Niet mijn schoenen, niet mijn benen, nog steeds een goede lewk tho. Foto: Getty Images
Ik moet iets bekennen. Het is een gênant feit voor iemand die in de mode werkt, maar het is mijn waarheid en ik moet het delen: ik haat hoge hakken.
Er was maar één paar nodig om mijn. te raken breekpunt. Vorige maand droeg ik een paar blauwe suède muiltjes van Banana Republic, gekocht in de uitverkoop toen ik besloot dat ik mee moest doen aan de trend. Nadat ik naar verschillende persafspraken verspreid over de stad was gelopen en merkte dat ik vastzat in een vertraagde trein van 6 uur, eindigde ik de dag strompelend om een vriend te ontmoeten voor een drankje. Ik vervloekte elke stap. Ik voelde me verraden - dit waren tenslotte "comfortabele schoenen!" Ik drong aan op iedereen die erom vroeg. Het was een leugen. Ze waren niet comfortabel, en geen van mijn andere schoenen klokte meer dan drie centimeter. Toen realiseerde ik me: de hoge hakken moeten gaan.
Ik kwam thuis en begon meteen in mijn schoenenrek te rommelen. (Eigenlijk kwam ik thuis en trok meteen die verdomde schoenen uit, maar dat zou duidelijk moeten zijn.) Vervolgens sms'te ik mijn moeder om het nieuws te brengen. Een echte modeheld die elke dag hoge hakken droeg als beheerder van een basisschool, ze was behoorlijk geschokt en vereiste enige overtuiging dat ik mijn modeleven niet in de steek liet voor een garderobe van Crocs. Mijn vriend kwam al snel binnen, zag een stapel schoenen op het bed en op de vloer, en naast het indienen van een verzoek om een bijzonder sexy paar roodfluwelen sleehakken te bewaren, liet hij me aan mijn taak over.
Het was niet moeilijk om erachter te komen welke het eerst moesten gaan, aangezien de meeste van mijn hielen door gebrek aan slijtage bedekt waren met een fijn tot medium laag stof. Van sommige paren was gemakkelijk afscheid te nemen, zoals de satijnroze hakken met linten die ik op de universiteit bij Nine West kocht en die deden denken aan Het beruchte Oscar-moment van Lara Flynn Boyle. Anderen vereisten een beetje debat, zoals een paar naakte hakken met hoge hakken die ik bij Zara had gekocht, waardoor mijn benen kilometers lang leken, maar mijn voeten het gevoel gaven dat ze in brand stonden. Slechts één was moeilijk: een paar zwarte satijnen Burberry-sleehakken uit de voorjaarscollectie van 2012, gedragen door Alexa Chung meerdere keren (een keer door mij gedragen, gedurende vijf minuten omdat ze zo'n pijn deden) en door geluk gescoord bij een Century 21-klaring uitverkoop. Die gingen naar De Echte Echte, waar ik hoop dat ze een gelukkig thuis hebben gevonden.
Het spijt me dat ik je in de steek heb gelaten. Foto: Getty Images
Hier is het ding: ik bewonder vrouwen die de dag doorkomen op duizelingwekkende hakken. Ik zou nooit ontkennen dat een paar hoge hakken elke outfit er meer gepolijst laat uitzien, om nog maar te zwijgen van een been dat er strakker uitziet. Maar ik ben geen slanke, gepolijste vrouw! Ik neem elke dag de metro en ik vind het heerlijk om snel door toeristen te kunnen dobberen zonder bang te zijn dat ik een enkel breek of voor een trein val. Ik weet dat ze zeggen dat schoonheid pijn is, maar in deze arena waardeer ik bruikbaarheid boven streetstyle-potentieel. Mijn meest gedragen schoenen zijn een paar zwarte flats met een gouden hak van Handtekening melden, zo geliefd dat ik drie paar kocht voor het geval er ooit iets met hen zou gebeuren. Ik heb elk paar nu twee keer opgelost.
Gelukkig zijn platte schoenen en schoenen met lage hakken weer helemaal trendy, wat betekent dat er voor mij nog steeds genoeg chique opties zijn. ik droom van Nicholas Kirkwood loafers met spitse neus en Marion Parké Mary Janes vastgegespt voor werk; glinsterend Tabitha Simmons flats en met juwelen getooid Miu Miu lage blokhakken voor liefhebberevenementen; en Aquazurra veterschoenen en Gucci loafers voor alles daartussenin. (Ik zei dromen, oke?!) Ik heb ook een arsenaal aan ontwerpen met lage hakken gespaard op Schoenen van prooi, waar ik glitter op kan doen alles.
Naast het besef dat ik nooit de vrouw zal zijn die hoge hakken draagt, heeft het proces me ook doen nadenken over fast fashion. Zoveel van de schoenen die ik weggooide waren impulsaankopen bij Zara, gekocht omdat ik het gevoel had dat ik zou moeten wees het type vrouw dat elke dag zwarte stiletto's met spitse neus draagt naar kantoor. Ongetwijfeld droeg de productie van lage kwaliteit alleen maar bij aan het ongemak dat ik voelde elke keer dat ik ze droeg. In de toekomst ben ik van plan zorgvuldig in mijn schoenen te investeren en alleen paren te kopen die mij net zo goed behandelen als ik ze behandel.
Ik heb mijn hakken een maand geleden weggedaan en sindsdien heb ik geen enkel paar meer gemist. Mijn schoenenrek is Ik zie er nu echter een beetje leeg uit - wat betekent dat ik waarschijnlijk een beetje moet winkelen voor mijn aanstaande verjaardag, toch? Ik bedoel, ik zeg gewoon nee tegen hoge hakken, niet tegen vreugde. Ckom op.
Wil je als eerste het laatste nieuws uit de mode-industrie? Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.