Vivienne Westwood. Zdjęcie: Ben Stansall/AFP/Getty Images
Gdybyś miał szansę podjąć się projektu, który zapewniłby ci intymną przyjaźń z jednym z twoich żyjących bohaterów, a następnie ostatecznie zniszczył tę przyjaźń, czy wziąłbyś ją?
Chociaż ostatecznie okazało się, że była to wybór filmowca Lorny Tucker podczas kręcenia „Westwood: Punk, Icon, Activist”, nie mogła tego przewidzieć, kiedy po raz pierwszy spotkała projektanta Vivienne Westwood w 2008. Poznali się na planie filmowym, gdzie Tucker mówi, że Westwood ją "zaskoczyła".
„Była w latach siedemdziesiątych, weszła w sześciocalowych szpilkach i wyglądała niesamowicie” – mówi Tucker w telefonie z Londynu. „Zawsze martwiło mnie, jak kobiety miały znikać w tle, gdy się starzejemy”.
Sama była była modelką po tym, jak zwiadowca z agencji znalazł ją błagającą o pieniądze jako bezdomna nastolatka, Tucker miała pewną wiedzę na temat świata mody, choć nie miała zbyt głębokiej wiedzy na ten temat Westwooda. Ale jej interakcja z ognistym, obrazoburczym projektantem tego dnia zmieniła coś dla Tuckera i stała się początek „wolno płonącej przyjaźni”, w której oboje łączyli się między przyczynami społecznymi i twórczą pracą dla lat. To właśnie to wzajemne zaufanie ostatecznie przekonało Westwood do zgody – po pewnym nakłanianiu – na pozwolenie Tuckerowi na nakręcenie o niej filmu dokumentalnego dla wszystkich.
„Westwood: Punk, Icon, Activist”, którego premiera odbędzie się 8 czerwca w Nowym Jorku i 15 czerwca w Los Angeles, to intymny film badający przełomowa projektantka i jej tytułowa marka z nieskrępowaną otwartością, która wydaje się, że nie mogła być stworzona przez nikogo innego, jak tylko zaufany przyjaciel. Od scen, które przedstawiają Westwood, która rano wstaje z łóżka, po napięte dialogi, w których ona i jej partner Andreas Kronthaler kłócić się z pracownikami na dyskusje o wewnętrznych problemach marki, film jest pełen momentów które jasno pokazują, że nie został wyreżyserowany przez kogoś, kto chce pompować luksusową etykietę pełną gorących powietrze.
Zdjęcie: dzięki uprzejmości
„Chciałem mieć pewność, że to nie jest markowe dzieło, że to prawdziwa szczera prawda o tym, jak trudno jest prowadzić firmę, jak trudno jest zachować uczciwość jako artysta” – mówi Tucker.
Ale chociaż film nie robi wszystkiego, by schlebiać Westwoodowi, jasne jest, że osobista i artystyczna integralność jest dokładnie tym, co zdaniem Tuckera posiada projektant. Narracja obejmuje ogromną rolę Westwood w tworzeniu punkowego wyglądu i ruchu w Wielkiej Brytanii na początku lat 70., jej walkę o zakorzenienie się w brytyjskim systemie mody nawet gdy była publicznie wyśmiewana przez prasę, jej relacje z kreatywnymi mężczyznami, którzy stanowili tło jej artystycznej podróży, jej zdolność do przezwyciężania finansów przeszkody po tym, jak jej były partner wyrządził tak wiele mściwych spustoszeń w marce, że musiała wrócić do ubezpieczenia społecznego i swojej podróży w kierunku stania się szczerym środowiskiem aktywista.
Chociaż w karierze tak zmieniającej branżę, jak Westwood, jest wiele ważnych obszarów do omówienia, Tucker celowo unikał tworzenia projektu, który przypominałby retrospektywę.
Powiązane artykuły
„Ona nie żyje przeszłością, jak wiele znanych osób, które dawno temu zrobiły coś bardzo ważnego. Rozmawiasz z nimi, a oni ciągle wracają do tej samej historii i tego samego” – mówi Tucker. „Vivienne taka nie jest — dokonała tych wszystkich niesamowitych rzeczy, ale zawsze mówi:„ Jak mogę uczynić świat lepszym? Co będziemy robić w przyszłym roku? Naprawdę chciałem pokazać tę część jej osobowości i jak bardzo to jest odświeżające”.
Dla Tucker oznaczało to pokazanie ciągłych trudności, z jakimi zmaga się Westwood, ponieważ jej rosnąca świadomość negatywów mody wpływ na planetę sprawił, że chciała zmniejszyć swoją własną firmę, wraz ze wszystkimi wzlotami i upadkami, które wiążą się z takim inicjatywa. Podczas gdy Tucker starała się nakręcić film, który uważała za szczery i inspirujący w surowym portretowaniu artysty, który nie chciał czerpać z wcześniejszych sukcesów, jej niechęć wycięcie pewnych elementów, które Vivienne Westwood – zarówno osoba, jak i marka – chciała usunąć, ostatecznie doprowadziło do rozłamu między filmowcem a projektantem, który jeszcze nie został naprawiony.
Zdjęcie: dzięki uprzejmości
„Pokazywaliśmy im w ich najbardziej wrażliwych miejscach, co chcę pokazać światu, że wszyscy jesteśmy wrażliwi. W porządku jest być wrażliwym — bardziej chodzi o to, co z tym robisz” – mówi Tucker. „Chcieli, abyśmy usunęli wszystko, co wskazywało, że jest jakiś konflikt… To była dla mnie bardzo trudna decyzja, żeby odmówić”.
Marka publicznie potępiony film na początku tego roku, podobnie jak Syn Westwooda, a Tucker mówi, że od tamtej pory nie rozmawiała z Westwood ani nie widziała. Mimo to Tucker podtrzymuje swoją decyzję o nakręceniu filmu, który ukazuje życie projektanta w całej jego kłótliwej formie złożoność, nawet gdy z podziwem mówi o Westwood z miękkością w głosie, gdy deklaruje: „Tęsknię ją."
W pewnym sensie można powiedzieć, że sprzeciw Tucker, by odstąpić od jej artystycznej wizji, jest najlepszym hołdem, jaki mogłaby złożyć kobiecie, której własne bezwzględne oddanie jej ideałom skłoniło ją do rzucenia wyzwania władzom rządowym, samemu systemowi mody i kapitalistycznej chciwości, która zagraża światu planeta. To niezachwiane przedstawienie tego zaangażowania, nawet z jego trudnościami i bałaganem, które Tucker ma nadzieję zainspiruje młodych ludzi, którzy obejrzą film.
„Jest coś wyjątkowego w tym, co robi dzisiaj, będąc tą niesamowitą starszą kobietą na szczycie jej gry i wciąż wątpi w siebie i wciąż jest zła i wciąż próbuje to rozgryźć – mówi Tucker. „Pod koniec dnia chcę, aby ten film utrzymywał Vivienne jako niesamowitą osobę, za którą wierzę, że jest”.
Bądź na bieżąco z najnowszymi trendami, nowościami i osobami kształtującymi branżę modową. Zapisz się do naszego codziennego biuletynu.