Kiedy w 2013 roku zadebiutował „Wilk z Wall Street” Martina Scorsese, nieumyślnie wywołał początek filmu dokumentalnego. W piątek „Maddman: The Steve Madden Story” ma swój cyfrowy debiut, podążając trajektorią Steve'a Maddena i wart miliardy dolarów biznes obuwniczy, który zbudował — firma z ponad 310 punktami sprzedaży detalicznej w ponad 75 krajach na calym swiecie. „Od czasu „Wilk z Wall Street” czekałem, aby opowiedzieć część tej historii z Maddenem” – powiedział Madden Fashionista w e-mailu. „Chciałem to wyrzucić, zanim będę za stary i wciąż pamiętam wszystkie fakty”. Ten film reprezentuje ten wysiłek.
„Maddman” z czasem trwania zaledwie 77 minut nie ma tego samego blasku, co typowy dokument o modzie. Opowiada historię rozwoju Maddena, począwszy od jego dni imprezowania w college'u, które kontynuował przez jego pracę w Jildor i LJ Simone, podczas gdy on uczył się biznesu obuwniczego. Film prowadzi widzów przez całą podróż Maddena, od robienia quaaludów w wiosce i chodzenia nago po narkotykach, po zakładanie firma z 1100 dolarów w banku, sprzedająca buty z garażu, do ogromnych sukcesów stylów marki, takich jak Marilyn i Marylou. Komentarz od pracowników firmy Madden, byłego redaktora działu mody nieistniejącego już
Pyskaty i Mickey Boardman z Papier jest również wpleciony w historię. Mówi się nawet: „Steve Madden był pierwszą osobą, która zdemokratyzowała modne buty”.Film zagłębia się również w doświadczenia Maddena w więzieniu w wyniku wydarzeń, które udramatyzował „Wilk z Wall Street”. Według „Maddmana” winę należy przypisać naiwności Maddena i zaufaniu do przyjaciela z dzieciństwa, który był związany ze Stattonem Oakmontem. Ale będąc w środku, przedsiębiorca nie porzucił swojego zmysłu biznesowego; według filmu, stał się poniekąd królem w „ekonomii makreli” – gdzie więźniowie używali ryb jako waluty.
Film jest zarówno sprawdzianem biznesu (firma weszła na giełdę mając tylko jeden sklep w Soho), ambicji i sukcesu. Oglądając Maddena, zastanawia się, w jaki sposób ten sukces wpłynął na jego życie domowe (doprowadził do rozpadu jego małżeństwa), a także jak on budowanie i utrzymywanie relacji z innymi więźniami czasami wydawało się silniejszym elementem historii niż biznes modowy aspekty. Po odbyciu kary Madden kontynuował pracę z byłymi więźniami za pośrednictwem Doe Fund, w tym jednego z gwiazdy dokumentu Vern Neely, który obecnie kieruje południową Florydą potentata obuwniczego operacje.
„To oczywiście film o modzie, ale patrzę na niego bardziej jak na film o potentatach i tak się składa, że chodzi o buty” – powiedział reżyser Ben Patterson o filmie, który jest jego drugim filmem. „Jeśli chodzi o inne projekty, fascynują mnie biografie ludzi. Mój pierwszy film opowiadał o facecie, którego jeden z Fugees przekonał do kandydowania na prezydenta Haiti. Dla mnie [chcę wiedzieć], co skłania ludzi do robienia tego, co robią”.
Tutaj rozmawiamy z Pattersonem o tym, skąd wziął się pomysł z filmu, jakie są perełki tego dzieła i dlaczego tak wygląda. Czytaj dalej, aby zapoznać się z najważniejszymi punktami rozmowy
Skąd pomysł na film?
Od 2009 roku pracuję jako producent-reżyser w firmie Steve Madden, zajmując się marketingiem i reklamą. Nie znałem go tak dobrze, ale z czasem widziałem go na planie. Po prostu myślałem, że jest fascynującym facetem, a konsumenci nie znają człowieka stojącego za marką. Kiedy poznałem go osobiście i wyszedł „Wilk z Wall Street”, pomyślałem, że jest po prostu naprawdę ciekawą i dynamiczną postacią i naprawdę uwzględnił niektóre – na dobre lub na złe – to, co Amerykanie myślą o przedsiębiorczości, zgiełku i powodzenie.
Kiedy wyszedł „Wilk z Wall Street”, przygotowałem koncept zwiastuna, w którym wyszedłem i przeprowadziłem wywiady z grupą ludzi na ulicy w Soho. Pytałem ich tylko, czy wiedzą, kim jest Steve Madden, a właściwie wielu z nich nie wiedziało. Te wstępne wywiady eksploracyjne znalazły się na początku filmu.
Jak długo właściwie pracowałeś nad filmem?
Oficjalnie zaczęliśmy w 2014 roku, ale kręciłem lata wcześniej. Miałem archiwum, które sam zastrzeliłem. Ale zaczynaliśmy, a potem zatrzymywaliśmy się na chwilę, a potem wracaliśmy do tego — Steve jest zajęty i ma dużą firmę do prowadzenia. Utrzymanie go zaangażowanego w film było częścią wyzwania; chciał to zrobić, ale chcieliśmy też mieć pewność, że to będzie szczere. Chcieliśmy więc zająć się rzeczami, które byłyby niewygodne. Pod koniec dnia poczuliśmy, że ujawnienie prób i udręk jego życia może rzeczywiście pomóc innym ludziom.
Czy był jakiś szczególny aspekt, który był naprawdę ważny do uwzględnienia?
Uczciwość i walka ambicji i wygranej za wszelką cenę. Ale także do czego to wszystko doprowadziło. To było ważne, żeby mieć tam narkotyki, ponieważ to była naprawdę kluczowa część jego życia. Ale także każdy z jego powrotów z upadków był tym, co zapoczątkowało jego sukces jako biznesmena i projektanta. Część więzienna była naprawdę ważna i szczerze mówiąc, żadna z tych historii nie została opowiedziana. Więc kiedy dowiedzieliśmy się o facetach, z którymi był zamknięty, oraz o osobistych i biznesowych relacjach, które utworzył i nadal z nimi tworzy, to wszystko było naprawdę fascynujące.
Jak właściwie się o tym dowiedziałeś?
To było czyste odkrycie. Nie było materiałów źródłowych, nie było napisanej biografii. Wiele z tych rzeczy, on po prostu powiedział znikąd, a ja na to: „Steve, to niesamowita historia, dlaczego mi tego nie powiedziałeś [przed kamerą?]” wiele z tego było tak, że kiedy kamery były wyłączone lub myślał, że są wyłączone, otwierał się na inne rzeczy i zaczynaliśmy patrzeć dalej w głąb fabuła. Więc ta część była zdecydowanie artefaktem wielu rozmów i zbadania, jaka była historia.
Czy któraś z tych rozmów w szczególności utkwiła ci w pamięci?
Tak, i myślę, że w pewien sposób trafia to do emocjonalnego rdzenia filmu. Byliśmy u niego i podczas kręcenia filmu Steve miał do czynienia z wieloma osobistymi sprawami rzeczy: odejście jego matki, odejście brata, z którym był bardzo blisko, i jego małżeństwo kończący się. I tak rozmawialiśmy, a on powiedział: „Ciągle czuję się oszustem. Zawsze boję się tego momentu, kiedy ktoś mówi, że jesteś gówniany, i zdaję sobie sprawę, że zawiodłem.
Myślę, że w tym momencie zdałem sobie sprawę, że każdy, jeśli jest naprawdę szczery ze sobą, ma czasem takie poczucie. I myślę, że człowiek, który zbudował miliardową firmę obuwniczą i jest na szczycie świata w swoim biznesie i robiąc tak wiele, byłem po prostu zaskoczony, gdy usłyszałem to od niego, ale naprawdę byłem wdzięczny, że się w tym otworzył sposób. Dla mnie to właśnie jest fascynujące w jego historii io potentacie z psychologicznego poziomu. Co to za napęd?
Zapytałem go kiedyś o jego bohatera, który pracował w pierwszym sklepie obuwniczym, w którym pracował. Powiedziałem: „jeśli jest taki wspaniały, dlaczego nie był Stevem Maddenem?”. Powiedział: „Nie wiem, może nie jest tak niepewny jak ja” i rozumiem.
Czy możesz opowiedzieć trochę o estetyce filmu?
Wiesz, to nie jest film o Manolo Blahniku. Steve to kanciarz, stary. Jest biznesmenem iw pewnym sensie jest surowy. Zawsze uważam, że to zabawne, ponieważ wielu ludzi, kiedy spotykają Steve'a, mimo że ma wielką charyzmę i pewną aurę wokół siebie, nie jest facetem, którego można by oczekiwać od Steve'a. Ponieważ jest tak skoncentrowany, czasami naprawdę gówno go obchodzi, co ma. Myślę, że ma tylko dwie lub trzy pary własnych butów.
To nieuchronnie miało być bardziej surowe, ponieważ to Steve i nie zamierzaliśmy tego udawać. To dotyczy tego, jak potraktowaliśmy zdjęcia i archiwum. Jednym z największych wyzwań, jakie mieliśmy, były sprawy więzienne, nie mieliśmy w ogóle żadnych aktywów. Pracowałem więc z moim montażystą Jorge Floresem i dwoma współpracownikami, z którymi pracowałem przy moim pierwszym filmie, i wykorzystaliśmy ten prymitywnie narysowany świat do reprezentowania więzienia Coleman. Chciałem, żeby to trochę przypominało piekielną sytuację, zwłaszcza w porównaniu z tym, czego doświadczył z chłopakami ze Statton Oakmont w „Wilk z Wall Street”.
Maddman: The Steve Madden Story jest dostępny do kupienia i wypożyczenia w iTunes i Amazon od 1 grudnia.