Inside the Met's Spring Exhibit, 'Rei Kawakubo/Comme des Garçons: Art of the In-Between'

Is mode kunst?

Als er een modeontwerper is wiens werk bevestigend pleit, dan zou dat zijn: Rei Kawakubo en het grensverleggende label Comme des Garçons die ze in 1969 oprichtte. Het feit dat de Metropolitan Museum of Artlente 2017 Kostuum Instituut tentoonstelling, "Rei Kawakubo/Comme des Garçons: Art of the In-Between," richt zich uitsluitend op haar werk - het markeert het eerste monogram van het Costume Institute op een levende ontwerper sinds zijn Yves Saint Laurent tentoonstelling in 1983 — impliceert zoveel. Maar de tentoonstelling is minder geïnteresseerd in het definiëren van haar creaties als mode of kunst dan in de manier waarop ze categorieën overstijgen sinds het begin.

En transcendeert haar werk, in meer dan één opzicht. In haar meedogenloze streven naar 'nieuwheid' heeft Kawakubo de conventionele houding ten opzichte van kledingconstructie getrotseerd en zelfs de detailhandel met zo'n kracht dat haar acties nieuwe conventies hebben gecreëerd voor andere ontwerpers om volgen.

"Veel aspecten van mode die we nu als vanzelfsprekend beschouwen, zijn ontwikkeld door Rei," beweerde Andrew Bolton, curator van het Kostuuminstituut, bij een persvooruitblik van de tentoonstelling op maandag. "[Dat omvat] asymmetrie, zichtbare naden, ruwe/onafgewerkte randen, buitenmaatse/overdreven silhouetten en een compromisloos monochroom kleurenpalet." naar dat eerder indrukwekkende lijst, kan er ook aan worden toegevoegd dat Kawakubo vaak wordt gecrediteerd voor het "uitvinden van zwart" in de mode en dat haar "guerrillawinkels" de weg effenden voor de nu alomtegenwoordige pop-up.

Het is door deze constante innovatie dat Kawakubo's werk een kunst versus mode-debat "overtollig" heeft gemaakt, aldus Bolton. "Met haar mode wijst ze op de absurditeit van de eeuwenoude rivaliteit tussen kunst en mode, door kunst te promoten zonder verouderde hiërarchieën en ongunstige classificaties."

Het ontmantelen van rivaliserende concepten gaat verder dan mode en kunst in de tentoonstelling "Art of the In-Between"; de hele show is opgebouwd rond het raamwerk van gepaarde oppositionele concepten. "Afwezigheid/Aanwezigheid", "Mooi/Grotesque", "Onderwerp/Object" en "Orde/Chaos" zijn slechts enkele van de vele oxymoronische dualiteiten die in de tentoonstelling worden verkend, die elk worden geïllustreerd door kleding uit de decennia van Kawakubo van werk.

Bij het betreden van de tentoonstellingsruimte worden bezoekers begroet door een kleine cluster van rode ensembles uit enkele van Kawakubo's meest memorabele collecties, zoals een paper-doll-flat jacket en rok uit de herfstcollectie '2 Dimensions' en een jurk en top met een tumorachtige torsogroei uit de beruchte 'Body Meets Dress-Dress Meets Body'-collectie van Spring 1997. De stukken weerspiegelen Kawakubo's "preoccupatie met het vervagen van de grenzen tussen het lichaam en de jurk", aldus Bolton; en dit gelijktijdig vaststellen en vervagen van grenzen is een thema dat de rest van de tentoonstelling doorloopt.

Kawakubo's onderscheidende en samenhangende benadering van creativiteit komt niet alleen tot uiting in de kleding, maar ook in de fysieke ruimte die de tentoonstelling inneemt. Gevuld met een reeks rechtopstaande cilinders en kubussen, lijkt het bijna een verzameling kolossale witte bouwstenen die zijn achtergelaten door een gigantisch, minimalisme-liefhebbend kind. Elk blok heeft een of meer openingen waardoor kijkers naar de kledingstukken kunnen kijken die binnenin zijn gerangschikt, en een paar hebben zelfs jurken bovenop, ver boven de hoofden van waarnemers. De ruimte is volledig wit geschilderd om zo min mogelijk af te leiden van de kleding zelf.

De verlichting, ontworpen door Thierry Dreyfus, is ook gekozen om een ​​specifiek soort interactie tussen de kleding en de kijkers mogelijk te maken. "Normaal gesproken gebruiken we schijnwerpers in onze tentoonstellingen, wat het effect heeft dat bezoekers afstand nemen en scheiden van de kunstwerken", legt Bolton uit. "Door een skyscape van meer dan 300 tl-buizen te creëren, wordt dit effect verminderd en worden bezoekers en de kunstwerken gelijkmatig verlicht."

Het resultaat van de witte ruimte en het fluorescerende licht is een omgeving die bijna laboratoriumachtig kan aanvoelen in zijn steriliteit, ware het niet voor de overweldigende rijkdom aan texturen, textiel en concepten die in de kleding worden gepresenteerd zelf. Of je nu op zoek bent naar een draagbare en rode loper-klaar tule-en-zwart elastische jurk uit de herfst 2008 "Bad Taste" collectie of een is-dat-gelijk-kleding platte cirkel "jurk" uit de "Ceremony of Separation" van de herfst van 2015, wat duidelijk is, is dat Kawakubo's doel om op geheel nieuwe manieren naar het lichaam te kijken, er een is die ze keer op keer effectief heeft gerealiseerd.

Even opvallend is dat Kawakubo dit volledig heeft gedaan door middel van kleding zelf, in plaats van te vertrouwen op omslachtige uitleg van haar concepten. In het kielzog van een opmerkelijk politieke modemaand waarin ontwerpers allerlei in-your-face verklaringen op de landingsbaan, voelt Kawakubo's weigering om zichzelf uit te leggen of zich zelfs maar bezig te houden met iets dat te specifiek verband houdt met de actualiteit, bijzonder uniek. Haar beruchte terughoudendheid over haar eigen werk wordt weerspiegeld in het feit dat de tentoonstelling de gebruikelijke stukjes uitleg mist discours op de muren, met alleen titels en een papieren boekje met minimale tekst bij de ingang voor kijkers die hongerig zijn naar meer context.

De ondoorgrondelijkheid van haar werk op de catwalk, met zijn schokkende klonten en vreemde silhouetten, blijft dus grotendeels behouden in de tentoonstelling. En hoe frustrerend dat ook mag zijn voor kijkers die de voorkeur geven aan de Kawakubo, ze kunnen gemakkelijk begrijpen, de Kawakubo die heeft samengewerkt met Speedo en Doc Martens, lijkt het op de een of andere manier passend om haar op deze manier in een museumruimte te introduceren. Of ze zichzelf nu kunstenaar wil noemen of niet, de logica die geldt voor de beste schilders en… beeldhouwers geldt ook voor Kawakubo: als ze had kunnen opschrijven wat ze probeerde te zeggen, zou hebben. Maar dat kon ze niet, dus communiceerde ze wat ze nodig had door middel van kleding. "Art of the In-Between" laat kijkers het gevoel hebben dat mode, als een creatief medium, Kawakubo een van de zijne mag noemen.

De tentoonstelling "Rei Kawakubo/Comme des Garçons: Art of the In-Between" van het Costume Institute gaat op 4 mei open voor het publiek en is te zien tot en met 4 september.

Wil je meer fashionista's? Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang ons direct in uw inbox.