Kan een bezoek aan een stortplaats modestudenten transformeren in duurzamere ontwerpers?

Afvalbeheer veteraan Bobby Jones zag ooit een hele walvis op een stortplaats worden afgeleverd.

Het leest als iets uit een absurdistische roman, maar het is waar: een echte walvis uit de oceaan werd op twee afzonderlijke vrachtwagens op een stortplaats afgeleverd. Hoe surrealistisch het ook mag zijn, het is een beetje logisch als je erover nadenkt - als een dode walvis aanspoelt in een haven in New Jersey, moet die walvis tenslotte gaan ergens.

Jones en zijn collega's zijn de mensen die daar ergens de leiding over hebben, in dit geval de Fairless Landfill in Morrisville, Pennsylvania. Fairless is niet alleen een laatste rustplaats voor aangespoelde walvissen (of levende alligators, die Jones ook met een dumptruck heeft zien afleveren). Hier wordt allerlei afval naartoe gestuurd, geproduceerd door de 15 miljoen mensen die in een straal van 90 mijl van de stortplaats wonen - een straal die New York City en Philadelphia omvat.

Onder al dat afval bevindt zich een behoorlijke hoeveelheid afval die afkomstig is uit de mode-industrie. En hoewel sommige mensen liever niet nadenken over stortplaatsen en wat ze zouden kunnen zeggen over de samenlevingen die ze met afval vullen, pleitte duurzaamheidsadvocaat Celine Seman denkt dat ontwerpers die stortplaatsen bezoeken hun kijk op de wereld kunnen veranderen, zodat ze kunnen creëren mode op een manier die verspilling vermindert door dingen anders te ontwerpen voordat die dingen ooit een stortplaats.

"Het gaat om het verkrijgen van informatie en kennis door een empirische verzameling van gegevens, en je moet... beleven het", zei Semaan tijdens een recent bezoek aan Fairless. "Het is een heel belangrijk onderdeel van het onderwijsproces."

Dat is het idee achter Museums as Landfills, een nieuw initiatief dat Semaan lanceerde via Langzame Fabriek, het op duurzaamheid gerichte ontwerplab dat ze samen met haar partner Colin Vernon oprichtte. De pilotreis van het initiatief vorige week, mede gesponsord door Adidas, omvatte het vervoeren van een lading modestudenten uit FIT en Parsons, samen met een paar van hun professoren en een paar werkende ontwerpers, naar Fairless. Dagen later namen de aanwezigen ook deel aan een workshop over "afvalgestuurd ontwerpen" om verder te verwerken wat ze hadden geleerd.

Voor elke bezoeker die in wezen een open stortplaats verwacht te vinden, is de Fairless-stortplaats misschien een beetje een verrassing geweest. Op een bepaald moment tijdens het bezoek beschreven als de "Rolls-Royce van stortplaatsen", is de faciliteit een weergave van moderne wetenschap en techniek.

Ingenieurs en "levenslange stortplaatsjongens" zoals Jones legden aan de aspirant-ontwerpers uit hoe ze elke stortplaats voorzien van een plastic blaas, zodat dat verontreinigingen uit het afval niet in de grond kunnen lekken, hoe ze de regen opruimen die door de stortplaats filtert voordat het stopt in een nabijgelegen rivier, en hoe de stortplaats elke nacht zorgvuldig wordt bedekt met een laag aarde, zodat hij nooit openstaat en onbeheerd. Ze spraken ook over hoe ze methaan opvangen, een krachtig broeikasgas dat vrijkomt bij de afbraak van de inhoud van de stortplaats en zet deze om in brandstof die elektriciteit levert aan meer dan 8.000 mensen in de buurt huizen.

De studenten en ontwerpers werden uitgenodigd om twee verschillende locaties op de Waste Management Fairless campus te bezoeken. Eerst was er een gesloten stortplaats, die eruitziet als een gigantische met gras bedekte berg met verreikende uitzichten op het omliggende platteland. De tweede was een momenteel operationele site, die eruitziet als een met vuil bedekte berg met een stukje vuilnis en zware machines aan de ene kant en een bijna ondoordringbaar tapijt van levende meeuwen aan de ander. De meeuwen, legt een medewerker van Afvalbeheer uit, houden van eten zoeken tussen het afval.

Afgezien van de operationele stortplaats, is een groot deel van de campus voor afvalbeheer verrassend idyllisch - de bedrijf heeft een natuurcertificering voor het gebied en een paar duizend mensen betalen om daar te kamperen en te vissen jaar. Wilde herten en een reiger konden worden gezien vanuit de bus terwijl deze zich een weg baande door de campus. Toch was het voor veel aanwezigen ontnuchterend om de momenteel in gebruik zijnde stortplaats te bezoeken, die nog niet is afgesloten en bedekt met gras.

gerelateerde artikelen
De meeste modemerken weten niet genoeg over hun CO2-voetafdruk om ze daadwerkelijk te verkleinen
Binnen de missie van een wereldwijd schoonheidsmerk om te investeren in de werknemers die plasticrecycling mogelijk maken
Draagt ​​jouw Greta Thunberg T-shirt bij aan klimaatverandering?

"Mijn eerste reactie is dat ik nooit meer iets wil weggooien", zegt Deanna Hutchinson, een ontwerpstudent aan Parsons. 'Ik wil die vuilstort niet sneller vullen.'

Hutchinson, die in het verleden betrokken was bij het Amerikaanse hoofdstuk van Fashion Revolution en momenteel werkt aan duurzame strategieën voor ontwerper Jonathan Cohen is tijdens het afronden van haar studie het soort student dat al diep geïnvesteerd heeft in duurzame mode gesprek. Maar zelfs voor iemand als zij was een bezoek aan een stortplaats indrukwekkend.

"Als je dingen persoonlijk ziet, krijg je een idee van de realiteit van de situatie", zei ze.

Hutchinson was op de reis uitgenodigd door Brendan Christopher McCarthy, programmadirecteur van het Systems and Materiality-programma dat deel uitmaakt van de Fashion Design BFA bij Parsons. McCarthy's hoop is dat het ervaren van een stortplaats uit de eerste hand kan veranderen hoe zijn studenten over afval denken, ongeacht waar ze zich op hun duurzaamheidsreis bevinden.

"Het is gemakkelijk om deze dingen te abstraheren. Film na film van een stortplaats kan je één ding laten zien en dat is zeker nuttig", zei hij. "Maar om erop te gaan staan ​​en eraan te ruiken? Dat vergeet je nooit."

In een debriefing na het bezoek leken veel studenten getroffen door hoe ver het probleem zich uitstrekte tot buiten de grenzen van hun eigen industrie, met plastic voedselkartons en auto-onderdelen verspreid over de top van de operationele stortplaats. Maar het bewijs van de impact van mode was ook duidelijk zichtbaar: een afgedankte beha of een uiteengereten schoen was alles wat nodig was om eraan te herinneren bezoekers dat mode en de huidige manier om wegwerpartikelen te maken diep betrokken is bij deze bergen van afval.

Het ontmoeten van de mensen die hun carrière hebben opgebouwd door andermans afval te beheren, leek ook studenten en hun verantwoordelijkheidsgevoel in een nieuwe richting te duwen. Hoewel het niet ongewoon is om stortplaatsen te zien en de mensen erachter als schurken te zien in milieuverhalen, zijn veel studenten kwamen weg met het gevoel dat de mensen bij Fairless gewoon een puinhoop proberen te beheren waarvoor ze niet verantwoordelijk zijn creëren.

“Als ontwerpers hebben we een verantwoordelijkheid”, zegt FIT-student Lisa Deurer. "We werken niet in de afvalverwerkingsindustrie, maar we hebben een verantwoordelijkheid tegenover degenen die dat wel zijn." 

Deurer droomde hardop over haar en haar collega's die ontwerpers werden die zouden werken met "vergelijkbare of soortgelijke materialen" die in één keer kunnen worden gerecycled in plaats van mengsels te gebruiken die moeilijk te scheiden zijn voor hergebruik, en bedacht het gebruik van ontwerp om "lelijke concepten mooi en een object van wens."

Het is dit soort dromen dat het Slow Factory-team van brandstof voorziet. Alleen al door over deze pilottrip op sociale media te posten, zegt Semaan, hebben ze een toestroom van uitnodigingen om stortplaatsen in andere landen te bezoeken en verzoeken dat ze het programma naar andere landen brengen scholen. Voor volgend jaar zijn er voorlopig meer reizen gepland, en hun hoop is om een ​​soort gratis online te creëren archief op basis van het programma Landfills as Museums, zodat het een educatief hulpmiddel kan worden dat beschikbaar is voor alle.

Wat betreft Jones, al meer dan 30 jaar getuige van de stortplaatswalvisbezorger en medewerker Afvalbeheer? Toen hij bij het bedrijf begon, zegt hij, was er maar één 'berg' van een stortplaats. Sindsdien heeft hij er nog drie helpen bouwen.

"Ik vind het leuk om voor het bedrijf te werken en ik vind het leuk wat we doen - ik denk dat we het het beste doen, en we gaan er alles aan doen om het milieu te beschermen", zegt hij. "Maar de oplossing ligt voor ons. Ik wil meer mensen horen praten over het bouwen van oplossingen, zodat Bobby Jones niet nog een berg hoeft te bouwen."

Foto van de startpagina: Whitney Bauck/Fashionista

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.