Hoe de muziek van "Vinyl" de kostuums uit de jaren 70 van de show inspireerde

Elk kostuum op HBO's "Vinyl", een nieuwe serie over de snelle en liederlijke muziekbusiness in het New York van de jaren 70, werd doorgelicht door Mick Jagger, co-creator en uitvoerend muziekproducent van de show. Dus de druk was zeker groot voor kostuumregisseur John Dunn, die goed thuis is in het op het scherm brengen van historische stukken, hebben gewerkt aan HBO's 'Boardwalk Empire' uit het verbodstijdperk, dat net als 'Vinyl' werd geproduceerd door Martin Scorcese en Terrence Winter.

"Er is veel meer [vintage] kleding uit de jaren 70 dan in de jaren 20", zegt Dunn. "Dat gezegd hebbende, er is ook veel slechte kleding uit de jaren 70, dus een van de uitdagingen is gewoon door de rekken waden en rekken met kleding die niemand ooit nog wil zien om die prachtige stukken te vinden die ik wilde presenteren in onze laten zien." 

Inderdaad, de show is een rijke visuele en muzikale blik in de chaotische muziekscene in New York in die tijd, toen punk en disco en hiphop ontstonden en naast elkaar leefden. Bobby Cannavale schittert als de president van de platenmaatschappij Richie Finestra - een man met een drugsprobleem, ernstige schulden en een zoektocht om echt talent te ontdekken dat borrelt in de ondergrondse clubs en de buitenwijken van de stad stadsdelen.

Olivia Wilde speelt zijn pas gedomesticeerde vrouw Devon, die droomt van haar wilde verleden als onderdeel van Andy Warhols binnenste cirkel; Juno-tempel is Jamie Vine, een jonge assistent die naam wil maken door een punkband genaamd The Nasty Bits op te voeden. Voeg daar nog een moord, enkele explosieve muziekoptredens, bergen cocaïne en summiere omgang met gangsters aan toe en er is hier genoeg actie voor de komende seizoenen.

Dunn heeft wat hij noemt een 'klein warenhuis uit 1973' op de set in Brooklyn verzameld, waar hij uit kan trekken als hij bijvoorbeeld twee dagen de tijd heeft om een ​​acteur die John Lennon speelt aan te kleden. "We kunnen veel van onze boodschappen via internet doen en we hebben een groot netwerk van landelijke verkopers die echt in de jaren '70 zitten", zegt Dunn. "We kopen wat ze ons sturen en natuurlijk is het een constante dialoog heen en weer: WBen je op zoek naar een spandex zilveren jumpsuit, heb je zoiets? We sturen het bericht door het hele land en kijken wie met wat terugkomt." Dunn citeert Cherry and Ritual uit New York als belangrijke vintage-bronnen. "Rock-T-shirts zijn waanzinnig moeilijk te vinden omdat we vaak concurreren met verzamelaars", zei hij. Platformschoenen voor heren zijn een andere zeldzame vondst omdat het een kortstondige trend was. "Dat is voor ons de heilige graal van de vintage wereld."

Voor het personage van Wilde had Dunn twee reeksen inspiratiepunten: voor flashbacks naar de jaren '60 raasde hij zelf op de meest iconische Warhol-muze, Edie Sedgwick. "[Devon] was zo nieuw in de Warhol-fabrieksscène, en hij raakte gefascineerd door haar op een manier dat hij op dat moment vaak gefascineerd raakte door een bepaalde vrouw", zegt Dunn. Maar wanneer de show in 1973 begint, is Devon een rijke vrouw en moeder uit Connecticut met hostingverplichtingen. "Ze was zich echt bewust van het feit dat ze die rol moest spelen, dus dat deden we Yves Saint Laurent en Halston voor dat deel van haar karakter, maar er was nog steeds dat Boheemse deel van haar dat vroeger in het Chelsea Hotel woonde en heel artistiek", zegt hij, "We hebben Ossie Clark en Biba geïntroduceerd omdat het gewoon een heerlijk vloeiende, romantische maar artistieke uitstraling heeft."

Dunn gebruikt vintage voor 90 procent van de kostuums, vooral voor de hoofdpersonages, hoewel hij soms stukken in eigen huis reproduceert. "We zullen een stuk vinden en om verschillende redenen werkt dat stuk misschien niet - het kan de maat zijn, de kleur... of niet in de juiste stemming komen", zegt hij. "Ik vind een stuk en reproduceer het nauwgezet zo goed als we kunnen, omdat ik een eerbetoon wilde brengen aan de oorspronkelijke ontwerpers."

Dunns favoriete personage om te kleden was Temple's Jamie omdat haar garderobe een eclectische, onderscheidende mix was. "Het is echt het begin van mensen die voor het eerst vintage kleding dragen", zegt Dunn, die Jamie in jaren '30 en '40 kleding zou stoppen, maar nooit van top tot teen. "Ze introduceert kleine jurkjes uit de jaren 30, maar ze zou ze dragen met moderne schoenen uit 1973... ze was ook erg gespannen omdat haar muzikale interesse echt uitging naar wat er in de punkwereld gebeurt", zegt hij. "Er is een echte rock-'n-roll-rand aan haar garderobe." Dunn heeft haar ook in veel leerstukken gestopt en zelfs maakte voor haar een leren broek gebaseerd op een paar van het Californische merk East West, een begeerd label. "[East West] ontwierp veel voor de rockwereld die er is", zegt Dunn, die suède jassen met geverfde panelen en applicaties noemde als een voorbeeld van de stukken van het merk die hij heeft gevonden. "Je verwijst naar Oost-West op gedempte toon omdat het zo speciaal is."

Dat wil niet zeggen dat Dunn en zijn team er geen gebruik van hebben gemaakt de trend van de jaren 70 van vandaag wanneer mogelijk. "Ik gebruik heel, heel zelden in mijn periodestukken hedendaagse kleding, maar de dialoog die nu gaande is tussen hedendaagse mode en 1973 - je kunt er niet omheen", zegt Dunn. "Vroeger was het voor mij een taboe om hedendaagse stukken te introduceren, maar ik besloot om voor blut te gaan en eigenlijk een eigentijds stuk op mijn hoofdrolspeler." Het stuk in kwestie is een John Varvatos zwart leren jack gedragen door Richie van Cannavale. Dunn winkelde ook bij Zara, H&M, Topshop en zelfs bij Madewell voor zijn klassieke jeans uit de jaren 70. Hij zei dat vooral Zara geweldige stoffen en silhouetten uit de jaren 70 had die nuttig waren om Nico te verkleden van de Velvet Underground, gespeeld door een actrice van 5'10" voor wie vintage kleding moeilijk te vinden was vind. De acteur die de witte spijkerbroek van Alice Cooper speelde, was ook van een eigentijds merk.

"Vinyl" zit vol met echte muzikanten naast acteurs die Lennon, Cooper en Nico spelen: David Bowie zal later in het seizoen ook verschijnen. En dit is de derde keer dat Dunn Andy Warhol tot leven brengt op het scherm. Hij kleedde Bowie toen hij de artiest speelde in "Basquiat", Guy Pearce in "Factory Girl" en nu John Cameron Mitchell als Warhol van "Vinyl". Dus hoe benadert Dunn het aankleden van een identificeerbare persoon zonder te vertrouwen op clichés?

"Ik doe vaak vroeg onderzoek door middel van fotodocumentatie en geschreven tekst van hoe een persoon zich kleedde en hoe ze eruit zagen", zegt Dunn. "Maar ik probeer iets nieuws uit te vinden omdat ik denk dat de acteur het gevoel moet hebben dat hij zich niet in een wassenbeeldenmuseum bevindt. Dus in plaats van een kopie van 300 procent te maken van iets dat mogelijk volledig gedocumenteerd is... Ik probeer er altijd mijn eigen riff op te maken, zodat die acteur het gevoel heeft dat ik iets voor ze aan het maken ben, en niet alleen maar in een doos te schilderen."

Het is belangrijk om de enorme hoeveelheid onderzoek te vermelden die in elk van Dunns historische projecten wordt gedaan, vooral omdat "Vinyl" zoveel verschillende gemeenschappen en iconen bevat. "We moesten alles onderzoeken, van coole mensen uit de binnenstad in het Chelsea Hotel in de jaren '60 en '70 en Andy Warhol's wereld en Max's Kansas City", zegt Dunn, die ook moderne muziekdocumentaires raadpleegde, modebladen uit de jaren 70 zoals Mode en het werk van straatfotografen die destijds de muziekscene bestreken om een ​​idee te krijgen van 'de echte sfeer van wat er gaande was'.

En omdat de kern van de show de muziek is, luisterde Dunn ook naar de platen uit die periode als onderdeel van zijn onderzoek. "Er waren veel verschillende manieren om je te kleden, afhankelijk van wat je specifieke stam was en ik denk dat dat echt wordt weerspiegeld in de muziek", zegt Dunn. "Ik denk dat het belangrijk was om te luisteren naar de baanbrekende oude muziek van punk en de latin-muziek voor het begin van disco. We zouden ons gewoon echt onderdompelen in dat soort muziek... Ik denk dat de ritmes van beiden fysiek tot uiting komen in kleding." Het is een beknopte beschrijving van de strakke band die altijd heeft bestaan ​​tussen muziek en mode - zij het nooit zo levendig als in het New York van de jaren '70 "Vinyl."

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.