Kimberly Jenkins. Foto: Anastasia Garcia
Waarom dragen we wat we dragen, en hoe speelt ras een rol bij onze kledingkeuzes?
Dit is slechts een van de vele uitdagende vragen die geleerde Kimberly Jenkins zichzelf elke dag stelt. Van jongs af aan, Jenkins - die nu werkt als parttime docent aan de Parsons School of Design en als gastdocent aan het Pratt Institute - ontwikkelde een interesse in zowel de sociaal-culturele als historische invloeden achter stijl en kleding, maar wist niet zeker hoe ze haar passies kon samenvoegen samen. Pas toen ze een masteropleiding Fashion Studies aan Parsons ontdekte, realiseerde ze zich dat ze haar eigen weg in de industrie kon banen.
Nadat ze in 2013 was afgestudeerd aan het programma, begon Jenkins haar uiteindelijk les te geven in 'Fashion and Race'. cursus bij Parsons in 2016, die al snel een van de meest gewilde lessen werd op de Universiteit. Sindsdien is Jenkins een opkomende stem en een culturele pionier geworden in de studie van mode en identiteit, bemoedigend haar studenten en collega's om na te denken over hoe politiek, psychologie, ras en gender de manier waarop we ons persoonlijk "mode" vormen identiteiten. Daarnaast is Jenkins druk bezig geweest met het organiseren van actuele panels, het spreken als gastdocent, het lanceren (en beheren) van een gerelateerde online database en het samenstellen van een nieuwe tentoonstelling, genaamd "Fashion and Race: Deconstructing Ideas, Reconstructing Identities", waarin veel van de thema's die ze in haar lessen behandelt, verder worden uitgewerkt.
De show, die vanaf oktober in Parsons plaatsvindt. 27 tot nov. 11, toont het werk van elf studenten en alumni en onderzoekt kwesties zoals "verkeerde voorstelling van zaken, uitsluiting" schoonheidsnormen, het gebrek aan inclusie en systemisch geweld in hun creatieve praktijk", aldus het persbericht.
In de nasleep van de opening ging Fashionista met Jenkins zitten om meer te weten te komen over haar werk en hoe haar Parsons-tentoonstelling beschouwt het uitsluitingsverleden van de mode-industrie en stelt een radicaal nieuw voor toekomst. Lees verder voor het volledige gesprek.
Foto: met dank aan Parsons
Wanneer en hoe raakte je voor het eerst geïnteresseerd in het snijvlak van mode en race?
Als persoon van kleur ontdekte ik het idee van ras op zeer jonge leeftijd, omdat het grootste deel van mijn geleefde ervaring erdoor gevormd is. Als kind was ik gefascineerd door modieuze vrouwen. Mijn interesse in mode ontwikkelde zich door middel van representatie in de media - "Style" op CNN met Elsa Klensch, "House of Style" met Cindy Crawford, terwijl ik me verdiepte in modetijdschriften. In de achtste klas schreef ik een verslag over de kledingbetekenaars van Skinheads; op de middelbare school was ik een soort van geobsedeerd geraakt door ras, sociale psychologie en geloofssystemen. Op de universiteit wist ik niet wat ik moest doen, omdat ik niet wist hoe ik mijn interesse in sociale en culturele problemen met "mode" en kleding - mode wordt gestigmatiseerd als lichtzinnig en onwetenschappelijk inspectie. Ik ontdekte een afstudeerprogramma genaamd Fashion Studies aan de Parsons School of Design, bijna twee jaar na mijn afstuderen met mijn BA, dus ik was duidelijk opgetogen toen ik zag dat mijn academische interesses werden gelegitimeerd.
Welke andere factoren probeert u in uw werk aan te pakken?
Mijn onderzoek naar en onderwijs in mode en ras is eigenlijk slechts een van de verschillende aspecten van mode en zelfpresentatie waar ik door gefascineerd ben. In mijn lessen praat ik met mijn studenten over alle 'mode en's' - zoals 'mode en ouder worden', 'mode en politiek', 'mode en psychologie', 'mode en duurzaamheid', enzovoort. Mijn masterscriptie ging over hoe we ons kleden en met ons uiterlijk omgaan als we door een scheiding of een relatiebreuk heen gaan.
Kun je ons meer vertellen over de lessen die je geeft en hoe je de volgende generatie modeontwerpers opleidt?
De lessen die ik geef lopen uiteen van modegeschiedenis (wat we droegen) tot modetheorie (waarom we het dragen). Ik geef ook een cursus onderzoeksmethoden die studenten modeontwerp laat zien hoe ze de diepten van hun inspiratie kunnen uitbreiden. Toen ik mijn "Fashion and Race"-klas ontwikkelde, hoopte ik iets te brengen dat hard nodig was in modescholen: een divers en ontwrichtend perspectief. Al te vaak krijgen studenten een heel westers, en laten we het maar zeggen, een heel wit perspectief van de modegeschiedenis. Ik denk dat het tijd is om de definitie van mode te verbreden en ook wat we weten over kleding en stijl. Natuurlijk zouden we kunnen stellen dat mode "met een hoofdletter F" uit Europa kwam, maar zou het niet interessant zijn om te leren? over kleding uit culturen en regio's buiten Europa die qua stijl even veel betekenis of prestige?
Foto: met dank aan Parsons
Wat moedig je je leerlingen aan om te overwegen als het gaat om het aanpakken van ras en identiteit door middel van mode?
Een hot topic waarvan ik weet dat ik het in mijn klas moet behandelen, is culturele toe-eigening. Ik ben het eens met geleerde Minh-Ha Pham dat het tijd is om de term met pensioen te laten gaan (tenzij je een modewet bent) professioneel), maar ik vind het nog steeds nuttig als instappunt om te praten over stijl, eigendom en macht delen. Ik denk niet dat het nuttig is om dat te zeggen Nee men zou ooit iets moeten dragen dat niet eigen is aan hun identiteit of opvoeding, maar ik denk wel dat er een gesprek moet zijn over wat iets betekent en waarom. Paradoxaal genoeg zijn we, naarmate de wereld kleiner en meer verbonden is geworden, in veel opzichten meer tribal en geïsoleerd geworden. We bouwen muren op en stoppen onze oren dicht en dat is wat ik in de mode zie gebeuren als het persoonlijke politiek wordt.
Wat is de mode- en racedatabase? Hoe hoop je dat het het bewustzijn zal vergroten over de manier waarop de twee onderwerpen met elkaar verbonden zijn?
Het doel van The Fashion and Race Database Project is om een speciaal platform te bieden met open source tools die het snijvlak van macht, privilege, representatie en esthetiek binnen de mode aanpakken systeem. Er is zo'n warme en ondersteunende ontvangst sinds ik de website lanceerde, als studenten, docenten en mode enthousiastelingen zijn het er allemaal over eens dat we de manieren waarop we denken en praten over mode, kleding en kleding moeten diversifiëren en dekoloniseren stijl. Voor veel opvoeders zal het waardevolle leermiddelen bieden die helpen bij het lokaliseren van de blinde vlekken van hun werk.
De laatste tijd is 'activisme' een modewoord geworden, omdat steeds meer bedrijven er gebruik van maken. Denk je dat het nog steeds relevant is of heeft het zijn betekenis verloren?
Terugkomend op wat ik eerder zei over het persoonlijke politiek zijn, denk ik dat onze dagelijkse kleding en... uiterlijk kan pleiten voor - of op zijn minst eenvoudig uitdrukken - hoe we ons voelen en waar we het meest waarde aan hechten onszelf. Die alledaagse daad van zelfexpressie communiceert iets diepers en, ten goede of ten kwade, kunnen de signalen die het verzendt kruisen met degenen die de dingen anders zien of niet respecteren wie we zijn.
Foto: met dank aan Parsons
Dit alles wil zeggen dat kleding een actieve, alledaagse praktijk is van zelfexpressie en daarop inspelen democratische handeling is iets dat, naar mijn mening, de potentie en mogelijkheden van zelfmoderatie doet verliezen rijkdom. Maar ik ben niet leuk voor de mode-industrie - ik draag vintage en tweedehands, of ik draag projecten die zijn ontworpen door afgestudeerden in de mode. Ik heb een markt zien ontstaan voor mode-activisme en culturele 'wakkerheid' die zo egoïstisch en onauthentiek is.
Wat hoop je in de toekomst meer te zien van de mode-industrie als het gaat om het aanpakken van sociale problemen door middel van kleding?
Ik maak me zorgen over uiterlijk en discriminatie - met name het geracialiseerde lichaam is een zichtbare, fysieke uitdrukking en in veel gevallen een verkeerde perceptie van iemands identiteit. Dit leidt tot schijn die gecriminaliseerd, uitgebuit, toegeëigend en als ouderwets wordt gezien... goed, totdat het kan worden gekapitaliseerd. De mode-industrie wordt vaak gezien als oppervlakkig, parasitair, steeds veranderend en exclusief. Ik hoop dat de mode-industrie, terwijl we politiek door deze precaire tijden navigeren, kan laten zien wat ze doet het beste doet - om te innoveren en te inspireren - kan het pad leiden naar meer empathie in onderwijs, ontwerp en bedrijf.
Vertel ons meer over de tentoonstelling "Fashion and Race: Deconstructing Ideas, Reconstructing Identities". Wat voor werken zijn er te zien?
Ik heb de tentoonstelling in drie delen verdeeld. De eerste is "Deconstructing Ideas, Reconstructing Identities" met werk van Cecile Mouen, Avery Youngblood (een Beyonce "Formation Scholar") en Joy Douglas die worstelt met, ondermijnt en ondervraagt het bestaan van ras, respectievelijk. Cecile heeft deze twee grote frames die elk een plat kledingstuk tonen met symbolen die betrekking hebben op biologie en onderzoeksgegevens die op het oppervlak zijn geschilderd. De gegevens komen overeen met de informatie die is verkregen uit interviews die Cecile heeft afgenomen met jonge, multiraciale, multinationale vrouwen die worstelen met angst voor uiterlijk en authenticiteit.
Foto: met dank aan Parsons
Dan is er de sectie met de titel "The Racialized Body", die de al lang bestaande, ontmenselijkende en reducerende representaties van zwarte vrouwen confronteert en rekent. In de galerij zie je het modeontwerp van Kyemah McEntyre (die in 2015 viraal ging voor haar zelfbekrachtigende galajurk), Katiuscia Gregoire, Carly Heywood en Lashun Costor staan allemaal met elkaar in gesprek om ons te laten zien wat er mogelijk is voor de volgende generatie zwarte vrouwenmode ontwerpers. We hebben ook het illustratiewerk van Jamilla Okubo (wiens werk ook een samenwerking heeft gehad met Dior), wiens Haar als identiteit zine presenteert een interventie met de retoriek Zwarte vrouwen zijn verteld over hun haartextuur en uiterlijk.
Het laatste deel, "The Intersection of the Race and the Gaze in Fashion Photography", werpt de schijnwerpers op de volgende generatie kleurenfotografen. Het is een mooi moment voor een van de fotografen, Rachel Gibbons, zoals ik me haar herinner in de klas "Fashion and Race" vermelden dat ze niet veel zwarte modefotografen heeft gezien buiten.
Er is het werk van fotografiewonder Myles Loftin die al aardig wat zichtbaarheid heeft genoten, maar zijn serie "Hooded", die "Black boy joy" terugwint en een gevoel van menselijkheid smeekt terwijl hij de gestigmatiseerde hoodie draagt, was hiervoor absoluut noodzakelijk laten zien. Stevens Añazco rondt de groep mooi af met glanzende en tedere fotografie waarin queer, niet-binaire en trans-kleurlichamen centraal staan. Ten slotte werkte ik samen met Jessica Hughee, afgestudeerd in Media Studies, om drie verhalen te filmen over hoe het is om als een gekleurd persoon in het creatieve veld te werken. Deze verhalende component speelt in een lus in de galerij en voegt een echte stem en omgevingsgeluid toe aan de tentoonstelling. De kijker verlaat de ruimte niet zonder geraakt te worden door die toegevoegde zintuiglijke ervaring.
Wat hoop je dat de kijkers meekrijgen van het zien van de tentoonstelling?
Ik hoop dat degenen die zich gemarginaliseerd hebben gevoeld in het modesysteem - of gewoon in het algemeen, sociaal - zich gezien voelen. Mijn doel is om verder te legitimeren hoe mode kritisch bekeken kan worden en tevens een cruciaal instrument te zijn voor zelfbeschikking.
Wat is de volgende stap voor jou? Wat voor soort projecten wil je in de toekomst aannemen?
De volgende op mijn agenda is een podcast met een bijbehorende talkserie die kennis en begrip genereert door middel van mode-educatie. Als dat eenmaal van de grond is, een boek.
Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.
Wil je als eerste het laatste nieuws uit de mode-industrie? Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.