Zauważyliśmy to podczas nowojorskiego tygodnia mody Moda dyrektor kreatywna Grace Coddington najwyraźniej nosiła ze sobą przedpremierowy egzemplarz swoich właśnie wydanych wspomnień wszędzie--nawet na pokazach mody, takich jak Donna Karan i Rag & Bone.
I odkąd mam kopię Łaska: Pamiętnik, robiłem to samo: niosłem wszędzie dużą pomarańczową księgę, skłaniając nieznajomych w metrze i windach, by pytali „Czy to dobrze?” Jeśli mój Chęć wyrzucenia dużej twardej okładki wokół Nowego Jorku nie była jasną wskazówką, co myślę o tej książce, z radością przeliteruję to dla tych dociekliwych umysłów: „Tak! To jest takie dobre. Powinieneś to zdobyć."
Nie dorabiam jako publicysta Random House. Po prostu uważam, że książka jest świetna.
Jak Anna Wintour powiedziała w wywiadzie opublikowanym w dzisiejszym Telegraf, „[Grace Coddington] jest jedną z największych niedocenianych bohaterek naszej firmy”. To był fakt, który stał się oczywisty dla każdego, kto widział Wydanie wrześniowe, gdzie Coddington wyłoniła się jako gwiazda dzięki swojemu dowcipowi, szczerości i, cóż, jej jajom – wydawała się być jedyną osobą, która chciała porozmawiać z Wintour.
Chociaż Coddington jest raczej osobą zakulisową – jej praca tego wymaga, a ona sama określa się jako nieśmiała i powściągliwa (w szkole średniej rodzice Coddingtona zaaranżowali jej jedzenie w cichej kawiarni, żeby „nie musiała z nikim rozmawiać”) – kiedy Wydanie wrześniowe uczynił ją gwiazdą. Robienie prasy dla doktora zmusiło Coddington do otwarcia się i pomyślała, że „może mam większą historię do opowiedzenia”.
Cieszymy się, że to zrobiła, ponieważ historia życia Coddington jest nie tylko zabawna (ma charakterystyczne dosadne słowa: „Zabierajmy się za to” rodzaj tonu) i inspirujące, ale jest to także wewnętrzna historia branży modowej i jej przemiany od lat 50. do dziś. Rozpoczęła karierę jako modelka w latach 50. i została redaktorką w British Moda w latach 60. przed przejściem do Ameryki Moda w latach 80. Coddington naprawdę widział to wszystko.
Oto czego się dowiedzieliśmy, słowami Coddingtona.
Zdjęcia: dzięki uprzejmości Grace: A Memoir (Random House New York)
O modelowaniu [w którym dowiadujemy się, że Coddington miał kiedyś brwi, które rywalizowały z brwiami Cary Delevingne… dopóki Eileen Ford nie zniszczyła ich]:
Kiedy wszedłem do pokoju, pierwszą rzeczą, którą chciała wiedzieć, było to, dlaczego nie mam żużlu w talii (szeroki elastyczny pasa), a następnie gdzie znajduje się mój stanik sweterkowy, który jest stanikiem bez szwów, aby zachować czystszą linię pod twoim ubranie. Następnie powiedziała mi, że nie sądzi, żebym i tak miała to, czego potrzeba, aby odnieść sukces jako modelka na wybiegu. Aby sprawdzić, czy mógłbym wyglądać lepiej na zdjęciach modowych, osobiście podeszła do mnie z pęsetą i zerwała moje brwi (kiedyś były dramatycznie ciężkie) w cienki łuk - tylko po to, by później uznać mnie za nieodpowiedni materiał na zdjęcia modowe także. Na miłość boską, miałam metr dziewięćdziesiąt i osiemnaście cali talii, trzydzieści trzy cale biustu i bioder oraz długie nogi… Moda umiłował mnie. Jak zły mógłbym być szczerze?
Rozdział o kotach dobiega końca i muszę przyznać, że to ten, który przeczytałem jako pierwszy. Wiecie, że w Fashionista mamy obsesję na punkcie kotów.
Istnieje wiele niesamowitych szczegółów na temat wielu kotów, które Coddington posiadał przez lata – na przykład, gdy pewnego razu jej asystentka poprowadziła swojego kota Dynię (tego, który jest przedstawiony w Balenciaga na tych torbach Fashion's Night Out) w górę iw dół West Side Highway, testując różne zabiegi, aby spróbować uspokoić go podczas jazdy samochodem – ale oto nasz ulubiony cytat: Na kotach:
Czy bardzo śnię? Czy marzę głównie o modzie? Nie. O wiele bardziej marzę o kotach... W Nowym Jorku jestem kotem centralnym: absolutnie wszyscy dzwonią do mnie po radę. Dzwonią do mnie, jeśli chcą znaleźć weterynarza, omówić objawy kota lub uzyskać numer telefonu mojego wróżki kota. Nawiasem mówiąc, jest genialna. Nazywa się Christine Agro i zostałem jej przedstawiony przez Bruce'a Webera. ..Niezależnie od tego, czy w pełni zgadzasz się z jej odkryciami, czy nie, wglądy, które ujawnia na temat wewnętrznego świata twoich zwierząt, są tak urocze – i przywołują tak przekonujące obrazy – że można je zignorować.
Drugi rozdział, który przeczytałem, również zupełnie nie w porządku, dotyczył Anny Wintour. Bo kto nie chce wiedzieć o niej więcej?
Być może już przeczytałeś, jak Coddington opisuje Annę jako „bardzo flirtującą” z chłopcami (bez względu na to, czy są „100% gejem”) i jak rozwija się „podkochuje się” w niektórych gwiazdach, takich jak Puff Daddy, Ben Stiller, Roger Federer – i dodamy Setha Meyersa.
Ale czy wiedziałeś też, jak bardzo jej nienawidzi? Diabeł ubiera się u Prady?
O Annie:
Zmorą życia Anny jest Diabeł ubiera się u Prady. Nawet były prezydent Sarkozy wspomniał o tym pół żartem w swoim przemówieniu na oficjalnej ceremonii Pałacu Elizejskiego w Paryżu przed przyznaniem Legii Honorowej w 2011 roku. Ale to nie żart. Po obejrzeniu kilku klipów nigdy więcej nie spojrzałem na film. Myślałem, że to sprawia, że nasz biznes wygląda śmiesznie. Bardziej nawet niż Pret-a-Porter, jeden z najgorszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcił Robert Altman, który wywołał chaos pewnego lata w Paryżu kolekcje, w których ludzie tacy jak Sophia Loren i Julia Roberts zostali sfilmowani, grając postacie ze świata mody uczestniczące w przedstawia. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że książkę napisał były asystent Anny, pomyślałem: „Jak haniebnie nielojalna” i „co za okropna rzecz do zrobienia”. Zasadniczo zarabiała na żartach z Anny. postać.
Mimo to Wintour pojechał na premierę...w Pradai.
Chcesz wiedzieć, jak naprawdę wygląda praca? Moda? My też. Oto podejście Coddingtona do Ameryki Moda w latach tuż po przejęciu Wintour.
Na Moda:
Nie ma sensu narzekać na Annę, mówiąc rzeczy w stylu „Ukradła mi sukienkę”, ponieważ odpowiedź brzmiałaby po prostu „To nie jest szkoła z internatem dla dziewcząt. Zajmij się tym sam”. Jednak pomimo podwyższonego poglądu osób postronnych na Moda jako świątynia chłodu i wyrafinowania, żeńska szkoła z internatem — z jej nadąsanymi wybuchami, łzami i napadami złości uczennic — była dokładnie tym, czym czasami przypominała.
Na szczególnie wymagającej sesji z udziałem Annie Leibovitz, Kate Moss, Puff Daddy i każdego projektanta w historii:
Annie Leibovitz, która w najlepszym razie nie jest wesołą imprezowiczką, wyglądała jak grzmot. Wszyscy projektanci dzwonili z pytaniem, jak późno mogą przybyć na zdjęcie, każdy z nich chciał być ostatni. John Galliano, który w tamtych czasach regularnie ćwiczył, chciał pozować topless. Kate była kompletnie pijana, podobnie jak moja asystentka Tina Chai, która normalnie w ogóle nie pije, ale została wysłana, by wyciągnąć Kate z Ritza i w końcu dołączyliśmy do niej na kieliszek ekstramocnego koktajlu „Kate”, który barman Colin stworzył specjalnie dla niej w Hemingway bar.
Czy wystarczająco się z tobą drażniliśmy?
Kliknij, aby zobaczyć więcej niesamowitych zdjęć Grace spotykających się z Karlem Lagerfeldem i Angelicą Huston, i kliknij tutaj kupić książkę.