Pierwsze spojrzenie: Stella McCartney

Byłem bardzo zakochany w różnych nauczycielach sztuki. Nie tak, jak kiedykolwiek byłam zakochana w chłopaku, ale to było coś głębszego i bardziej drażniącego moje wnętrzności, rodzaj poczucia, że ​​może pewnego dnia dorosnę i będę taki jak oni. To były jedyne zajęcia, które lubiłem; to były jedyne stroje, które dzieliłam – długie swetry noszone jako sukienki; Druki indyjskie; szorty z wysokim stanem; marynarki z drewnianymi guzikami. Pamiętajcie, że to były lata 90. i chociaż miałam obsesję na punkcie Kate, Julie Delpy i Kirsty Hume, oni po prostu byli sobą, co (jak teraz myślę) zostało prawdopodobnie opisane jako „pozostały hipis”. Przypomniałem sobie wszystkich moich nauczycieli sztuki dzisiejszego ranka w Stella McCartney, kiedy wybieg był myty w żółtawym świetle, a dziewczyny z uśmiechem szumiały w dół, w wielkich blezerach noszonych jako sukienki; Nadruki inspirowane stylem indyjskim; szorty z wysokim stanem; chude, splątane włosy pozostałych hipisów. Kiedyś ojciec pokazał mi zdjęcia Lindy McCartney, fotografki, matki Stelli. Pamiętam takie stroje w nich. Widząc ich teraz na wybiegu, Paul McCartney uśmiechał się, ale Lily Allen wyglądała na trochę zmarszczoną - dopóki nie zagrali

Kos jako piosenka zamykająca. Na zewnątrz koncertu było spokojnie. Siedziałem z Mickey Boardmanem z Papier Magazyn na kawę. Widzieliśmy we mgle Wieżę Eiffla. Potem przyszła Carine Roitfeld i usiadła przy stole obok nas z Mario Testino. Powiedziała krótko „cześć”. Spokój ulotnił się jak dym papierosowy w kawiarniach. --FARAN