Vissen met mama.
Ik begon al op vrij jonge leeftijd met mijn haar te knoeien. Mijn moeder, die de hare had gekleurd sinds ze grijs begon te worden toen ze halverwege de dertig was, ging elke vijf weken naar de salon om haar uitgroei te laten bijwerken - en ik zou meegaan en daarbij een trimbeurt krijgen.
Het duurde niet lang voordat die versieringen veranderden in een verscheidenheid aan meer experimentele (en dure) snitten: rechte pony, pony opzij, laagjes, highlights, all-over kleur, ruige bobs, pixies... Elke anderhalve maand reden mijn moeder en ik de parkeerplaats van de kapper af, terwijl ze vroeg wat ik van mijn nieuwe 'doe en mij' vond, terwijl ik mijn ogen uitkeek over mijn laatste overhaaste schoonheidsbeslissing. Het werd een beetje een moeder-dochterritueel - zij het in tranen.
Uiteindelijk liet mama haar grijze haren uitgroeien en ging ik naar de universiteit - en onze weekendtripjes naar de salon behoorden tot het verleden. Terwijl ik een eigen stijl ontwikkelde, vroeg ik me soms af welke mode- en schoonheidslessen ik van mijn moeder had geleerd, als die er al was. Ik bleef zwaar experimenteren met make-up, haarkleur en stijl, waarbij ik vaak designer looks kopieerde en VEEL te veel eyeliner dragen - en een tijdje genoegen nemen met een overdreven samengestelde Blair Waldorf-type stijlvol.
Mijn moeder daarentegen, een kind met de Woodstock-mentaliteit van de jaren 60 en 70, droeg minimale make-up, weigerde te drogen haar haar in de zomer, en gaf de voorkeur aan zwierige maxi-jurken boven mijn nieuwe panty's met patronen, haarbanden en mini rokken.
Mijn moeder haat deze foto, maar het is MIJN post dus HA!
Maar naarmate de tijd verstrijkt, merk ik dat ik me steeds meer aangetrokken voel tot het soort kleding dat mijn moeder droeg toen ze zo oud was als ik. Misschien is het gewoon de huidige trend van alles uit de jaren 70, of mijn obsessie om 's ochtends Joni Mitchell te spelen, maar de laatste tijd is mijn moeder een beetje een stijlicoon voor me geworden.
Kom zomer, ik ben helemaal voor gemakkelijke dagjurken en kaftans, net als zij. Ik draag mijn haar van nature golvend (en af en toe zelfs met een middenscheiding) dan ooit tevoren. En mijn sandalen en hakken zijn minimalistischer dan ooit - ik draag liever een eenvoudige leren slipper of huarache dan een sierlijke, met juwelen getooide stijl; soms ga ik liever op blote voeten. (Over gesproken, ik heb mama onlangs gevraagd of ze een voetverzachtende behandeling met mij wilde doen. Ze weigerde en zei dat ze van haar stoere voeten houdt - beter om op blote voeten door de tuin te lopen!) Mijn moeder vertelde me zelfs dat een rugzak die ik onlangs kocht - bedekt met kleurrijk, patchwork Peruaans borduurwerk - doet haar denken aan een rugzak die ze in had middelbare school.
Iets anders dat ik van mijn moeder heb opgepikt? Altijd, altijd draag een horloge. (Ze zet de hare 15 minuten vast om te voorkomen dat ze te laat komt. Ik werk nog steeds aan dat deel.) Het voelt gewoon zo veel klassieker en biologisch (cheesy, maar waar) dan constant je iPhone te controleren om te zien hoe laat het is. Ik heb eigenlijk net een nieuwe van Coach waar ik geobsedeerd door ben... het heeft een zeer historische sfeer en is volledig tijdloos (terwijl het nog steeds de tijd weet te vertellen, natuurlijk!). Het is misschien gewoon iets dat ik doorgeef aan mijn eigen dochter ooit. En voor de goede orde, Mumzy keurt het goed.
Mijn nieuwe horloge <3
Wat betreft onze maandelijkse salonbezoeken? Die hebben ook een beetje een comeback gemaakt. Bijna elke keer dat ik vanuit New York de bus naar Boston neem, maakten we een gezamenlijke afspraak met onze favoriete styliste (schreeuw naar Nick bij Dellaria Kenmore!) - alleen nu is zij meestal degene die wacht mij af te maken. Er zijn ook minder tranen (nou ja, in ieder geval gerelateerd aan de kapsels). Maar ja hoor, wanneer? zij zijn daar, mijn moeder ook.
Zien? Soms, "je ouders worden" is niet een slecht ding.