Ostatniej nocy podczas kolacji moje siwe włosy stały się tematem do dyskusji. Ponownie. Z jakiegoś powodu ludzie wydawali się zirytowani, że nic z nimi nie zrobię. Jeden z przyjaciół niedawno powiedział: „Wow, to z pewnością wypełniają!” i zacząłem zauważać, że niektórzy ludzie zauważają ich trochę za bardzo, by móc uprzejmie porozmawiać. [Uwaga: nie mam żewielu, ale ponieważ jestem tylko odrobinę nad Olsenem, prawie wszyscy wpatrują się w moje korzenie.] Ale nawet zkażdy rodzaj produktu do farbowania znany człowiekowi wychodzi, nie chcę nic z tym robić. Nigdy wcześniej nie farbowałam włosów i nie rozumiem, dlaczego miałabym zaczynać teraz. Srebrne włosy mi nie przeszkadzają, myślę, że są fajne. Mogłam być typem dziewczyny, która potrzebowała błyszczyka do ust, żeby uczyć się do egzaminu, ale po prostu nie zmienię się w sposób, którego nie da się zmyć na koniec dnia. Nie chodzi o to, że uważam, że to zbyt sztuczne – nie mam problemu z innymi osobami farbującymi włosy – to po prostu nie w moim stylu. Co byłoby w porządku, z wyjątkiem jakiegoś powodu, ten styl wydaje się wkurzać innych ludzi. Czy to po prostu zbyt matroniczne? Zbyt nauczycielka w piątej klasie? Po prostu zbyt cholernie nieseksowna, żeby nie zatuszować? [Uwaga: jedyną kobietą w modzie, o której mogliśmy pomyśleć, z siwymi włosami, była Miranda Priestly, postać fikcyjna, na wypadek gdybyś zapomniała.] Pozwoliłbyś swoim włosom siwieć? A może zamierzasz udawać plażową blondynkę do 90 lat?