De complexiteit van het prijzen van verantwoord gemaakte kleding

Ontwerper Maggie Hewitt was niet bepaald van plan om dure kleding te maken. Toen de inwoner van Nieuw-Zeeland afstudeerde van de modeschool en haar label begon Maggie Marilyn, was ze gefocust op het creëren op zo'n manier dat elke persoon, dier of plant die betrokken was bij het maken van haar lijn voorzichtig werd behandeld.

Ook wilde ze mooie kleding maken van hoogwaardige materialen. Het resultaat is dat ze werd opgeslokt door Net-a-Porter als haar allereerste handelaar, werd ze genomineerd voor de LVMH-prijs slechts enkele maanden later en werd verkocht in bijna elke grote luxeretailer tegen de tijd dat haar merk een jaar oud was.

Hoewel de buzz opwindend was, betekende de groothandelsinfrastructuur dat er steeds grotere markup werd toegevoegd aan Maggie Marilyn-stukken voordat ze aan klanten werden verkocht. Uiteindelijk begon Hewitt het systeem in twijfel te trekken.

"Op een gegeven moment realiseerde ik me dat we een jurk van $ 800 verkochten. Ik kon dat niet eens betalen!" zegt ze als we elkaar in New York ontmoeten. "We hebben het echt over 1% van de bevolking die dat kan kopen."

En hoewel duurzaamheid en ethiek vaak worden gebruikt als (soms eerlijke) rechtvaardiging voor een hogere prijs, was Hewitt niet comfortabel met hoe hoog haar prijzen werden - tenminste niet toen ze bedacht hoeveel mensen, zoals zij, zich niet konden veroorloven hen.

gerelateerde artikelen
Kan een bezoek aan een stortplaats modestudenten transformeren in duurzamere ontwerpers?
De meeste modemerken weten niet genoeg over hun CO2-voetafdruk om ze daadwerkelijk te verkleinen
Draagt ​​jouw Greta Thunberg T-shirt bij aan klimaatverandering?

Die zorgen waren een groot deel van wat Hewitt ertoe aanzette om te lanceren Ergens, een nieuwe lijn seizoenloze basics die op vrijdag is uitgebracht. Terwijl kleurrijke Maggie Marilyn-stukken tussen de $ 150 en $ 2.195 kosten, beginnen de neutrale stukken van Somewhere bij $ 45 voor een tanktop en eindigen ze bij $ 420 voor een blazer. Hewitt beweert dat dezelfde rigoureuze ethiek achter beide lijnen de toeleveringsketens ingaat en dat: ze houdt de prijzen voor Somewhere laag door rechtstreeks aan de consument te verkopen in plaats van via groothandel kanalen.

Ze erkent dat deze prijspunten betekenen dat Somewhere nog steeds niet goedkoop is. Maar Hewitt probeert de grens te bewandelen tussen genoeg vragen voor kleding dat ze dingen ethisch kan doen (tenslotte, als vriendelijk zijn voor de planeet was de goedkoopste optie, iedereen zou het doen) en dingen toegankelijk genoeg maken zodat verantwoord gemaakte mode niet voorbehouden is aan luxe klanten.

"We vragen genoeg om iedereen in de toeleveringsketen een eerlijk leefbaar loon te kunnen betalen - geen minimumloon, maar een levend loon - dat ze kunnen gebruiken om hun eigen leven te verbeteren", zegt ze. "En het is voldoende dat er marge over is om continu te innoveren binnen onze toeleveringsketen om onze impact te verminderen."

Voor Hewitt is het niet onderhandelbaar om haar toeleveringsketen te helpen haar ecologische voetafdruk in de loop van de tijd te verbeteren. Natuurlijk zou ze haar grondstoffen goedkoper kunnen inkopen, verder weg van haar huis in Nieuw-Zeeland, maar hoe dan? zou ze naar de boerderij kunnen rijden en een gesprek kunnen voeren over het opwindende nieuwe onderzoek naar de klimaatvoordelen? van regeneratieve landbouw dat ze hoopt dat de landeigenaar uiteindelijk zal adopteren? En hoe zou ze erachter komen dat haar wollen partner operamuziek speelt voor haar schapen omdat ze 'van ze houdt als van haar eigen kinderen'?

Als ze te veel minder rekende, is het niet waarschijnlijk dat ze het zich kan veroorloven om de koolstofeffecten van haar stukken te controleren en een expert betalen om haar te helpen levenscyclusanalyses uit te voeren als een klein merk - maar dit zijn allemaal prioriteiten voor haar, te.

Ze heeft er ook voor gekozen om voldoende marge te laten in de prijsstelling van Somewhere om de ontwikkeling van een circulair ontwerp Verwerken. Vanaf 2021 start Somewhere een terugnameprogramma gebaseerd op de Stichting Ellen MacArthur's principes waarmee het team aan het einde van hun leven oude kledingstukken kan recyclen tot nieuwe. Elk stuk is ontwikkeld met die ultieme recyclebaarheid in gedachten.

Hoewel sommigen Somewhere waarschijnlijk nog steeds "te duur" vinden, zullen anderen misschien antwoorden dat als het zo "goedkoop" kan zijn, Maggie Marilyn-stukken uit de hoofdlijn ook goedkoper moeten zijn. Hewitt voelt deze spanning en probeert te onderstrepen dat de dingen die de Maggie Marilyn-hoofdstukken kosten wat ze doen, zijn deels de ethiek, deels het groothandelsmodel en deels het gebruik van ingewikkelde constructies en luxe stoffen die misschien $ 70 per stuk kosten meter.

En hoewel ze bereid is om achter de keuzes te staan ​​die ze heeft gemaakt, vindt Hewitt het juist dat klanten vragen stellen en zich terugtrekken tegen luxeprijzen.

"Een ding dat me frustreert in het luxe deel van de industrie, is dat ik denk dat ze met veel wegkomen. Alsof ze alleen maar grotere marges aan hun product toevoegen", zegt ze. "Een T-shirt van $ 1.000 vergelijken met een T-shirt van $ 100? Iemand voegt er gewoon marge aan toe; ze zijn niet zo anders gemaakt."

Zal het weglaten van tussenpersonen resulteren in voldoende kostendaling die Hewitt in staat zal zijn om een ​​consument te verwelkomen voor Somewhere als zij voor Maggie Marilyn heeft gedaan? De tijd zal het leren. Maar voor nu is ze blij om nieuwe manieren te verkennen om met het systeem om te gaan die, ondanks de omhelzing van haar, haar verlangen naar verandering kan achterlaten.

"Ik ben altijd met mijn merk begonnen om hopelijk een positieve impact te maken in de branche", zegt ze. "Er zijn systeemfouten die overwonnen moeten worden."

Blijf op de hoogte van de laatste trends, nieuws en mensen die de mode-industrie vormgeven. Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.