PARIJS--Sommige shows tonen kleding, andere vertellen een heel verhaal. Cacharel heeft dat laatste zeker bereikt: zijn show in het Palais de Tokyo bracht ons van zonsopgang tot zonsondergang, op een warme zomerdag.
Zachte lichtstralen vulden de kamer op de beats van "Chérie Chérie", van electroband Zelfmoord.
In wat leek op een verlichte ochtend in juli, droegen de modellen oversized vleesensembles, driekwartbroeken en lange jurken. Deze langwerpige, zwierige snitten - in combinatie met een ronde zonnebril - voelden aan als een Parijse kijk op de onberispelijke jaren 70 chic van Annie Hall.
Tegen de middag werden de demoiselles, net als het licht, brutaler: kortere snitten, gewaagder roze flirtend met neontinten. Langzaam drongen heldere limoen-, sinaasappel- en citroentonen het podium binnen.
Tegen de middag veranderden de zonnestralen langzaam in een warmer oranje, en kleurvlekken op jurken vulden de kamer: deze verwezen naar kimonoplooien en jurken uit de jaren 40. Het leek erop te wijzen dat, naarmate de nacht nadert, mademoiselle Cacharel ook weet hoe ze een dame moet zijn.
En tegen de avond was de kamer robijnrood getint en gevuld met modellen - kort gevolgd door Cedric Charlier, die kusjes naar de menigte blies terwijl de zon onderging.
Vandaag viert Charlier zijn eerste verjaardag bij Cacharel - nadat hij voor Céline en Lanvin had gewerkt, werd hem toevertrouwd om het eerste licht in het Franse huis terug te brengen: welgestelde vrouwelijkheid. "Ik denk dat hij een uitstekende keuze was", zei Cacharel's hoofd communicatie Laura Guillermin in een interview eerder dit jaar, beschreef zijn ontwerpen als "structurele, subtiele, architecturale stukken die de beweging elegant begeleiden."
Was het een succes? Sarah Lerfel, creatief directeur van Colette, zat op de eerste rij en klapte enthousiast. In de Franse codetaal betekent dit ja.