Stella McCartney heeft 20 jaar in spanning geleefd

Stella McCartney toekomstgericht is. Zozeer zelfs dat ze op de tiende verjaardag van haar merk, en toen op de 15e, niet veel deed op het gebied van retrospectief herkauwen, historische jaren worden verdoemd.

Maar dit jaar wordt haar merk 20 en McCartney geeft toe dat deze mijlpaal belangrijk is.

"In onze branche is het eigenlijk een hele prestatie om er na 20 jaar nog steeds te zijn", zegt ze tijdens een Zoom-call na de release van haar Herfstcollectie 2021. "De meeste huizen zijn veel, veel ouder dan dat." Of dat, of ze gaan niet lang genoeg mee om de grens van twee decennia te halen.

Dat Stella McCartney een uitzondering op deze regel is, is niet verwonderlijk - het hele bestaan ​​van haar merk is gebouwd rond de uitzondering. Ze onderscheidde zich van haar leeftijdsgenoten in de ontwerpwereld zodra ze erin kwam, en lanceerde haar afstudeershow op

Centraal Sint Maarten in 1995 met vrienden van supermodellen Kate Moss en Naomi Campbell over de catwalk lopen, terwijl een origineel lied van haar vader, voormalig Beatle Sir Paul McCartney, gespeeld op de achtergrond. Alsof dat niet ongebruikelijk genoeg was, ging McCartney verder met het maken van iets anders dat ze van haar ouders had geërfd - een nadruk op dieren rechten en planetair welzijn - kernprincipes van haar ontwerpbenadering in een tijd waarin dergelijke zorgen de meeste mode vreemd waren industrie.

Ondanks alle voordelen van het opgroeien in een gezin als het hare, ziet McCartney het grootste geschenk als iets waar haar ouders niet beroemd voor hoefden te zijn om ze te kunnen bieden: onvoorwaardelijke steun.

"Ik heb altijd geweten dat als ik een fan zou raken, ik naar huis zou kunnen gaan en zeggen: 'Ik heb het verpest. Ik weet dat je me niet veroordeelt'", zegt ze. "Dat is een geschenk waardoor ik onbevreesd kon zijn."

Zelfs als het niet van haar familie kwam, voelde McCartney zich nog steeds onder druk gezet om zichzelf te bewijzen als het kind van buitengewoon succesvolle ouders. Het feit dat ze nu een begrip op zich is, geeft aan dat ze van die druk een soort brandstof heeft gemaakt. Maar achteraf gezien waardoor haar succes vandaag onvermijdelijk lijkt, logenstraft de grote sprong die ze maakte toen ze voor het eerst het roer overnam van het Franse label Chloe als 25-jarige, en toen ze een paar jaar later haar eigen gelijknamige merk oprichtte.

"Ik was doodsbang", zegt ze over het weglopen van een prominente positie bij een bekend huis om haar eigen ding te beginnen. "Als een paniekaanval bang." 

Dat McCartney zichzelf in één adem 'onverschrokken' en 'doodsbang' noemt, is typerend voor hoe ze een groot deel van haar 20 jaar in het bedrijfsleven beschrijft. Aan de ene kant was ze het bevoorrechte kind van een beroemdheid; aan de andere kant was ze de underdog, een van de weinige jonge vrouwen in de door mannen gedomineerde wereld van Franse luxehuizen. Ze bracht een groot deel van haar leven door met het gevoel "de freak in de kamer" te zijn omdat ze geobsedeerd was door wat we nu zouden noemen duurzaamheid, maar de laatste tijd wordt ze geprezen als een leider en een visionair voor diezelfde verplichtingen.

"Alles wat ik zeg, ik ben er ook het tegenovergestelde van", zegt ze met een wrange glimlach.

gerelateerde artikelen
Hoe Claire Bergkamp een van de meest stille invloedrijke figuren op het gebied van duurzaamheid werd
Het Centrum voor Duurzame Mode heeft vanaf een onwaarschijnlijk begin een decennium van industriële invloed opgebouwd
3 opkomende ontwerpers die de toekomst van duurzaamheid kunnen vormgeven

Een belangrijke spanning in het werk van McCartney is het weigeren om zichzelf of de mode te serieus te nemen, terwijl ze tegelijkertijd... het behandelen als een zaak van leven en dood dat het voor zoveel arbeiders, dieren en ecosystemen is die bij de voorziening betrokken zijn ketting. De drang om dit niet al te serieus te nemen wordt misschien het best geïllustreerd in haar 1999 Met Gala uiterlijk, toen ze de traditionele kledingvoorschriften negeerde door oneerbiedige Hanes T-shirts voor zichzelf te personaliseren en Liv Tyler dragen.

De keerzijde daarvan - een instinct om mode als dodelijk serieus te behandelen - is niet minder sterk. Het inspireerde haar om nauwgezet een op duurzaamheid gericht team en toeleveringsketen lang voordat duurzaamheid een modewoord werd, ook al beschrijft ze het werk van het focussen op ethische productie als 'nooit eindigend' en zegt 'elk onderdeel ervan is moeilijk'.

Beide instincten gaan op de een of andere manier terug naar haar moeder. Linda McCartney was niet alleen fotograaf en muzikant, maar ook dierenrechtenactivist wiens respect want het leven van meer dan menselijke wezens vormde een groot deel van de visie die nu zo grondig is verankerd in Stella's merk. Maar toen Linda stierf terwijl Stella nog in de twintig was, verlegden de prioriteiten van de jonge ontwerper voorgoed.

"Toen ik met mijn label begon, zag ze maar twee van mijn shows. Het grootste deel van mijn carrière heb ik het hier zonder haar gedaan. Als je iemand verliest die dicht bij je staat, is er een niveau van 'fuck it, dit doet er toch niet toe'", zegt McCartney.

Dat heeft haar niet zozeer tot een nihilist gemaakt als wel tot iemand die door de wereld beweegt alsof ze niets te verliezen heeft, zelfs als er veel op het spel staat.

Toen McCartney voor het eerst begon te proberen kleding te maken op een manier die de schade aan mensen, dieren en ecosystemen tot een minimum beperkt, was haar aanpak zo ongebruikelijk dat zelfs haar medewerkers leken te denken dat haar obsessie met het werken met organische stoffen, bijvoorbeeld, een fase zou kunnen zijn die ze uiteindelijk zou veranderen Verleden. Haar eigen CEO trok haar op een gegeven moment apart om te vragen of ze er absoluut zeker van was dat ze niet wilde beginnen tassen en schoenen van leer maken: ze herinnert zich dat hij zei: "We zouden een heel goede zaak hebben als je" deed; je zou 100 keer groter zijn.' Ik had zoiets van, 'Fuck off.' Hij had natuurlijk gelijk - mijn bedrijf zou 100 keer groter zijn als ik het gewoon deed zoals iedereen."

Maar zelfs zonder leer bleef het bedrijf van McCartney floreren. Ze wijst op deze groei als misschien wel een van de belangrijkste duurzaamheidsbijdragen die ze heeft geleverd in haar langdurige samenwerking met Gucci Group, die later werd geabsorbeerd door luxe conglomeraat Kering.

"We groeiden daar als veganistisch merk heel snel en daar kon je niet op letten", zegt ze. Die groei bewees dat haar manier om mode te benaderen levensvatbaar was, en hielp haar om binnen Kering een leider op het gebied van duurzaamheid te worden tot ze het bedrijf in 2018 verliet. Die expertise heeft ze nu meegenomen naar LVMH, het grootste luxeconglomeraat ter wereld, waar ze als chief executive heeft gediend Bernard Arnault'interne rechterhand' op duurzaamheid sinds 2019.

Terwijl de twintiger McCartney haar toekomst waarschijnlijk niet zag als een kans om te beïnvloeden hoe twee van de grootste luxebedrijven in de mode benaderen milieukwesties, het is moeilijk te ontkennen dat ze klaar is dus. Dat brengt ons bij een van de andere spanningen die het werk van McCartney kenmerken: de wetenschap dat ongecontroleerde kapitalistische groei voedt de vernietiging van de planeet, en haar gevoel dat ze geen positieve invloed kan hebben op mode tenzij ze het spel speelt op een of andere peil.

"Ik zit in een grote machine van een industrie, en ik ben een kleine speler", zegt ze. "De ene kant van mijn brein is als: 'Als ik niet groei, hoe kan ik ze dan laten zien dat wat ik doe een repliceerbaar bedrijfsmodel kan zijn?' Ze zullen het nooit doen, tenzij ze het iemand zien doen... Maar ik ben ook allergisch voor dat soort groei."

Voorlopig richt McCartney haar inspanningen op het voortzetten van het opbouwen van een bedrijf dat haar in staat stelt te investeren in innovatieve materialen zoals in het laboratorium gekweekte "spinnenzijde" en myceliumleer, maken nieuwe kleren uit oude restjes, werk met regeneratief boeren om grondstoffen te verbouwen, werken samen met verkoopsites om tweedehands promoten en het soort goederen creëren waar mensen zo dol op zijn dat ze ze nooit zullen weggooien. Kortom, ze doet wat ze altijd heeft gedaan: proberen het goede voorbeeld te geven en hopen dat de industrie dit voorbeeld zal volgen.

Op sommige dagen lijkt het misschien niet genoeg, maar McCartney's zag opmerkelijke verandering door de modewereld razen sinds ze voor het eerst begon. Dus hoewel ze geschokt is door wat er met de planeet en haar meest kwetsbare bewoners gebeurt, blijft ze koppig, meedogenloos optimistisch.

"Het is verschrikkelijk wat er echt gebeurt", zegt ze. "Maar ik denk niet dat iemand zal veranderen als ze worden gepest of bang zijn om dat te doen. Je moet mensen oplossingen bieden en ze met enige hoop aanmoedigen."

Het is misschien wel de grootste spanning van haar leven en werk, en het is er een die ze voor onbepaalde tijd wil bewonen.

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.