”. Jeśli przez jedną sekundę myślę, że coś się skończyło, następna byłaby niemożliwa do zrobienia.
Często elementy są całkowicie oddzielone w czasie i wymiarach. Jedna może być emocją, następną rzeczą jest obraz wzorcowy, a trzecią przedmiot lub obraz, który gdzieś widziałam. Nigdy nie pamiętam, kiedy i skąd te elementy łączą się w mojej głowie. Ufam synergii i zmianie. Jesienią 2012 roku myślałem o tym, żeby żaden projekt nie był designem, a bardzo zwyczajna tkanina (filc wełniany) byłaby mocna. W jakiś sposób uwidocznił się dwuwymiarowy poziom myślenia.
Nie czuję się szczęśliwy, gdy zbiór jest zbyt dobrze rozumiany. Dla mnie Biały Dramat był zbyt łatwy do zrozumienia, koncepcja zbyt jasna. Jesienią 2012 roku czuję się lepiej, bo nie było to zbyt jasne, a niektórzy zakładali, że nie ma to nic wspólnego z erą Internetu.
Walka o znalezienie czegoś nowego staje się coraz trudniejsza z czasem i doświadczeniem, więc tym razem, na jesień 2012, miałem wrażenie, że spróbuję stworzyć kolekcję robiąc bardzo mało.
Comme des Garcons x Matt Groening: Dlaczego twórca Simpsonów zaufał Rei Kawakubo „w 100%” dzięki współpracy
W dzisiejszych szczęśliwych czasach współpracy, wspólne przedsięwzięcia (zwłaszcza na głównej ulicy) to bez liku. Ale kiedy dowiedzieliśmy się, że legendarny animator Matt Groening, człowiek stojący za Simpsonami i komiks z końca lat 70. Życie w piekle, wypuszczał linię kapsułek z Comme des Garçons, byliśmy zaintrygowany. Podczas gdy stado mody może pochwalić się ciekawymi postaciami, z pewnością kreskówki i couture mają pozornie niewiele wspólnego. Okazuje się jednak, że Groening był dobrze zaznajomiony z awangardowymi projektami Rei Kawakubo na długo przed nawiązaniem współpracy.
-
By Fashionistka
9 kwi 2014