- Bijgewerkt:
- Origineel:
Het was raar om het arsenaal van Lexington Avenue binnen te lopen en een eenvoudige landingsbaan voor Marc te zien door Marc Jacobs - er is geen bewijs meer over van Rachel Feinstein's magische set voor de show van Marc Jacobs die avond voordat. Tegelijkertijd maakte het de show van Marc Jacobs veel magischer en vluchtiger. Jacobs' collectie voor zijn eigentijdse lijn, Marc by Marc, maakte veel minder indruk dan zijn RTW-collectie - nee gigantische felgekleurde Jamiroquai-hoeden van bont hier - maar de kleding was draagbaar (en zag er comfortabel uit!) vriendelijk. Veel van de modellen waren a la Jenna Lyons gestyled met een bril met een dik montuur en droegen Daria-achtige losse dagjurken in levendige prints. Blazers en breisels werden gedragen over knielange geplooide schoolmeisjesrokken (deze waren niet van de sletterige cheerleader-variant).
- Auteur: Leah Chernikoff
Marc Jacobs is nog steeds de meest opwindende show van de New York Fashion Week - ik heb de hele tijd geglimlacht (en dat is een prestatie om een redacteur aan het lachen te krijgen na vijf dagen van meer dan 15 uur achter elkaar te hebben gewerkt). Voor de herfst heeft Jacobs de Lexington Armory omgebouwd tot een afgebroken Tim Burton-achtige droomwereld van vervallen kastelen en verwrongen torentjes. Volgens New York benaderde Jacobs beeldhouwer Rachel Feinstein om de set te ontwerpen omdat hij een stuk dat ze had gemaakt, Puritan's Delight, leuk vond. Hij vertelde haar dat zijn kleren 'hem begonnen te herinneren aan pelgrims en soort weduwen'. Hij vertelde Feinstein dat hij... wilde "geen kastelen, geen sprookjes", maar "grotten... de Marie Antoinette-versie van een ruïne." En dat was nog maar de set. Hier zijn de referenties die bij me opkomen na het innemen van de collectie: Dr. Seuss, de musical Oliver! (de soundtrack bestond uit variaties op het stijgende "Who Will Buy" van Oliver!, en ja, één model liep met een rode roos zoals in "Wie koopt mijn zoete rode rozen"), en pelgrims - van de Plymouth Rock Puritan uit de 17e eeuw verscheidenheid. Als Dr. Suess, Olivers straatjongens en pelgrims geen dingen zijn die klinken alsof ze bij elkaar horen, maar dat op de een of andere manier toch doen, dan weet je dat je bij een Marc Jacobs-show bent.
Er was meer anticipatie dan normaal in de aanloop naar de Marc by Marc-show van gisteravond, die oorspronkelijk op het tijdslot werd gehouden bedoeld voor de collectieshow van Marc Jacobs, die werd uitgesteld nadat materialen in het buitenland vast kwamen te zitten vanwege de sneeuwstorm. Misschien stonden we allemaal te popelen voor een Marc Jacobs op dag vijf van de modeweek, en zou 'kleine' Marc ons moeten uitstellen tot de 'grote' Marc-show van donderdag. En natuurlijk leverde Jacobs.
Marc Jacobs Fall 2011 Line Sheet Opmerkingen: - vinyl baretten met kinbandjes. - overal stippen (zelfs in 3D-incarnaties) - bewegingsbeperkende kokerrokken. - boxy topjes, soms achterstevoren. - jabots. - '40 ontmoet de toekomst. - couturelijnen. - "De mooie mensen" van Marilyn Manson - rubberen snowboots met wiggen Het verhaal: ik voelde me een beetje gek na het zien van Marc Jacobs herfst 2011 show en ik denk dat dat de bedoeling was. De landingsbaan was geplaatst tegen een getufte witte met vinyl beklede muur, getufte kolommen in hetzelfde materiaal stonden langs de landingsbaan en lijnvellen waren in roodfluwelen enveloppen. Eerst dacht ik dat de set de stand van een of andere chique nachtclub of restaurant uit de afgelopen decennia moest oproepen, maar toen het eerste model begon in een razend tempo over de landingsbaan te kletteren in een achterstevoren polyester shirt en rubberen broek, een stijve ronde baret vastgezet met een kasjmier kinband, en Marilyn Manson's "The Beautiful People" begon te spelen, begon ik te denken dat de gecapitonneerde muren meer asiel-chic waren dan nog iets anders.
Hoewel de verwachting van wachten op Marc Jacobs ons bijna doodde nadat hij zijn show had uitgesteld vanwege orkaan Irene - het is passend dat hij als laatste optrad. Want niet alleen presenteert Marc Jacobs elk seizoen consequent een van de beste en belangrijkste collecties (wat betreft trendsetters), maar hij zet ook echt een show neer. En gisteravond zette Jacobs letterlijk een show neer. Een zwaar gouden gordijn scheidde om een volledige cast van modellen te onthullen die in Fosse-stijl over houten stoelen over de lengte van het podium waren gedrapeerd (denk aan van het nummer "Cell Block Tango" uit Chicago of A Chorus Line) - en je kon het publiek zelfs naar adem horen snakken ('Gaan ze dans? Zingen?' wij hoopten). Eerder die avond stuurde Jacobs' een dringende e-mail om alle backstage beautypers te annuleren vanwege "een zeer lange technische repetitie" en nu begrijpen we waarom. De show was ingewikkeld gechoreografeerd, met modellen die op precieze tijden het Broadway-achtige tafereel verlieten om te lopen het podium, dat als een danszaal in een schuur was opgesteld - een eenvoudig houten frame met bollen doorsneed de landingsbaan. En in een andere knipoog naar Fosse, Jacobs, helemaal in het zwart gekleed (hij droeg zelfs een jazzbroek), hurkte achter zijn modellen en klapte mee om de tijd bij te houden en zijn dansers modellen aanwijzingen te geven - en dat alles op een Phillip Glass-soundtrack van stemmen die keer op keer tot acht tellen - standaard voor choreografie. Het was alsof Marc naar ons knipoogde en het podium betrad omdat hij wist dat hij er middenin stond als de naam op het puntje van ieders tong om Galliano op te volgen bij Dior. Jacobs vertelde WWD dat het aannemen van de baan bij het legendarische Franse huis "niets te maken heeft met salaris. Ik bedoel, ik zou vereerd zijn om Dior te doen. Maar ik werk met een team en ik zou graag met hen willen blijven werken. Ik denk dat het heel spannend zou worden. Ik zou geen nee kunnen zeggen." Maar we moeten het over de kleding hebben.