Na Karl Lagerfeld zet zijn veer Coutureshow 2012 voor Chanel op een vliegtuig, waarin modellen door een gangpad liepen in plaats van een catwalk in een moderne, maar moderne versie van klassieke Chanel-pakken, dachten meer dan een paar commentatoren dat er misschien wat Pan Am invloed in het spel. Sterker nog, de eerste opmerking na een bericht op Chanel's coutureshow ging omhoog, van James Abbott in Frankrijk, was "Iemand [sic] heeft naar Pan Am gekeken!" (die sindsdien door vijf anderen is "geliked" commentatoren). ABC's nieuwe Christina Ricci-voertuig over de gloriedagen van vliegreizen die zich afspeelden in 1963 is misschien geen groot succes, maar de kostuums zijn perfect. Dus we sprongen aan de telefoon met Ane Crabtree, de kostuumontwerper van de show, om te praten over Chanel's in-flight couture, jaren 60 inspiratie, waar vind je de beste vintage uit dat decennium, oh, en hoe krijg je haar functie.
Fashionista: Dus wat maakte dat ik met je wilde praten was Chanel Couture - wat was je reactie op de show?
Ane Crabtree: Ik schreeuwde hardop. Ik zal niet liegen. Ik was eerst een modemeisje. Ik was een stylist, ik studeerde mode, ik at het op. Toen ik opgroeide in de middle of nowhere in Kentucky, was Chanel de enige ontwerper waar mensen van hadden gehoord. Je hoorde heel weinig, maar toch. Toen ik de beelden van de show zag, werd ik gek en vooral het hele idee om een vliegtuig te gebruiken, wat was een grote grap voor mij, omdat ik altijd het gevoel had dat het gangpad van het vliegtuig een landingsbaan is - en de meisjes liepen die manier. Waar ga je naar kijken als je op je stoel zit? Ze hadden toen nog geen films [in de jaren '60], je keek naar de meisjes. Alles gebeurde in het gangpad. Dus dat was voor mij briljant. Ik vond de collectie zo mooi en modern, ook al was het indicatief voor de jaren '60. Natuurlijk deed het me denken aan de meisjes in hun uniform, maar het deed me ook denken aan Margot Robbie als Laura in Berlijn. Ik wil Karl Lagerfeld geen woorden in de mond leggen, maar ik hoop stiekem een beetje dat hij werd geïnspireerd door die look - een jonge, door Bardot geïnspireerde look. Ik hoop dat hij het heeft gezien. [Zie de look hierboven.]De voorstelling speelt zich af in 1963. Wie inspireerde je uit die tijd? Balenciaga. Yves Saint Laurent. Courrèges. En ook Amerikaanse ontwerpers werden in '63 enorm belangrijk. Oleg Cassini en zijn ontwerpen voor Jackie Kennedy. Chanel. Die jongens hebben me echt te pakken. Die jongens waren niet alleen belangrijk in die tijd, maar ik hield ook van hun ontwerpen. Oh en Givenchy was ook enorm.
Dat moment in de tijd was geweldig voor damesmode. Ik ben geboren in '64, dus ik hou van de jaren '60. Ook al was het een jaar voordat ik werd geboren, ik wilde die tijd onderzoeken. Er was zoveel verandering gaande met de jeugd, met muziek, met politiek en ik wist dat we die dingen zouden aansnijden, dus dat trok me ook aan.
Heb je in die tijd ook naar vrouwen gekeken die bekend stonden om hun stijl? Wie inspireerde elk personage? Natuurlijk, Jackie Kennedy. Ze houdt niet op te inspireren. Maar ook Jean Shrimpton, Jane Birkin, Brigitte Bardot en Julie Christy. Voor Maggie, Christina Ricci's karakter, zeker een jonge Liz Taylor en een jonge Natalie Wood - ze hadden avontuurlijke geesten. Voor Kate, die Kelli Garner is, een jonge Romy Schneider en Kate Hepburn omdat ze dit hadden subtiele, knappere look met mannelijk maatwerk, wat past bij wat ze doet om van te leven de kant. Voor Margot Robbie, die Laura Cameron speelt, was het natuurlijk Grace Kelly, omdat ze op haar lijkt, en Jean Shrimpton - want als ze een baby hadden, zou dat Margot zijn. En voor Karine Vanasse die Colette speelt, is zij het enige Franse meisje, dus ik keek destijds naar Franse couture - maar ook een jonge Shirley Maclaine uit Het appartement en Françoise Hardy.
Hoe ben je kostuumontwerper geworden? Wat was je traject? Ik was een kind in Kentucky, in het kleinste stadje. Het was beschamend voor mij om te zeggen toen ik een ontwerpstudent was aan FIT in de jaren '80 - ik denk dat ik nooit heb gezegd dat ik uit Kentucky kwam omdat het nooit in de mal paste. Nu ik 47 ben en terugkijkend, heeft het me op heel coole manieren geïnspireerd voor alles wat ik doe. Ik had een papieren route en ik zou mijn geld sparen voor elk modetijdschrift dat ik te pakken kon krijgen - en dat was alleen Mode en Harper's Bazaar. Ik zou afbeeldingen tevoorschijn halen en tegen mijn moeder zeggen: 'Maak dit gewoon! Het is niet moeilijk.' Van daaruit ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren in Engeland en dat had niets met mode te maken. Toen raakte ik geïnspireerd door de Britse mode, want het was '82 en het was een geweldige tijd voor de hele punk, Westwood, alles. Van daaruit ben ik naar FIT gegaan omdat ik niet dacht dat ik als schilder zou kunnen werken. Daarna werkte ik als stylist voor American Elle.
Een van mijn eerste banen was bij Bonwit Teller, wat zo glamoureus voor me was omdat Andy Warhol en Salvadore Dali daar ramen deden. Het was een spannend moment. Bill Cunningham was daar, en ik wist niet eens wie hij was en hij nam foto's van mij en mijn vriend en we renden weg. We dachten dat hij gek was.
In '89 of '90 wilde ik een groter beeld. Dus begon ik met het maken van muziekvideo's en zeer indiefilms en begon ik met film en daarna tv. Dat was het traject. Op een zeer omslachtige manier.
Wat is je advies voor iemand die wil doen wat jij doet? Ik vind het heerlijk om mezelf te omringen met jonge stagiaires en PA's omdat ze de zaken fris houden en hun enthousiasme geweldig is. Ik ben vrij jong van hart en wat ik ze allemaal vertel, is dat naarmate je ouder wordt dat alles wat was origineel en individueel over jezelf was heel belangrijk en dat je altijd blijft wie je bent zijn. Als je jong bent, voel je je een beetje een vreemde eend in de bijt en je benadering van creativiteit of design is niet zoals iemand anders en dat is misschien een nadeel. Het ding om te onthouden is om vast te houden aan je originaliteit, want dat is wat er over 20 jaar toe gaat doen. Dat kan ik nu zeggen. Ik dacht altijd: 'Ik ben zo'n rare, ik ben zo'n freak, ik zie dingen niet op dezelfde manier, ik ben geïnspireerd door drag queens.' Nou, de wereld is nu geïnspireerd door drag queens, wie wist?
Het andere is, blijf altijd openstaan voor invloeden uit je wereld waarvan je denkt dat die niet typisch zijn. Ik denk dat je alles over je helden moet lezen, zodat je inspiratie kunt opdoen. Ik las net het McQueen-boek en ik dacht: 'Hij was zo geïnspireerd door de natuur', en dat is waar ik door werd geïnspireerd in Kentucky. Ik wist niet dat het cool en edgy zou worden om in de mode geïnspireerd te worden door de natuur. DUS wees gewoon wie je bent, sta open voor je invloed en weet dat het er allemaal toe doet. Houd een boek bij je en schrijf alles op - teken het, schilder het, want je zult niet alles onthouden. Niets is wegwerp als inspiratie.
Waar vind je de kleding? Waar zoek je vintage? De mensen die ik altijd gebruikte voor de show waren deze schuur in de Catskills genaamd Right to the Moon Alice en het staat vol met prachtige vintage kleding die ze verhuren voor film en tv. Ze hebben zulke mooie spullen dat toen ze een vintage show hadden in New York de Missoni's een aantal van hun originele stukken terug kochten voor hun archieven. Ik gebruikte ook een antiekwinkel, ook in de Catskills, genaamd Lee Hartwell Antiques en ze hebben de meest ongelooflijke sieraden die ik voor alle meisjes heb gebruikt. En dan is er nog een heel leuke vintage winkel in Red Hook, Brooklyn, genaamd Bopkat. En Ten Cent Single in Williamsburg was ook geweldig. We begonnen met goede gordels, maar we gingen vaak naar spanx - spanx was onze vriend om een slanke lijn onder de kokerrok te creëren.
Klik door voor meer foto's van Crabtree's werk voor Pan Am. Pan Am-foto's: ABC/ERIC LIEBOWITZ