Fashionista-bijdrager Long Nguyen is de mede-oprichter/stijldirecteur van Pronken.
PARIJS--Toen de lichten gedimd werden op deze heldere zonnige vrijdagmiddag in een zwarte tent die was opgericht op de binnenplaats van het Musée Rodin, was er niet de gebruikelijke luide muziek en poseerde al een model aan het einde van de landingsbaan klaar voor actie. In plaats daarvan, Sidney Toledano, de CEO van Christian Dior, kwam op het podium om een toespraak in het Frans te houden.
Met elegante maar sombere woorden die op de een of andere manier emotioneler aanvoelden in het Frans dan een vertaling zou toestaan, zei dhr. Toledano vatte de “pijnlijke” gebeurtenissen van de afgelopen dagen samen die de modewereld in een snel en onvoorzien manier. Zoals de lezers van deze site ongetwijfeld weten, heeft Dior zijn ontwerper ontslagen John Galliano voor antisemitische opmerkingen in een bar tegen een Frans stel en in een ongedateerde cameratelefoonopname die afgelopen maandag opdook in een Londense tabloid, verkocht voor persoonlijk gewin door een anonieme persoon aan: de zon roddelblad.
“Het hart van het huis van Dior, dat ongezien blijft kloppen, bestaat uit het team en de studio’s, de naaisters en ambachtslieden, die dag na dag hard werken, nooit de uren tellen en de waarden en visie van Monsieur voortzetten Dior. Ce que vous allez voir maintenant, het resultaat van de immense beproeving. Wat je nu ziet, het resultaat van hun immense werk.”
Met deze woorden gaf meneer Toledano het podium op - een reproductie op de achtergrond van de grijze muurkantoren op het hoofdkantoor van Avenue Montaigne - en Karlie Kloss kwam van achter de faux salondeuren met een grote bruine cape die over haar korte leren jas, paarse trui en nachtblauwe fluwelen broek netjes in dijhoge leer is gedrapeerd laarzen. Mevrouw Kloss leidde de show met haar cape in de lucht. Deze keer werden haar bewegingen getemperd door de zachte en niet-melodramatische muziek, haar make-up naakt in plaats van geschilderd zoals sommige beeldjes.
Met 63 looks stond de kleding zeker centraal: er was Coco Rocha in een grijs double-breasted flare-jack met korte mouwen en een jurk met rode print; Vlada Roslyakova in rode gelaagde ruches; Lee Hye Jung in een gelaagde jurk van kaki katoen; Iris Egbers in een verstandig groen geruit jasje over een korte jurk met print. Zeker de mannen en vrouwen uit de ateliers en ateliers die deze kledingstukken hebben gemaakt en die aan het einde van de show een buiging hebben gemaakt op het podium, mogen trots zijn op hun prestaties en hun nauwgezette werk bij het maken van deze outfits.
Maar ondanks de oogverblindende kledingkeuzes vereist designermode een fantasierijk verhaal zonder welke zelfs de meest uitvoerig geconstrueerde kledingstukken zijn slechts kleding die we over een paar maanden zullen hebben vergeten. Gedurende zijn 14 jaar bij Dior, voorziet Mr. Galliano ons seizoen na seizoen van dat precieze plot, als een verhaaltje voor het slapengaan dat ons weghaalt van de totale banaliteit en alledaagse zaken van de mode.
Ik herinner me nog dat ik in januari 1997 naar het Grand Hotel ging voor... De heer Galliano’s debuutvoorstelling van Dior Couture, waar hij de hele hotellobby transformeerde in een enorme Dior-salon met gasten op die ronde stoelen met de ronde rugleuning. De meisjes kwamen naar buiten in jurken met volledige rokken, nauwsluitende grijze New Look-pakken en Indiaanse kralen op zwarte zijden jurken en Massai-rokken, sommigen poseerden vlak naast ons.
Het mengen van culturen, geschiedenissen en tradities is altijd een rode draad geweest die de couture collecties van het huis over deze jaren. Er was de beruchte gescheurde dakloze zwerverskleding (met enkele jurken geborduurd met brandplekken van sigaretten) voor het voorjaar van 2000; de Egyptenaren Pharoahs-collectie voor het voorjaar van 2004, compleet met een gouden hondenhoofdtooi; de piratencollecties voor het voorjaar van 2005; de Freudiaanse fetisj House of Hoer-collectie voor de herfst van 2003 in een rood geverfde hal. In juli 2007 was er het 60-jarig feest in Versailles, waar gasten herinneringen ophaalden aan het glorieuze verleden van Dior.
Hoe kon iemand het vergeten zijn toen de nepsneeuw op ons viel toen Shalom Harlow de finale leidde van meisjes die fuchsia, gele en blauwe kimono's, obi's en in origami gewikkelde New Look-pakken en -jurken droegen. Ze dansten door het decor, inclusief gigantische grijze Dior-stoelen die een fictieve ontmoeting van Pinkerton met Cio-Cio San en Madame Butterfly, op een koude januaridag aan de rand van Parijs bij het paard Allée de Longchamp racebaan. Zulke momenten in de mode zijn uitzonderlijk zeldzaam.
Toen ik het nieuws van Dior hoorde, slechts een paar uur na de landing in Parijs op dinsdagmiddag, moet ik toegeven dat ik een John Boehner heb getrokken -- je weet wel, onze meerderheidsleider in het Huis van Afgevaardigden -- die vatbaar is voor, nou ja, huilen. In dit tijdperk van snelle mode vergeten we zo gemakkelijk dat in het centrum van veel van deze enorme zakelijke conglomeraten is een mens, vaak een fragiele mens achter het dikke pantser van de moderne roem en geld. En ieder mens heeft gebreken.
En naarmate de week vordert, denk ik dat het veilig is om te zeggen dat we een belangrijk keerpunt bereiken, het einde van een heel hoofdstuk in de geschiedenis van de hedendaagse mode. Ik ben er zeker van dat mode nooit meer op dit creatieve niveau zal zijn of dat bedrijfsbelangen zo'n visionair zullen ondersteunen. Wat er ook gaat gebeuren, ik denk dat we een plateau hebben bereikt. Ik zou zeggen dat het het mode-equivalent van peak oil is.
Maar mode is als een dobbelsteen en voorspellingen zijn niet meer dan dat. We kijken reikhalzend uit naar het volgende hoofdstuk in de geschiedenis van Dior, een hoofdstuk waarin hopelijk een zekere mate van dromen en verbeeldingskracht weer tot leven komt.
**Foto's door Imaxtree.