De laatste tijd heb ik nagedacht over de manier waarop ik me vroeger kleedde. Een paar jaar geleden bestond mijn look uit J.Crew oxfords, Lacoste-polo's, Top-Siders, seersucker en bloedende madras, en ik was volkomen tevreden. Maar toen kwam ik naar New York, werd ik omringd door hipsters en coole kinderen, en had ik mijn eerste mode-identiteitscrisis. In eerste instantie leek het prima om naar Brooklyn te gaan in penny loafers of de LES in mijn grappige Ralph Lauren-vesten, maar naarmate de tijd verstreek, besloot ik dat mijn uiterlijk moest veranderen. Ik kan het exacte moment lokaliseren: een Rag & Bone-monsterverkoop, waar ik een bepaald zwart jasje probeerde waardoor mijn vriend me vertelde dat ik eruitzag als Pony Boy uit De buitenstaanders. En zomaar gebeurde het. Ik was verslaafd. Plotseling leek een magere broek vreemd genoeg, en Top-Siders kon ironie afleiden in plaats van paraatheid voor een jacht. Ik ontdekte Cheap Mondays en ging het konijnenhol in. Het was deels de aankondiging dat ik verhuisd was, deels een excuus om allemaal nieuwe spullen te kopen, maar als ik terugkijk, besef ik dat ik mezelf gewoon wilde kleden als de nieuwe persoon die ik wist dat ik aan het worden was. (Ik denk dat dit misschien is wat er met meisjes gebeurt, wanneer ze plotseling, op vijftienjarige leeftijd, hardcore eyeliner-jaren ingaan tot aan de universiteit.) Pas toen ik weer thuis was, leken mijn nieuwe kleren indringers in mijn aarts-WASP-kast. Ik had het grootste deel van het jaar geprobeerd om de twee esthetieken met elkaar te verzoenen, totdat ik me realiseerde dat het enige wat ik echt wilde was in mijn chino klimmen en weer mezelf zijn. En dat deed ik ook. Ik liet mijn Pony Boy-jack thuis, met het Marc Jacobs-sweatshirt dat ik gewoon moest hebben. En nu voel ik me comfortabel genoeg om te zeggen: ik ben niet cool, en dat hoef ik ook niet te zijn. Ik denk dat ik gewoon een modecrisis nodig had om erachter te komen, hoewel ik mijn Rag & Bone-jas voor altijd zal bewaren, zoals babyschoentjes.
--BRETT KANE