De vele betekenissen achter de kostuums in Ryan Murphy's 'Ratched'

instagram viewer

Kostuumontwerpers Lou Eyrich en Rebecca Guzzi geven uitleg over het "chirurgische groen" van Sarah Paulsons verpleegstersuniform en de op maat gemaakte jurken voor Petunia, de kapucijnaap van Sharon Stone.

"Het grootste probleem dat Rebecca en ik hebben is om hem bij te houden", lacht Ryan Murphy's oude kostuumontwerper, Lou Eyrich, in gesprek, met haar "Ratched" mede-ontwerper Rebecca Guzzi.

De nieuwe Netflix project beeldt verpleegster Mildred Ratched (Sarah Paulson)'s oorsprongsverhaal, dat zich afspeelt in 1947 - 15 jaar voordat ze patiënten (en publiek) terroriseerde in de roman van Ken Kesey, "One Flew Over the Cuckoo's Nest." Regisseur Miloš Forman bracht het horrorverhaal naar het grote scherm in zijn film uit 1975, die Louise Fletcher won een Oscar de rol van zorgverlener spelen die verkeerd is gegaan.

Frequente Murphy-medewerkers en Emmy Winnaars Guzzi en Eyrich brengen de ambitieuze visie van de maker-regisseur voor het heruitvinden van het iconische personage tot leven door middel van kostuums. (Eyrich kreeg zojuist twee knikjes voor haar periode en hedendaags werk op Murphy's "

Hollywood" en "De politicus," respectievelijk, en de twee wonnen in 2018 een Emmy voor hun high fashion- en haute-terreurwerk uit de jaren '90 in "Moord op Gianni Versace: Amerikaans misdaadverhaal.") En, zoals bij een Murphy-gewricht, merk je misschien dat je op bepaalde punten je ogen bedekt, maar jij zal niet weg kunnen kijken van de kledingkast, te beginnen met de opvallende en vooral coole kleur palet.

"Groen was de overheersende symbolische kleur die we op verschillende karakters gebruikten voor verschillende betekenissen", legt Guzzi uit. Murphy zag de kleur, in verschillende tinten, als de betekenis van "geweld, onderdrukking, lust, afgunst, hebzucht en kwaad", die Eyrich en Guzzi op belangrijke momenten in de plot in de kostuums brachten.

Ondertussen waren bepaalde kleuren verboden: "Hij wilde geen rood in kleding - behalve om bloed te zien in het ziekenhuis of lippenstift op Mildred", voegt Guzzi eraan toe. Eyrich wijst er ook op dat het strakke maar levendige kleurenschema de spanning en anticipatie in de onvoorspelbare verhaallijn helpt verhogen.

Mildred en verpleegster Betsy Bucket staan ​​tegenover een perzik in de kantine. Iemand belt Elio.

Foto: Saeed Adyani/Met dank aan Netflix

Ondanks de dreigende verschrikkingen van binnen, zien de stafleden en patiënten van het Lucia State Hospital, waar Mildred werkt, eruit alsof ze uit een midden van de eeuw zijn weggelopen. Mode redactioneel of nieuwste Pantone-campagne - in tegenstelling tot de gruizige, klinische esthetiek die in ons bewustzijn is ingebed uit de Foreman-film.

"Ryan was vanaf de eerste ontmoeting heel specifiek in zijn bedoeling dat hij dit ziekenhuis niet wilde of... het personeel lijkt op iets dat lijkt op wat er in 'One Flew Over the Cuckoo's nest' stond,' legt uit Guzzi.

Ook werkend aan de blues en koralen die in het ziekenhuis zijn vastgesteld door productieontwerper Judy Becker, Eyrich en Guzzi werkte onvermoeibaar samen om te landen op een gewaagd en zeer specifiek blauwgroen - of "chirurgisch groen", zoals de laatste grappen. (Nogmaals, Pantone oproepen.) Ze ontwierpen eerst de uniformen van de hoofdverpleegster van Mildred en verpleegster Betsy Bucket (Judy Davis), in een luxe zijde voor een lichte glans. (Eyrich credits haar afdelingshoofd) Chris Clark's team voor het creëren van rond de vlijmscherpe puntige vorm van de verpleegstersmutsen, die zijn gemaakt van bijpassende zijde "omdat Ryan er een beetje glans op wilde hebben.")

Daarna kwamen silhouet- en schaduwvariaties voor de cursisten, in korte mouwen en aquakleurige schorten, plus de frisse button-downs en broeken voor de verplegers (top) en het pittige lab van Dr. Hanover (Jon Jon Briones) jas. "Alles werkt tonaal samen, maar er zijn verschillende tinten blauw of blauwgroen", zegt Guzzi. "Dus het is niet allemaal monochroom en je krijgt die textuur van kleurvariatie."

De blauw-zware tinten in het kenmerkende "chirurgische groen" illustreren ook het idee van wat de idyllischeop zoek Lucia State Hospital hoort te zijn. "Het is meer een revalidatiecentrum. Buiten zijn warmwaterbronnen waar patiënten kunnen loungen. Patiënten mogen hun eigen kleding dragen", legt Guzzi uit. "Er is dit idee van een humane en progressieve behandeling van deze mensen, die door de geschiedenis heen buitenspel zijn gezet en niet eerlijk zijn behandeld." 

Zuster Mildred (Sarah Paulson) maakt haar rondes.

Foto: Saeed Adyani/Met dank aan Netflix

De blues geeft ook het "kustgevoel" aan van de pittoreske locatie aan de centrale kust van Californië. "Er zijn sowieso veel waterthema's tijdens de show", laat Guzzi doorschemeren. We laten het hierbij, maar wees gewaarschuwd: hydrotherapiebaden zullen nooit meer hetzelfde zijn.

Mildred draagt ​​wel één kostuumdraad die teruggaat naar de met een Oscar bekroonde film uit 1975: haar accessoires, die Fletcher ook heeft droeg op haar witte uniform. Guzzi legt uit dat de donkere tinnen pin met "N"-accent op haar kraag een pin van het Amerikaanse leger is, terwijl die op haar lijfje een periode-nauwkeurige "opgeleide verpleegster"-clip is; de afdeling rekwisieten vond zelfs een horloge dat leek op dat van Fletcher in de film.

Gerelateerde artikelen:
De kostuums in 'Hollywood' van Ryan Murphy zijn een liefdesbrief aan 'The Golden Age of Tinseltown'
Gwyneth Paltrow Gardens in een Carolina Herrera-jurk in 'The Politician'
De 'Moord op Gianni Versace: American Crime Story' bevat authentieke vintage Versace

Tijdens haar vrije tijd draagt ​​Mildred verschillende silhouetten, stijlen en kleuren, die zowel grillig als opzettelijk aanvoelen - en rechtstreeks afkomstig zijn van de inbreng van uitvoerend producent Paulson.

"Sarah wilde heel graag dat [Mildred] de rol kleedde voor het specifieke personage of de groep waarmee ze omging, manipuleerde, troostte, troostte, wat haar doel ook was", legt Guzzi uit. "Daarom heeft ze deze verscheidenheid aan looks en silhouetten. Soms is het zacht, het is vrouwelijk, het is apart. Soms is het echt structureel en moeilijk en op maat gemaakt, zoals wanneer ze haar interview in het ziekenhuis met Dr. Hanover gaat hebben [hieronder]."

Onthoud deze outfit.

Foto: Saeed Adyani/Met dank aan Netflix

Met mysterieuze erfgename Lenore Osgood (Sharon Stone) - die rondloopt in haar eclectisch extravagante Miss Havisham-chique manse - wat je ziet is wat je krijgt. "Ryan zei: 'Ze druipt altijd van diamanten'", zegt Eyrich over de inspiratie voor Lenore's zijdeachtige blouses, Greta Garbo-broeken met wijde pijpen en over-the-top accessoires. "Ze is het type dat thuis en zelfs in haar bad volledige diamanten draagt. We gingen gewoon voor die high-end dure glamour." 

Guzzi wijst er ook op dat ze Lenore hebben gestapeld in alle weelderige uitrustingen die niet te zien zijn bij andere personages in de show: "Het ging meer om kijken naar wat onze periode versieringen of versieringen die zouden spreken tot haar rijkdom: pailletten en veren en kralen en diamanten", zegt ze.

Het huis van Lenore is eigenlijk het historische Dawnridge huis, gebouwd in 1949 door kostuum- en decorontwerper Tony Duquette uit Old Hollywood. De Zuidoost- en Zuid-Aziatische met kunst gevulde interieurs, weelderige tuinen en koivijver zijn voorzien van Duquette's kenmerkende turquoise en koraalpalet, dat naadloos aansluit bij de show. (En misschien verklaart Lenore ook de zeer ongemakkelijke situatie van Aziaten als wegwerpbedienden.)

Net zo goed gekleed is Lenore's trouwe sidekick: haar geliefde kapucijnaap, Miss Petunia, gespeeld door industrieprofessionals Pablo en Jaquita. Lenore en Petunia coördineren allebei 'reisoutfits' in groen voor een uitstapje naar Lucia State.

Lenore Osgood (Sharon Stone) en de doorbraakster van de show, Miss Petunia (Pablo en Jaquita).

Foto: Saeed Adyani/Met dank aan Netflix

"Noch Lou of ik hadden eerder met een aap gewerkt, dus dat was een beetje een leercurve", zegt Guzzi. "Je ontwerpt niet alleen voor het uiterlijk, maar ook voor wat comfortabel is voor een kapucijnaap om urenlang te dragen." 

Het kostuumontwerpproces voor primaten is vergelijkbaar met dat bij mensen: werken met handlers, fittingen vasthouden om de eerste metingen te doen, mousseline-monsters maken en dan meer fittingen.

"We waren verliefd op de apen", zegt Eyrich. "Ze waren zo leuk om in de buurt te zijn." 

Maar de ontwerpers moesten ook rekening houden met specifieke ontwerpelementen, zoals aapvriendelijke sluitingen, materialen die dat niet zijn te afleidend "tactiel" en extreme variaties in lengte voor wanneer Petunia staat of gehurkt op Stone's schouder.

"Mijn favoriete moment was dat we een van de mousseline-mockups aan het maken waren en de geleider probeerde een van de apen te laten staan, zodat we de zoom van de jurk konden markeren", zegt Guzzi. "Ze pakte de zoom ervan op en flitste ons gewoon. Het was hysterisch." 

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.