A teraz notatka od Farana...
W tym sezonie wybieg Ben Cho był nieco bardziej stonowany – bez mrugnięcia okiem na koniec jak sukienka z dzianiny w komplecie z drutami i odciętymi rękami, itp. Ale były dwa spojrzenia, których nie mogłem przestać odtwarzać, w kółko w mojej głowie, i były one podobne: jedwabne pochwy z długim i krętym chwostem, na wpół rozwieszonym przez ramię lub stanik, kołysząc się szaleńczo i luźno w lekki. To było urocze i fajne, ale było coś więcej: nie mogłem się pozbyć tego, że frędzle wyglądają jak ozdoby wojenne, takie, jakich kapitanowie używają do ozdabiania ramion; jak admirałowie podczas ślubów, pogrzebów i Tygodnia Floty. Wyglądało to prawie tak, jakby te mundury się rozpuściły, zostawiając resztki dla nowego pokolenia, które nigdy nie zaznało wojny, stanu wojennego ani zorganizowanej i patriotycznej śmierci. A ta przyszła wataha ludzi podniosła je z podłogi i powiedziała: „Och, są ładne, załóżmy je na nasze ubrania!” Bez troski ani odniesienia do karabinów na świecie. Czy takie sukienki kiedykolwiek będą naprawdę modne? Chyba dowiemy się w listopadzie. Kocham was chłopaki.