J.W. Spektakl Andersona nosił tytuł „Semiology of the Self”. Teraz nie chcemy rozmawiać o semantyce, ale to nas trochę zaintrygowało. Notatki z pokazu były równie złożone, opisując pokaz jako „badanie chemii kakofonicznej, pogodzenie przeciwieństw poprzez fakturalną dwubiegunowość w celu osiągnięcia hipernormalności, nowe normalna."
O ile mogliśmy powiedzieć, powierzchownie odnosiło się to do jego techniki tkaniny – wełna tak gruba, że wyglądała jak neopren, a skóra marszczyła się, aż wyglądała jak plastik. Naprawdę trudno było powiedzieć, z jakiego materiału był każdy kawałek – świadectwo jego celu. Pokaz miał charakter instytucjonalny, tak jak w zeszłym sezonie, z rozpiętymi kurtkami utrzymywanymi razem jak szpitalne suknie i spódnicami, które były dramatycznie krótsze z tyłu niż z przodu. Kołnierze były ciasno marszczone wokół szyi, a paleta kolorów była surowa.
Anderson bawił się wywrotowymi detalami, takimi jak panel przypinający ramię do ciała, wszyty pasek z boku spódnicy tak, aby bezcelowo zwisała w dół, a bluzki z dużymi otworami w Strona. Te cechy, w połączeniu z tłumem czynników wow (Carine Roitfeld i wsp.), sugerują, że J. W. Anderson naprawdę jest drugim występem Antwerp 6 - może London 1?
Zdjęcia: IMAXtree