De regentschapkostuums in 'Persuasion' zijn geïnspireerd door Debbie Harry, Patti Smith en Audrey Hepburn

In 'Overtuiging', de twintiger Anne Elliot (Dakota Johnson) rouwt nog steeds om de ondergang van haar eerste ware liefde sinds ze acht jaar eerder het voorstel van de knappe (en toen brak) marinekapitein Frederick Wentworth (Cosmo Jarvis) weigerde. Ze vindt troost in een hartzeer "afspeellijst" - papieren bladmuziek opgeborgen in een aloude ex-herinneringsdoos in tegenstelling tot een cd- of Spotify-compilatie. Net als een Jane Austen-klassieker, dient het als een groenblijvende en universele zalf. Dat is niet het enige deel van onze 19e-eeuwse hoofdrolspeler dat doordrongen is van moderniteit in de door Carrie Cracknell geregisseerde Netflix-aanpassing.

De anachronismen in Anne's Regency-Era-jurk weerspiegelen zowel haar capabele, vooruitstrevende karakter als haar grappige, eigentijdse volkstaal (plus, vierde-muur-brekende terzijdes). Voor een sterke basiskennis heeft kostuumontwerper Marianne Agertoft de tijdsperiode grondig onderzocht beelden, schilderijen en modeplaten, waardoor ze haar creatieve vrijheden op haar moodboards kon uitbreiden. "[Ik heb dat toen] gecombineerd met modernere afbeeldingen en foto's om personages en houding te illustreren", zegt ze.

De in Londen gevestigde kostuumontwerper keek ook naar een trifecta van 20e-eeuwse iconen om Anne's geest en complexiteit over te brengen: Patti Smith, Debbie Harry en Audrey Hepburn.

"Het gaat meer om hun houding, zoals hoe ze overkomen, niet zozeer om wat ze droegen", zegt Agertoft, verwijzend naar een foto van punkrocklegende Smith in een mannenshirt met een jasje nonchalant over haar heen gegooid schouder.

Agertoft draaide de klok ook een beetje vooruit, naar het einde van de 19e eeuw, door de jurk iets te verlagen en jastailles voor zowel Anne als haar financieel onderlegde vertrouwelinge, Lady Russell (Nikki Amuka-vogel). "We moesten gaan met wat ons de mogelijkheid gaf om iets te zeggen dat een beetje anders voelde, en Ik hou van de eenvoud', zegt ze, eraan toevoegend dat ze de kans heeft gegrepen om van de imperium-taille af te wijken? "pelissesilhouet, dat populair bleef van het begin tot het midden van de 19e eeuw. "Voor mij voelt [de lagere taille] meer tijdloos aan." 

De naar voren gerichte tailles van Anne en Lady Russell onderscheiden hen ook van de meer conventionele zussen van de eerste: Elizabeth (Yolanda Kettle, hieronder), "Somerset's meest modieuze uitblinker", zoals Anne haar beschrijft, en de goed getrouwde en vertederende egocentrische Mary (Mia McKenna Bruce).

In samenwerking met Cracknell en production designer John Paul Kelly ontwierp Agertoft een expressief kleurenpalet voor Anne en de cast, inclusief een zwart-witthema voor de losbandige maar met schulden geteisterde Elliot-familie, te beginnen met donkergrijs in tastbaar, overgeverfd linnen en pure organza's op Anne - omdat ze "vastzit in een wereld van herinneringen, spijt en weinig actie", het kostuum ontwerper zegt.

Anne, de heldin in het laatste en meest sombere werk van Austen, wordt beschouwd als het meest volwassen personage van de auteur, een personage dat een tijd van maatschappelijke verandering in Engeland observeert. In die zin "voelde [het donkergrijze] gewoon een beetje complexer en iets dieper, en resoneerde heel goed met mij", zegt Agertoft.

Anne's silhouetten met knopen en kraag - zoals het kortere witte overhemd met opgerolde mouwen over een grijze kleed je aan om het familielandgoed, Kellynch, klaar te maken voor (snik!) verhuur - spreek met haar liefde voor lezen en scherp intellect. Bovendien is Anne 'praktisch', zegt Agertoft: 'Ze gaat niet over etiquette. Ze gaat over wat ze houdt van dragen."

In tegenstelling tot haar grillige zussen die nooit twee keer hetzelfde dragen, herhaalt Anne haar favoriete 'helden'-stukken, zoals een sjaalkraag, linnen jas met lage taille (boven) tijdens haar reizen door het Engelse platteland en op een stranduitstapje naar Lyme, waar ze herenigd wordt met een nog steeds pijn Wentworth. "Het is alsof je een spijker- of leren jack hebt waar je graag in reist", zegt Agertoft. "Het zit op je en het is in jouw vorm gegroeid." 

Anne blijft ook thuis getroost in haar groenblauwe huisjas met delicate pofschouders en bloemenborduurwerk op zijde (hieronder). Haar knusse ondergoed onthult meer over haar karakter, terwijl ze zich ook tijdloze vrijheden aanneemt.

"Daaronder draagt ​​ze Regency-lades met sluiting aan de voorkant [voor mannen]", zegt Agertoft, erop wijzend dat "een dame van haar status" op dat moment waarschijnlijk nooit echt mannenondergoed zou hebben gedragen. 'Het is een beetje alsof je je lange onderbroek draagt. Het is, nogmaals, die moderne interpretatie." (Aan het begin van de film draagt ​​Anne dikke, slordige wollen sokken terwijl ze wijn uit de fles drinkt - een andere anachronistische karakterkeuze.)

De blauwgroene huisjas past in het blauwe thema van Anne; haar monochromatische motief breidt zich uit met haar reis terwijl ze langzaam opbouwt naar een tweede kans met Wentworth.

"Een monochromatische look doorbreken met een wintertaling is een heel mooie manier om hetzelfde soort karakter te behouden", zegt Agertoft, wiens favoriet kostuum in de film is de aquajurk die Anne draagt ​​om Mary, haar onstuimige kinderen en liefhebbende schoonouders te bezoeken op haar landgoed in Uppercross (onderstaand).

De jurk met kraag met knopen aan de voorkant doorloopt een actieve, opgewonden en uiteindelijk neerslachtige reeks - dus het moest dynamisch zijn.

"Ik vond een stof en het was stijf, als een plank", zegt Agertoft. Zij en haar team hebben de linnenmix geverfd en opnieuw geverfd, terwijl ze het herhaaldelijk wassen en afbreken. "Het werd gewoon dit prachtige stuk, net zoals wanneer je naar een meer ontspannen huishouden gaat, zoals het huis van een jongere zus, waar het allemaal om plezier draait."

Anne's oceaan-getinte thema, verbonden met Wentworth's marineblues, komt tot een hoogtepunt wanneer de twee elkaar ontmoeten op het koude, winderige strand in Lyme. (Agertoft zegt dat elke vorm van zeevaartsymboliek in de kleuren onbedoeld is.) Wentworth bevriend uiteindelijk Anne, terwijl ze van de letterlijke en figuurlijke kilte in een met juwelen getinte en blauwgroen geborduurde omslag over een denimachtige jurk (hierboven) - de "meest verbazingwekkende kleding stof." 

Terwijl de misverstanden voortduren en de intrigerende maar dubbelzinnige Mr. Elliot (Henry Golding) Anne's interesse wekt, wordt haar monochrome verandert in zijdeachtige robijnrode tinten, zoals een rijjas bij de banketbakkers en een eenvoudige maar prachtige cérise pelisse-jurk bij de opera (onderstaand).

"Die jurk kreeg veel aandacht van onze werkkamer. Het werd langzaam maar zeker ontwikkeld tijdens het filmen", zegt Agertoft. "[Het was] wij die probeerden niet te gaan te veel overboord omdat het toch moest passen bij de andere mensen van Bath die er waren en Anne er niet ineens uitzag alsof ze een beetje overdressed was. Het was een balans."

Terug in Bath met haar familie keert Anne terug naar haar vertrouwde grijstinten, maar in meer gestroomlijnde vormen en een zijdezachte glans.

"De Bath-versie van die monochrome, die het allemaal heel puur en schoon houdt, voelt minder ontspannen aan dan in de opening waar ze thuis in de bibliotheek is [bij Kellynch]", zegt Agertoft, die genoot van een ander hedendaags spel op de door etiquette gedicteerde mutsen en tophats uit die periode door Anne te versieren met een vrolijk breisel baret (boven).

Anne's hoofddeksels staan ​​ook haaks op de uitgebreide hoed van Lady Russell, die Anne geeft wat volgens haar weer een verwoestende update is om haar vorige liefdesverdriet te overtreffen. "Dat was in die zin een beetje de 'slechte nieuws'-outfit", zegt Agertoft. 'Terug naar waar ze in het begin was.' 

Persuasion gaat in première op vrijdag 15 juli op Netflix.

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.