Long Nguyen is de mede-oprichter en stijldirecteur van Pronken.
Toen de lichten plotseling aangingen, wat het einde betekende van de ingenieuze en raadselachtige Comme Des Garçons show laat op zaterdagmiddag, de menigte zat en klapte om te eisen dat Rei Kawakubo naar buiten zou komen achter de schermen. Het was een herhaling van de ovatie aan het einde van haar Collectie platte kleding najaar 2012. Toen en nu waren er geen tekenen van de ontwerper, die liever had dat de collectie voor zich sprak.
Met slechts 23 outfits - elk met zijn eigen muziek, variërend van klassiek concerto tot snelle drumbeats - verlegde Kawakubo de grenzen van wat kleding kan zijn tot het uiterste.
Van de eerste look, een doorschijnende nylon jurk met fluwelen bies - gedragen met een zwarte panty en een bondagecorset eronder - tot de laatste, een zwarte jurk die letterlijk een gigantische trek van zwart nylon was, de kleding doorbrak de barrière van wat een confectiekleding zou moeten zijn verzameling. We zien mode te veel als glamour. Maar hoe zit het met het idee dat mode een gevangenis is, die de persoon omhult binnen zijn kunstmatige esthetiek en grenzen? De rigide structuren van elke look hier riepen de vraag op hoe mode het individu zeker binnen zijn of haar eigen grenzen kan vangen. Hoewel de felroze gezwollen jurk op zichzelf zeker charmant is, heeft hij meer te zeggen wanneer hij wordt gedragen onder een 3D-kooi gemaakt van gebroken witte hoepelrok. De rigide structuur omhulde de jurk en het model en bracht een gevoel van gevangenschap over als mode.
Het moderne luxemodel - dat de meeste modehuizen momenteel volgen - biedt weinig bewegingsruimte. Omgekeerd was er bij deze show een echt gevoel van creatieve vrijheid. Het was niet verkeerd dat het publiek eiste dat de ontwerper een buiging leek te maken, maar dat zou teveel hebben gespeeld in het modesysteem waar deze collectie zich fel tegen verzette. Afwezigheid is soms zinvoller.
Foto's: IMAXtree