In 'Titanic' is de bevrijding van Rose het best te zien door haar kleerkast

in een van "Titanisch"'s meest memorabele scènes, staat Rose tussen Jack en een chaise longue, alleen gekleed in een gewaad in kimono-stijl terwijl ze een munt naar hem opgooit. "Het laatste wat ik nodig heb, is nog een foto waarop ik eruitzie als een porseleinen pop", begint ze. "Als betalende klant verwacht ik te krijgen wat ik wil." Ze trekt haar gewaad uit, helemaal naakt eronder, en Jack zit vol ontzag, niet in staat om een ​​volledige zin te vormen.

Het is 14 april 1912 en uren voordat de Titanic zinkt, gaat hij haar tekenen als een van zijn Franse meisjes. Dit is schandalig voor een tijdperk waarin van vrouwen werd verwacht dat ze overdreven gekleed waren; waarin ze letterlijk worden opgesloten door hun korsetten, hun onderrokken, hun kousen, riemen en door het onvermogen om hun eigen jurken dicht te knopen. Maar door haar kleding helemaal op te geven, smeedt Rose een nieuwe toekomst: een waarin ze wordt bevrijd van haar verleden en de verwachtingen die aan haar worden gesteld. Het wordt niet alleen verteld door het verhaal en de dialoog, maar ook door haar garderobe en de evolutie ervan.

gerelateerde artikelen

Wanneer we de 17-jarige Rose DeWitt Bukator (gespeeld door een 21-jarige Kate Winslet) voor het eerst ontmoeten, is ze gebundeld en van top tot teen gewikkeld, het dragen van een jas, jurk, handschoenen, laarzen en een hoed die de maat van het schip evenaart - zo stijf gestructureerd als de regels waartoe ze is grootgebracht gehoorzamen. We leren dat ze verloofd en ongelukkig is en onder dwang terugkeert naar Amerika via de meest onwetende en ineenkrimpende van alle dialogen, waarin James Cameron Titanic vergelijkt met een slavenschip. We zien haar weer in haar suite, terwijl ze schilderijen van Monet en Picasso uitpakt terwijl ze wordt uitgedaagd door Cal Hockley, haar dominante verloofde. Ze heeft alleen haar hoed afgedaan, en als we ze weer samen zien, volgt een soortgelijke esthetiek: Ze zijn... lunchen met de crème de la crème van het schip en ze zit in lange mouwen, op maat gemaakt en gecorsett aan perfectie.

Op elke waarneembare manier is ze een opgesloten vrouw. Pas later, wanneer ze tot haar emotionele en mentale limiet wordt geduwd en zichzelf bijna van de achterkant van een schip werpt, scheurt ze fysiek door de barrières die ze consequent heeft gehoorzaamd. Terwijl ze in tranen het schip afdaalt, valt haar haar naar beneden. Haar jurk is gescheurd. Haar make-up wordt uitgesmeerd. En wanneer ze Jack Dawson (gespeeld door een knappe 22-jarige Leonardo DiCaprio) voor het eerst ontmoet, is ze geen porseleinen pop - eerder een trieste, tragische, spiraalvormige vrouw. Haar kledingkast is zo bij elkaar als ze zich voelt.

Maar ze probeert de volgende dag nog steeds vast te houden aan haar eerdere normen en bestaande esthetiek. Terwijl ze met Jack rondloopt, is haar haar omhoog, haar halslijn hoog en haar mouwen zijn lang. Zelfs als ze over de rand van de boot spuugt, is ze zelfbewust en vastberaden. Na het eten die avond ontmoeten we de Roos van de avond ervoor: In de derde klas doet ze haar schoenen uit en handschoenen, rent in haar kousen en danst met de sleep van haar jurk vast zodat ze echt kan bewegen. Ze is een zorgeloze tiener die het fantastisch heeft, en hoe meer ze beseft hoe geluk eruitziet, hoe minder ze geïnteresseerd is om zich te kleden voor een rol waar ze nooit om heeft gevraagd.

Niet dat ze deze eersteklas pedigree niet voor een laatste keer moest confronteren. Nadat Cal zijn verstand verliest in de nasleep van Rose' hervonden onafhankelijkheid, houdt haar moeder, Ruth, een sombere toespraak over de realiteit van hun financiële situatie en herinnert Rose eraan dat hun toekomst afhangt van die unie, hoe onaangenaam Rose ook moge zijn vind het. Rose's korset wordt strakker en strakker geregen terwijl Ruth haar verbiedt van dit pad af te dwalen terwijl ze daar hulpeloos staat.

Buiten de vanzelfsprekendheid van het verhaal van de film (het was duidelijk dat Jack en Rose bedoeld waren, zij het kort), hadden we Rose's bevrijding vanzelf moeten zien komen. Op "de laatste keer dat Titanic ooit daglicht zag", benadert Rose Jack met haar haar half opgestoken, en voor een keer, de... stof die ze draagt ​​heeft beweging - een omslagdoek in plaats van een jas - en als ze vliegt, vliegen haar stukken mee haar. Ze - ondanks het feit dat ze uiteindelijk heeft gezworen dat nooit te doen - laat eigenlijk los. Dat verklaart waarom, terwijl Jack zijn tekenpotloden ordent, ze kleding helemaal in de steek laat om een ​​pad in te slaan waar ze niet meer van terug zal komen. (Want, kijk: je komt gewoon niet terug van het geven van je verloofde een naaktportret van jezelf - getekend door een man met wie je contact maakt.)

Als Rose zich weer aankleedt, is ze in iets dat niet alleen gemakkelijk aan te trekken is zonder de hulp van een dienstmeisje of haar moeder, maar dat ook relatief gemakkelijk uit te trekken is. Bovendien heeft het - in al zijn traditionele pure, roze vrouwelijkheid - beweging, zozeer zelfs dat wanneer je de ijskoude wateren van de Atlantische Oceaan en het trauma van vastpakken om in leven te blijven, kan ze zich fysiek inspannen haarzelf. Haar garderobe verandert van haar poortwachter in een superheldenuniform, niet gebukt onder lagen of de stijfheid van een korset. In plaats daarvan neemt ze een laag traditionele mannelijkheid aan - Cal's jas - terwijl ze de reddingsboot verlaat voor... Jack, waar ze besluit in leven te blijven en naar een dodemansfluitje te zwemmen voordat ze zichzelf opnieuw uitvindt op Ellis Eiland.

'Je ziet er goed uit,' zegt Jack tegen Rose voordat ze gedwongen worden haar kamer te ontvluchten. En hij heeft gelijk. Zij doet. Maar ze ziet er ook krachtig uit, omdat ze ervoor heeft gekozen iets te dragen waar ze in kan rennen, zwemmen, overleven. Ze ziet er voor het eerst uit als een vrouw die er niet echt om geeft hoe aardig je denkt dat ze eruitziet.

Homepage foto: Screengrab/YouTube

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.