Hoe ik winkel: Jillian Mercado

Sinds ze zes jaar geleden begon met modellenwerk, Jillian Mercado heeft de cover gesierd van Teen Vogue, speelde in campagnes voor merken zoals Doelwit en Nordstrom en is een thought-leader in de mode-industrie geworden. Door dit alles heeft ze haar platform gebruikt om te pleiten voor mensen met een handicap die van oudsher niet vertegenwoordigd of verzorgd zijn in deze ruimte. En ze beperkt zich niet alleen tot mode: Mercado is overgestoken naar Hollywood met een rol in de reboot van "The L Word", "The L Word: Generation Q", die net vernieuwd voor een tweede seizoen.

"Mijn personage in [The L Word] heeft niets te maken met mijn handicap. Ze heeft toevallig een handicap. Dat is het", zegt Mercado tegen Fashionista, waarbij hij opmerkt dat mensen met een handicap zijn nog steeds zelden vertegenwoordigd in televisie en film (en dat vaak, ze worden gespeeld door valide acteurs.) Ze neemt wat ze heeft geleerd van het werken in de mode en gebruikt het om de representatie te creëren die ze niet zag opgroeien in verschillende industrieën. Door beide carrièrepaden te volgen, gelooft ze dat ze haar gemeenschap beter kan dienen en de grenzen nog verder kan verleggen.

Kleding heeft altijd een rol gespeeld in Mercado's ontdekkingsreis naar zichzelf. (Haar moeder was naaister en leerde haar naaien.) Dat doen ze nog steeds. De 32-jarige deelde haar vroegste modeherinneringen, toen ze stopte met haar handicap haar stijl te laten dicteren en waar ze de laatste tijd aan het winkelen was.

Gerelateerde verhalen:
Hoe ik winkel: Peyton-lijst
Hoe ik winkel: Serena Williams
Hoe ik winkel: Barbie Ferreira

"Mijn moeder was naaister toen ze zo oud was als ik. Ze werkte in een fabriek en was dol op naaien en kleding maken. Een groot deel van onze jeugd hadden mijn zussen en ik onze eigen 'couturekleding' die door mijn moeder was gemaakt. Het was zo'n goede hechtingstijd.

"Mijn moeder gaat graag winkelen en we gingen altijd samen winkelen. Ik herinner me dat ik grotere maten kocht [toen ik opgroeide]. Als ik extra klein was, zou mijn moeder me een medium geven omdat ik op dat moment een beugel droeg. We moesten creatief zijn en iets vinden dat comfortabel was. Maar ook toen ik jonger was, was het voor mij cruciaal om niet te laten zien dat ik een beugel had. Ik was echt onzeker over hen. Ik dacht altijd: 'Wat voor soort kleding draag ik echt graag? En waardoor zou ik er minder gehandicapt uitzien?'

"Ik stopte met het dragen van een beugel rond mijn 14e. Ik was het gewoon zo moe om me niet mezelf te voelen [om] de wereld tegemoet te komen en te denken dat als ik verander wie ik ben, de wereld me zal accepteren. In werkelijkheid had het andersom moeten zijn. Ik wijt dat aan de representatie die er in die tijd was - ik zag mezelf nergens. Als ik dat deed, was het in reclamespots over kanker of iets heel triests. Ik [ realiseerde me] dat ik liever mezelf ben en gelukkig ben dan ongelukkig te zijn in mijn eigen zelf en lichaam.

"In de jaren '90 waren er geen toegankelijke kledingmerken - of wat dan ook dat mijn gemeenschap vertegenwoordigde, wat dat betreft. Destijds hield ik van spijkerjacks en spelden erop. Als je zou kijken naar mijn fotoalbums [van] toen ik klein was, dat is alles wat ik droeg. Het waren heel Justin Timberlake en Britney [Spears].

"Toen ik ouder werd, dacht ik altijd: 'Hoe word ik onafhankelijker?' Mijn moeder zei altijd deze zin in het Spaans, wat betekent: 'Ik ga niet' voor altijd hier zijn.' Het was best heftig om [dat] als kind te horen, maar het zette me aan het denken: als er niemand is om me te helpen, hoe kan ik dan dingen doen door mezelf? Ik zou dingen kopen met de gedachte: 'Kan ik dit verwijderen en mezelf dit aantrekken?' Ik ga vandaag nog steeds volgens die regel.

"Ik heb het altijd leuk gevonden om fysiek naar winkels te gaan en het materiaal te voelen, het te passen en te kijken of het past. Soms kijk je naar iets en als je het aantrekt is het een heel andere outfit. Sommige van deze winkels zijn rommelig - er zijn hangers op de vloer en dat is vervelend omdat mijn wielen zou erin vast komen te zitten of de kleren zouden er sporen op krijgen en het is gewoon gênant op dat moment.

"Toen ik begin twintig was, bracht ik tijd door bij Club Monaco, H&M, Zara en Urban Outfitters. Ik was echt in de office-look. Ik heb geprobeerd om het zo grungy mogelijk te maken. Ik zou een blouse van Club Monaco dragen in combinatie met een leren jack en een zwarte skinny jeans. Ik heb geprobeerd een blazer te maken, maar het werkte gewoon niet voor mij omdat het er te zakelijk uitzag. Ik hield ervan om skinny zwarte spijkerbroeken te dragen - dat doe ik nog steeds. Toen ik bij mijn familie woonde, had ik altijd iemand om me te helpen. Het is een proces om ze aan te trekken. Het zou me meer dan 30 minuten kosten. Dat was echt vervelend omdat ze steeds moeilijker te dragen waren. Ik liep stage, ging studeren en probeerde een sociaal leven op te bouwen. Ze bemoeiden zich [met mijn leven].

"Ik realiseerde me dat niemand me zou helpen. Geen enkele ontwerper zou een creatieve manier bedenken waarop we allemaal jeans kunnen dragen. Dat was altijd frustrerend. Ik denk dat het rond die tijd was dat ik een lijst maakte met dingen die ik graag doe en waar ik blij van word - naar het ballet gaan, naar de film of uitgaan met mijn vrienden. Een van hen werkte in de mode.

"Ik vond het altijd leuk om creatief bezig te zijn op de universiteit. Ik liep stage op vier of vijf plaatsen, en ik keek naar mezelf en dacht: 'Ik ben liever in deze omgeving dan al het andere dat ik kan bedenken van.' Ik wilde de boel opschudden in de branche, want ik zag niemand zoals ik redacteur of fotograaf worden of wat dan ook achter de scènes. Ik wilde naar een plek gaan waar ik mensen zoals ik kon inhuren om de mensen te zijn waar ik naar op zoek was. Ik wist dat ze daar in mijn hart en in mijn ziel waren - ze kregen gewoon niet de kans om in de schijnwerpers te staan.

"Ik heb mijn eerste Diesel-campagne zes jaar geleden. Ik wist al die tijd dat dit kon gebeuren. Omdat ik marketing studeerde op de universiteit, wist ik dat mensen van geld houden en dit was geld verdienen. En dat als ik me daar echt voor inzet, alles mogelijk is.

"Het was geweldig om met Tommy Hilfiger te werken [aan campagnes voor zijn adaptieve modellijn]. Het introduceerde het idee dat grote merken tegemoet kunnen komen aan mensen met een handicap en het hoeft niet dramatisch te zijn. Veel bedrijven zeggen dat het veel geld is, maar dat is echt een excuus - je moet er gewoon creatief mee zijn. Zorg voor een team met mensen die daadwerkelijk een handicap hebben om u daarbij te helpen. Ik ben dankbaar dat ze in ieder geval het gesprek zijn begonnen.

"Mijn moeder heeft me leren naaien, wat geweldig is. Ik ben best goed in het zomen van broeken, wat van pas komt. Ik heb geprobeerd het winkelen in fast fashion te verminderen, wat natuurlijk een voorrecht is. Ik woon nu in Los Angeles en er zijn zoveel vintage winkels. Ik doe veel vintage of tweedehands shoppen op plaatsen als Wasteland en Squaresville. Ik ga langs Santa Monica Boulevard en er zijn zoveel vintage winkels.

"Ik draag geen skinny jeans meer, ook al zou ik dat graag willen. Meestal draag ik jurken of lange rokken en crop tops. Ik draag nog steeds mijn leren jack omdat ik dat nooit niet zal dragen. Het is een van mijn favoriete stukken. Ik draag vrijwel geen grotere maten meer, tenzij het een comfortabele trui is of zo.

"Zolang ik leef, zal ik altijd pleiten voor [mensen met een handicap]. Bedrijven moeten echt begrijpen dat we hier zijn en nergens heen gaan. Ze verliezen een enorme gemeenschap van mensen en geld. Zodra ze dat beseffen, zullen ze het begrijpen. En als ze daar aankomen, moeten ze ons in machtsposities inhuren, want je kunt het niet doen als we er niet zijn. We zouden keuzes moeten hebben zoals iedereen keuzes heeft. Er is een kleine sectie en er is een plus-size sectie, maar eerlijk gezegd, die secties zouden er één moeten zijn. Het moet allemaal gewoon kleding zijn.”

Wil je meer fashionista's? Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief en ontvang ons direct in uw inbox.