PARYŻ--Bernhard Wilhelm. Jak tęsknię za jego występami. Każdego sezonu austriackiemu projektantowi udaje się sprawić, by typowo niewzruszony Francuz stał się świadomy PC. Ale jego pokazy to także oaza zabawy podczas monochromatycznego i ściśle kontrolowanego tygodnia mody.
W zeszłym sezonie wszystkie modele nosiły tymczasowe tatuaże stwierdzające, że są „urodzony do pięści.'
W tym sezonie w wesołym pandemonium śladów opon, znaków drogowych i odprysków farby oraz mnóstwa modelek z bananami zeszła na dół z opaskami na głowie, deklarując „Kocham czarnego kutasa”.
Za kulisami, kiedy spytałem o jego zamiłowanie do jazdy, robót drogowych i siusiu (wszystko naraz, rzadka umiejętność), powiedział po prostu, w swoim niepowtarzalnym opanowaniu: „Wiem, czuję się tak w 1992 roku!” Proszę bardzo. Nierozszyfrowana logika Bernharda. Oprócz poczucia bycia na rave w Londynie w latach 90., w krojach ubrań panowała subtelna, ale całkowita kontrola: udrapowane marynarki, plisowane szorty, proste kombinezony i misterne dzianiny spokojnie, ale pewnie uwiarygodniły Wilhelma jako projektanta, a nie projektanta. imprezowicz. „Wierzcie lub nie, ale są tam bardzo skomplikowane elementy – których ludzie zwykle nie zauważają ze względu na wszystkie kolory” – powiedział Willhelm. Zachowaj kolory Bernhard, Paryż ich potrzebuje!
Zdjęcia: Imaxtree