Iedereen, zo lijkt het, heeft een mening over draagbare technologie. Terwijl sommige producten hitte krijgen omdat ze niet hightech genoeg zijn - de modegerichte armband ontworpen door Openingsceremonie en Intel zou zo'n item zijn - het is vaker het "draagbare" deel van de vergelijking dat in twijfel wordt getrokken.
Het is zowel begrijpelijk als niet verrassend. Maar het is ook handig om te onthouden dat ontwerpers van traditionele draagbare producten (d.w.z. mode- en accessoireproducten) nog niet zo lang nauw samenwerken met hardware-ingenieurs. Theoretisch, hoe beter de twee elkaars motivaties, processen en beperkingen begrijpen, hoe groter de kans dat ze iets creëren dat echt de moeite waard is om te dragen.
Om erachter te komen hoe die dingen samenkomen, belden we Isabelle Olsson, de hoofdontwerper van Google Glass, om te horen hoe zij en de rest van haar team werken. Met haar achtergrond in sieradenontwerp en vloeiendheid in de ins en outs van de modekalender is Olsson niet de eerste persoon van wie je zou verwachten dat hij een technisch product maakt - wat haar precies de juiste persoon maakt om een wearable te ontwerpen apparaat.
Wat bracht je bij het Google Glass-team?
Ik ben ongeveer zes jaar geleden uit Zweden verhuisd om voor te werken Zekeringproject met Yves Behar. Die plek was super divers in termen van het soort projecten waaraan we werkten: sieraden, meubels, sommige stukjes technologie. Mijn achtergrond ligt veel meer in meubels en sieraden. Maar ik begon met techniek te werken en dat vond ik fascinerend. Ik realiseerde me dat ik een heel ander standpunt kon inbrengen. Op een dag werd ik gebeld door een Google-recruiter via LinkedIn. Ik wist niet dat ze ontwerpen of fysieke producten maakten, maar ik ben niet de hele wereld over gegaan om geen risico's te nemen. Ik ging naar de Google-campus en ze waren erg gepassioneerd en interessant. Ik zag ook hoe anders ik was dan het team en dacht dat ik een bijdrage kon leveren.
Voor mij ging het erom dat [Glass] de menselijke waarden had die je kunt aanraken en voelen, dus wat ik deed was ze materialen laten zien en hoe je daar inspiratie uit kunt halen. Als je aan de wereld van technologie denkt, gaat het om zwarte, vierkante, glanzende producten. Nu je bezig bent met mode en technologie en hun samenkomen, moet je veel aandacht besteden aan [de materialen]. Voor mij ging het erom die wereld in technologie te brengen, maar dan te leren over de beperkingen [van hardware]. We doen deze moeilijke afwegingen. Het is duidelijk dat de ingenieurs meer batterij, meer camera, meer alles willen, en dan moet je teruggaan naar hoe je dit voor iedereen zo nuttig mogelijk kunt maken.
Het prototype bevond zich nog in de beginfase [toen ik erbij kwam]. Er liepen kabels vanaf. Ze zeiden tegen me: 'Maak dit comfortabel en maak dit mooi.' Dat schrok me een beetje... Je loopt een brillenwinkel binnen - hoe kunnen we daarmee beginnen te concurreren? Ze hebben duizenden stijlen.
Mijn aanpak was om heel duidelijke principes voor het team en richtlijnen op te stellen waar we achter konden staan. Onze principes [vanaf het begin] waren lichtheid, eenvoud, schaalbaarheid en bruikbaarheid. Het schaalbare deel is een raar woord, maar het is dit idee van: hoe kunnen we iets creëren dat we in de loop van de tijd kunnen transformeren? Het duurt jaren en jaren en jaren [om een technisch product te ontwikkelen]. In de mode hebben we pre-fall, pre-spring, cruise collecties. Het is zo snel en het is erg moeilijk om dat bij te houden aan de technologische kant. Vanaf de eerste versie hebben we het ontworpen om aan verschillende frames te bevestigen. Dit zijn het soort dingen waar je in het begin voor moet ontwerpen.
Dit zijn principes die ik drie jaar geleden heb uiteengezet. Het is gemakkelijk om te vergeten hoe lang het eigenlijk duurt om dit te maken, maar we laten dat proces aan de wereld zien. We namen het standpunt in dat we dit samen met de wereld wilden ontwerpen omdat het zo nieuw en zo innovatief is. Dat laat ook zien hoeveel tijd het kost om een product op de markt te brengen. De meeste [bedrijven] doen dit zeven tot tien jaar achter gesloten deuren.
Hoe heb je je team opgebouwd?
Ik wilde een heel divers team bouwen. Een product als dit heeft mensen met verschillende achtergronden en verschillende perspectieven nodig - en waarschijnlijk geen technisch perspectief. Geen van de mensen in mijn team zit in de techniek. Ik heb een team van industrieel ontwerpers, grafisch ontwerpers, ontwerpstrategie en ruimte en interieur. We doen alles wat [Glasconsumenten] aanraken en voelen. De verpakkingen en showrooms, maar ook de accessoires. En voor mij was het heel belangrijk dat [het team] heel divers was qua achtergrond en geslacht. Het is 50/50 mannen en vrouwen, want uiteindelijk is het product dat je uitbrengt een weerspiegeling van je team.
En wie zit er in het technische team?
Het is een mengelmoes van mensen. Iedereen, van wetenschappers tot ingenieurs tot ontwerpers van menselijke factoren.
Dus hoe werken de twee samen?
Een van de meest opwindende dingen voor mij is hoe nauw we samenwerken met onze ingenieurs. Het is vrij ongebruikelijk. Er is altijd een focus [in de pers] over hoe [de twee teams] niet kunnen samenwerken. Maar er is een enorme overlap - ik zit vlak naast de werktuigbouwkundigen, dus terwijl ik iets aan het 3D-modelleren ben, kan ik een vraag stellen als: "Is dit mogelijk? Is deze muur te dun? Kunnen we het wat harder pushen?"
We werken dagelijks samen. Alleen zo kunnen we zo snel werken als we nu doen. Ik denk dat een deel van de grootste uitdaging is dat we geen benchmark hadden [voor het maken van een draagbaar technisch apparaat]. Als je een nieuwe stoel ontwerpt, kun je zien wat er eerder was en het beter maken. Met Glass was er niets. We hadden de benchmark nodig, de [eerste] versie.
In plaats van prachtige weergaven te laten zien [tijdens onze eerste ontmoeting], bracht ik een offerte naar het team. Het was: "Perfectie is niet wanneer er niets meer toe te voegen is, maar wanneer er niets meer is om weg te nemen." Ik denk dat het voor mensen in de [technische] wereld een nieuwe gedachte voor hen was. Het was niet de manier waarop ze erover dachten, maar het is de enige manier waarop we iets kunnen creëren dat je niet alleen praktisch maar ook visueel kunt dragen.
Het proces begon met: wat zijn de beknopte richtlijnen die we kunnen opstellen om uiteindelijk iets comfortabels en moois te maken? Eenvoud [was één principe], en dat is moeilijk als het gaat om het soort componenten en ingrediënten dat ik kreeg. Ik denk dat dat ook de reden is waarom er veel [draagbare producten] uitkomen en het voelt niet goed - omdat het niet de juiste ingrediënten bevat.
Ik kreeg een cameramodule die is ontworpen voor een telefoon of tablet. Het was een vierkant, kubusvormig object. Het [menselijke] gezicht is niet vierkant en plat, dus wat er gebeurde toen ik het [in het ontwerp] probeerde te integreren, is dat het gewoon afschuwelijk was. Ik ging naar de ingenieurs en vroeg om de CAD van de binnenkant te zien. Er was veel extra plastic waarvan ik dacht dat het niet nodig was om de optische stukken vast te houden. [Een van de ingenieurs] zei: "Het is te moeilijk om het te veranderen." Ik heb het geschuurd tot het punt waarop ik nog steeds dacht het was groot, liep naar hem toe en zei: "Steek dit in en kijk of het nog werkt." Hij had bijna een hart aanval. De camera werkte nog. Dit betekende dat we onze eigen gevormde camera konden maken die bij de ronding van het gezicht zou passen.
Ik zou elk afzonderlijk onderdeel in [het apparaat] kunnen nemen, en het is een soortgelijk verhaal. Je kunt een runderstoofpot niet koken met groenten - het komt echt neer op de ingrediënten die je bij de hand hebt. En je moet op ze letten.
Ik heb echt geluk met de manier waarop we het team hebben opgebouwd en hoe we samenwerken. Iedereen in het begin afgestemd op de principes. Als we zeggen dat het zo licht mogelijk moet zijn, zal [ons technische team] daar ook naar streven. Onze wanddiktes zijn op sommige plaatsen minder dan 0,4 millimeter. Als je [een paar jaar geleden] terug zou gaan, zouden ze me vertellen dat de minimale dikte 1,5 millimeter was. De jongens hier zijn echt met mij in termen van het verleggen van de grenzen.
Hoe integreer je feedback van klanten in je ontwerpproces?
Voor mij en mijn team is het echt een geweldig hulpmiddel om ons te helpen prioriteiten te stellen. Meestal wanneer we [een update] delen, is de feedback niet onverwacht. Het is iets dat we hebben besproken en dat op een gegeven moment misschien de prioriteit heeft gekregen. Echt, het horen van de publieke opinies en opmerkingen van mensen die [in ons Explorer-programma] zijn, helpt ons om een aantal dingen tegen het lijf te lopen die niet zo belangrijk voor ons waren.
Een enorm stuk feedback is iets dat ik vanaf het begin zag, namelijk het idee om je eigen stijl te kunnen kiezen. Er zijn enkele beperkingen aan het aantal ontwerpen dat we kunnen maken, maar in de loop van de tijd kunnen we verschillende collecties uitbrengen. Toen we onze. vrijgaven titanium collectie, mensen waardeerden het dat ze het hun eigen konden maken. We hebben een samenwerking met Luxottica. We bouwen meer voort op dat idee om mensen [Glass] hun eigen te laten maken. Ze mogen hun favoriete zonnebril uitzoeken. Ze zouden hun Google Glass-vorm moeten kunnen kiezen.
Hoe verandert het ontwerpproces als je met een team buiten je eigen team werkt, zoals bij de DVF for Glass-frames?
De DVF-samenwerking was heel natuurlijk omdat zij degene was die Glass vanaf het begin omarmde, vooral op de vrouwelijke markt. Mijn moeder en zussen noemden me gek toen ze zet Glass op de catwalk voor het voorjaar van 2013. Het was gewoon heel spannend om naar binnen te gaan en expressieve kleuren te selecteren, terwijl we bij de titaniumcollectie terughoudender moesten zijn.
[Het proces] gaat terug naar het allereerste begin, toen we het prototype ontwierpen. We hebben het zo gemaakt dat je het frame of de bril kunt verwijderen, dus eigenlijk hebben we [het team van DVF] alle specificaties gegeven over hoe je in de bril bovenop Glass past.
Waar moeten consumenten aan denken als ze kijken naar draagbare technische ontwerpen die vandaag uitkomen?
Onthoud gewoon dat het heel, heel vroeg is. Ik denk dat het gaat om het vinden van het stuk dat nuttig voor je is, om ervoor te zorgen dat het echt in je leven past.
Voor sommige mensen denk ik dat het wat meer tijd kost voordat ze ervoor openstaan, en ik denk dat dat oké is. Toen tablets voor het eerst uitkwamen, hadden mensen het idee dat het een grote telefoon was, en ik ga er de hele tijd mee rondlopen bij mijn hoofd. Zowel vanuit een hardwareperspectief als vanuit een bruikbaarheidsperspectief op waar mensen het voor willen gebruiken en graag voor gebruiken, staat dat ook nog in de kinderschoenen.
We zijn geworteld in ons doel dat je [uiteindelijk] Glass niet meer als technologie beschouwt. U kunt geen aanwijzingen trekken uit bestaande technische objecten. [Je moet nadenken] hoe het past bij je stijl en de dingen die je al draagt. De afwerkingen, de look, je teint, je haar - dat zijn de dingen die het belangrijkst zijn voor wearables. Dingen maken met scherpe hoeken of glanzende stukken heeft geen zin. Je krijgt er vingerafdrukken op en het is niet mooi. Dus dezelfde regels zijn niet van toepassing. Eén ding waarvan je kunt zeggen dat we het gemeen hebben [met een speler als Apple], is dat we de hele ervaring in overweging nemen. We besteden veel aandacht aan onze verpakkingen. Het is echt de lijst die het schilderij op een bepaalde manier omlijst. We zorgen ervoor dat dat een heerlijke, rustige, mooie ervaring wordt. Sommige technische producten doen dat goed, andere niet. Dat is een [gebied] waar we [consumenten] hebben met echt hoge verwachtingen, en dat zouden ze ook moeten doen.
Dan is de uitdaging hoe je iets creëert dat lang meegaat. Je kunt niet elke tweede maand een stukje technologie naar buiten duwen - of jaarlijks is zelfs een uitdaging. Dus hoe creëer je iets dat mensen [op de lange termijn] willen behouden? We putten uit dingen die in de loop van de tijd geweldig zijn. Sint Laurentius. Een stel Zweedse ontwerpers - ik ben geneigd om van Zweedse te houden. Jil Sander. Gewoon minimale, eenvoudige stukken die lang meegaan. Dat komt ook neer op kwaliteit en daar besteden we veel aandacht aan. We testen dingen en zorgen ervoor dat de materialen na verloop van tijd goed verouderen. Je hebt kabels in huis die er geel en vettig uitzien, en daar let je na verloop van tijd niet op. Dat is enorm belangrijk bij wearables. Ik denk dat het inspirerend is om een tas die je moeder in de jaren '70 had tevoorschijn te halen en er vandaag [deel van je stijl] van te maken.