Val Garland. Foto: beleefdheid
In onze langlopende serie "Hoe ik het maak", we praten met mensen die hun brood verdienen in de mode- en schoonheidsindustrie over hoe ze inbraken en succes vonden.
Of het nu een echte memoires is, een compilatie van de grootste hits of een in een portfolio omgezet koffietafelboek, waarin iemands meest opmerkelijke prestaties, netjes gebonden in fysieke vorm, is over het algemeen gereserveerd voor degenen die een enorme impact hebben gehad op niet alleen hun vakgebied, maar op de wereld. En in het geval van experimentele, rebelse, regelbrekende visagist Val Garland, niets is meer waar.
Hoewel haar eerste kennismaking met de schoonheidswereld tijdens haar tienerjaren als kapper in haar geboorteplaats Bristol, Engeland, Garland vond later haar weg naar make-up - of liever, make-up vond zijn weg naar Guirlande. Ze heeft de laatste 30 jaar van haar carrière doorgebracht met het bedenken van looks die echt hypnotiserend, soms verwarrend en bijna altijd net een beetje buiten onze comfortzone zijn. (Denk aan alien-achtige protheses voor Lady Gaga's "Born This Way" albumhoes, of die ene keer bij een Vivienne Westwood-show toen Garland de gezichten van modellen bedekte met heldere glans en ze hun gezichten in een doos met glinsteren.)
Deze week markeert de release van "Validated by Val Garland", een zwaar (en display-waardig) boek, dat meer dan drie decennia aan campagnes, catwalks, tijdschriftomslagen en glanzende backstage kiekjes, vergezeld van geestige en intieme anekdotes van Garland en haar collega medewerkers.
Het moet echter duidelijk worden gemaakt dat Garland - die onlangs de rol van make-updirecteur op zich nam van L'Oréal en bijdragende schoonheidsredacteur van Brits Mode - komt niet eens in de buurt van vertragen. Ondanks haar drukke schema, belde Garland slechts twee uur nadat ze in Milaan was geland voor de modeweek Fashionista aan de telefoon. "Ik was rechtstreeks van een shoot naar een motor naar het vliegveld gegaan en ik denk dat we 16 dagen achter elkaar hebben gewerkt", zegt ze. "Ik ben nog steeds opgewonden."
Hieronder vertelt Garland dat hij anders wil zijn, en komt opdagen voor een toen nog onbekende Alexander McQueen's deur met Katy England, en waarom het soms goed is om gewoon make-up op je hele gezicht te krijgen.
De cover van "Validated: The Makeup of Val Garland". Foto: Hoffelijkheid
Wanneer begon schoonheid echt iets persoonlijks voor je te worden? Wat heeft je interesse gewekt?
Mijn moeder was in de mode, ze had altijd de kleren en de nieuwste looks toen ik opgroeide. Het zal in de jaren '60 zijn geweest; ze was in de eyeliner en lippenstift geraakt, en toen begon mijn oudste zus make-up te dragen toen ze een jaar of negen was, omdat ze een heel slechte huid had. Ik keek toe hoe ze haar make-up deed en toen haalde ik haar over om dezelfde looks op mij te doen, maar ik vond het niet leuk het omdat haar make-up erg jaren '70 was en die vouw - hoewel ik het zo mooi vond, vond ik de andere best leuk manier. Ik wilde gewoon opgemerkt worden, ik wilde anders zijn, dus gooide ik een soort van kleur naar mijn gezicht. Mijn moeder zou zeggen: 'Je ziet er zo lelijk uit,' en ik zou zeggen: 'Ja, maar het is anders.'
Je begon je schoonheidscarrière in het haar en werkte in een salon. Hoe ben je fulltime overgestapt op make-up?
Ik was niet van plan kapper te worden, ik viel er gewoon in. Ik had ook het gevoel dat ik kapper zou worden terwijl ik aan het grotere geheel werk, en het grotere geheel zou altijd reizen zijn. Ik merkte eigenlijk dat ik er niet slecht in was, ik was er eigenlijk best goed in. We zouden foto's maken voor de salon, en omdat ik toch altijd mijn eigen make-up deed - ik droeg altijd heel veel make-up - dacht ik, ik doe de make-up.
Waarom liet je haar allemaal achter?
Het was mijn salon in Sydney waar veel fotografen naar toe zouden komen. De mode-editors, de modellenbureaus, ze stuurden alle modellen naar mijn salon, dus ik kende al die mensen in die wereld een beetje en ze vroegen me allemaal om mee te gaan en doe testshoots en doe het haar, en ze zeiden tegen me: 'Je draagt zoveel make-up, je zou echt de make-up moeten doen.' Ik dacht, ik ben niet geïnteresseerd in make-up, ik doe graag haar. Toen werd ik er eigenlijk in gepest. Op een dag kwam de visagiste niet opdagen. Dus daar ging ik. Die serie foto's maakte het tot een tijdschrift genaamd Dolly destijds in Australië, en het viel allemaal op zijn plaats. Voor ik het wist deed ik geen haar meer, ik deed ineens make-up.
Hoe vormden de tijd en plaats - Londen in de jaren '90 - je vroege carrière in make-up?
Ik denk dat het cruciaal was in het vormgeven van mijn carrière, omdat het gewoon een van die dingen was waar je je niet van bewust bent. Ik bedoel, dit gaat zwaar klinken, maar je realiseert je niet dat je een deel van de geschiedenis in wording bent, je gaat gewoon door met je vrienden die doen wat je graag doet. Het was begin jaren '90. Ik was begonnen met een paar jonge fotografen te werken en kreeg vaak opdrachten bij Eugene [Souleiman] haar doen en ik make-up, daar zouden we voor werken Het gezicht. We zouden samenwerken met Karl Plewka, hij was daar toen een jong soort stylist. Ik herinner me dat er een baan was waar we werkten met deze jonge redacteur/stylist, Katy England. Aan het einde van de shoot deed ik haar make-up omdat ze naar een feestje ging, en we werden vrienden en we werken nog steeds samen.
Wat is een van je favoriete herinneringen aan die tijd, met die mensen?
Ik herinner me dat Katy tegen me zei: 'Er is een jonge ontwerper die vraagt om zijn show te doen, wil je dat met mij doen?' En ik zei natuurlijk ja. Dus gaan we naar Hoxton Square [Londen] en kloppen op de deur, de deur gaat open, en daar is een jonge kerel genaamd Lee - Alexander McQueen. Het is dus allemaal zomaar gebeurd. Het was een van die magische momenten waarop er een borrelende, een soort ketel van Brits talent leek te zijn die net op het toneel explodeerde.
Al vroeg in "Validated" vermeld je dat wanneer je werkt met Nick Ridder, zei hij: 'Ik wil het idee zien, maar ik wil de make-up niet zien.' Hoe heeft dat uw werk veranderd of beïnvloed, voor de rest van uw carrière?
Ik denk dat een deel van wat geweldig is en was, wat geweldig is aan Nick Knight en wat geweldig was aan Alexander McQueen, was dat ze je doen afvragen waarom je iets doet. Het is best leuk om na te denken over wat we creëren, wie het personage is, wie het model is, hoe het gefotografeerd gaat worden, wat de belichting is, wat we willen voelen. Alsof het geen leerboek is, uit je comfortzone gaan, en daarom elke dag naar het werk gaan met mensen als wijlen, geweldige Lee en Nick Knight en John Galliano en een hele reeks ongelooflijke mensen maken je enthousiast, waardoor je enthousiaster wordt, je ergens heen wilt gaan waar je misschien nog niet eerder was geweest, zet het op zijn kop. Het maakt het spannend. Ik hou van verandering, ik hou van spanning.
Je werk heeft zo'n ongelooflijk bereik. Er zijn de donkere en romantische beelden, er is veel echt rauw werk, en dan zijn er ook grafische en scherpe looks. Hoe heb je al die verschillende esthetiek ontwikkeld en toch trouw gebleven aan wie je bent als kunstenaar?
Ik weet het niet echt, eigenlijk. Ik denk dat ik het toegeef aan het feit dat, waarom kunnen we niet alles doen? Waarom moeten we in een hokje worden gestopt? Ik zou graag denken dat je alles kunt hebben. Ik denk dat dat het mooie is aan de millennials van vandaag; je moet geloven dat je het kunt en, weet je, ik denk niet dat iemand in een hokje moet worden gestopt voor één type artiest. Ik denk dat we allemaal veel momenten en nummers binnen ons bereik hebben, dus waarom zou je het niet laten weten, weet je?
Wat inspireert je creatief als je je leeg voelt? Is er, naast medewerkers, iets dat u doet of leest of waar u naar kijkt als u zich zo voelt?
Als ik een baan heb en ik moet een idee hebben, dan doe ik veel onderzoek. En soms, als ik me in een situatie bevind waarin laten we zeggen dat ik een heel creatief verhaal of een fotoshoot aan het doen ben en we zijn zes foto's bezig en ik denk: 'Ik heb een idee nodig. Ik heb een idee nodig, maar het moet wel een goed idee zijn.' Soms maak ik gewoon een tas open en hebben we een tafel vol spullen. Het betekent niets, maar kan alles betekenen. Het is gewoon een tafel om inspiratie uit te halen. Weet je, dat kan vegetatie zijn, bloemen, sieraden. Het kunnen stukjes stof zijn, het kan plastic zijn, het kan een moodboard zijn. Ik denk dat je een open geest moet hebben. Weet je, als het niet werkt, wassen we het er gewoon af. En soms gooi je er gewoon de gootsteen tegenaan. Het is een steeds veranderende wereld voor make-upartiesten, maar ik denk dat dat het opwindend maakt en dat is wat me energie geeft en ervoor zorgt dat ik bijna 30 jaar in het vak zit.
Dertig jaar is lang, maar je bent erin geslaagd om te blijven groeien in verschillende rollen. Kun je iets zeggen over de naam van de make-updirecteur van L'Oréal?
Het was een geweldig moment om het L'Oréal-contract te krijgen, dat komt op het juiste moment voor mij, want ik ben een oudere vrouw en L'Oréal draait om het empoweren van vrouwen van alle leeftijden en maten. Met bijna 30 jaar ervaring in de schoonheidsindustrie, heb ik ze iets te bieden, en ik vond het leuk werken met hen omdat we aan de slag gaan met wat ik denk dat vrouwen willen en nodig hebben, in het algemeen, niet alleen aan de catwalk.
Ik kan tegen de jongens van het lab van L'Oréal zeggen: 'Kijk, dit is wat we voelen. Dit is nu trending op de catwalk, hoe kunnen we dit introduceren in de wereld van iedere vrouw?' Dat is spannend geweest. Daar heb ik van genoten. Het was geweldig om aan de slag te gaan met de lieftallige Helen Mirren, Julianne Moore en een hele reeks anderen.
En wat betreft Mode?
Het is geweldig om een bijdragende redacteur te zijn bij British Mode. Ze zijn mijn familie, dit zijn de mensen met wie ik werk en waar ik al vele jaren mee samenwerk. Ik heb een lange relatie met Edward Enninful van toen hij bij was W. Hij en ik hebben veel samengewerkt met verschillende fotografen, van Nick [Knight] tot Tim Walker tot Steven Klein en een hele reeks daarbuiten.
gerelateerde artikelen
PMensen zeggen veel dat, vooral met Instagram en YouTube en influencers, veel schoonheid er nu ongeveer hetzelfde uitziet. Zijn er jonge make-upartiesten op komst nu je dat soort conformiteit in opstand ziet komen?
Isamaya [Frans] heeft het een beetje op zijn kop, binnenstebuiten veranderd, en dat bewonder ik. Ik vind dat geweldig. Ik denk dat elke visagist of elke persoon die de boot schudt en wiegt en ons buiten onze comfortzone van normaliteit brengt, uitzonderlijk is. Als ik al die Insta-make-up zie, is dat heel mooi, maar heel normaal. Ze zien er allemaal hetzelfde uit. De geknipte wenkbrauw, de geknipte vouw, de gevleugelde eyeliner. Na een tijdje wordt het eigenlijk gewoon. Dus ik vind het leuk als ik al die jonge mensen met haar en make-up zie die er gek van worden, want dat is wat we deden. Het is goed om misschien make-up over het hele gezicht te krijgen. Want waarom niet?
Over schoonheid gesproken, wat is een trend waar je van houdt en waar je niet tegen kunt?
Ik hou van gedurfde kleuren, ik hou expres van make-up. Ik hou van make-up met een vleugje blauw, ik zie graag een sterke, gedurfde kleur op het oog of de lip. Ik hou er niet van als het te klaar is, ik hou niet van dat hele soort make-up op nummer met een spons en dan opnieuw aanbrengen en dan opnieuw aanbrengen en dan bakken. En dan misschien opnieuw toepassen, en dan een soort van poedervormige highlight op grootlicht krijgen. Dat trekt me niet echt.
Wat is een schoonheidsproduct waarvan je denkt dat iedereen het nu zou moeten kopen?
Ik denk dat je een long-wear foundation nodig hebt. Ik denk dat wat vrouwen tegenwoordig willen, producten zijn die snel gaan en blijven zitten, vandaar dat je producten hebt zoals de Infallible Foundation van L'Oréal, het is een zeer slijtvast product. Alles wat lang meegaat, geeft je meer tijd om de dingen te doen die je wilt, dat is de make-up die ik wil kopen.
Wat denk je dat je nalatenschap zal zijn?
Ik weet het niet, ik bedoel, misschien zou het zijn dat, ze luisterde, ze benaderbaar is. Weet je, want ik zou graag denken dat ik niet overkom als een diva. Ik ben een visagist, ik hoop de volgende generatie artiesten te adviseren en te helpen geloven dat ze het kunnen, want zo deed ik het, hard werken en pure vastberadenheid. Misschien is dat Vals erfenis: 'Ze heeft naar me geluisterd. Ik weet het niet, wat denk je?
Ik denk dat je de grenzen hebt verlegd en mensen hebt verteld om geen genoegen te nemen met wat ze gewend zijn, ik denk dat je zo geweldig werk geleverd door mensen te vertellen dat je niet hoeft te doen wat je eerder hebt gezien, wat volgens mij is groot.
Ja, weet je, sluit je gezicht niet. Sluit je gezicht niet, ga naar buiten en dood. Klinkt als een cliché, maar je bent het waard. Het is waar, weet je? Het maakt niet uit of iemand het niet leuk vindt, ze kunnen veranderen. Zet er je stempel op.
Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt.
Let op: af en toe gebruiken we gelieerde links op onze site. Dit heeft geen enkele invloed op onze redactionele besluitvorming.
Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.