Gistermiddag, De dagelijkse een ingebeelde gepost interview met het novembernummer van Verleiden. Het verhaal is opgezet als een blik op hoe het is om een glossy tijdschrift te zijn in een wereld die voortdurend kleiner wordt. Door de toon voelde het echter meer als een interview met een nukkig, ietwat dwaas, ondervoed sterretje. Volledige openbaarmaking: ik heb op beide plaatsen gewerkt, maar hierdoor vroeg ik me af waar De dagelijkseEr kwam een stroom van negativiteit jegens het schoonheidsboek vandaan. Neem bijvoorbeeld deze uitwisseling: Brengt het je in verlegenheid om maand na maand woorden als 'meest sexy' te schreeuwen? Zelfs een glossy kan blozen. We gebruiken meer dan ooit variaties op dat woord. Het moet verkopen of zo. Maar waarom zou je het dan niet linksboven gebruiken? En deze: Beweeg je op de kiosk? Wees eerlijk. Het hangt er echt van af. Soms blijf ik hangen, vooral in bodega's. Ik doe het beter op luchthavens. Zelfs met mijn strikte trainingsregime en al dat groene sap, voel ik me helemaal kreupel als de
VS Wekelijkss van de stand presteren beter dan mij. Als ik kon huilen, zou ik het doen. Ik denk dat ik een lichamelijke dysmorphia-stoornis heb.En dan is er nog de dramatische afsluiting waar het tijdschrift het interview uitloopt. Zeker wel, Verleiden leek een tijdje op de bubbel te staan; we hoorden vervelende geruchten, maar het heeft alle bezuinigingen van Condé Nast overleefd. En het komt erop neer dat het niet zou zijn gebeurd als het niet levensvatbaar was. Ze lieten een paar senior stafleden los, maar wie niet? Iemand leest het tijdschrift. Het is zeker niet zo dun als sommige andere titels die er zijn en het is al met al vrij onschuldig. Ik ben ervan beschuldigd nogal hard te zijn tegen Harper's Bazaar in het verleden, maar ik kan echt zeggen dat ik dat doe uit liefde en frustratie dat het zijn volledige potentieel niet waarmaakt. Dit voelt gewoon gemeen in een tijd waarin we onze gedrukte broeders en zusters meer moeten steunen. Wat des te irritanter is na het lezen van dit citaat,,Mensen vertrouwen ons ook dingen toe omdat we nooit gemeen tegen iemand zijn geweest. Het zit niet in ons DNA. We hebben het altijd vanuit een positief perspectief bekeken. Dit is mode. Niemand begint ergens een oorlog, tenzij het tussen een Fendi- en Dior-tas gaat," van De dagelijkse's hoofdredacteur.