Hoe ik winkel: Lous en de Yakuza

We kopen allemaal kleding, maar geen twee mensen winkelen hetzelfde. Het kan een sociale ervaring zijn, en een zeer persoonlijke; soms kan het impulsief en onderhoudend zijn, dan weer doelgericht, een karwei. Waar Winkel jij? Wanneer winkel je? Hoe bepaal je wat je nodig hebt, hoeveel je uitgeeft en wat "jij" is? Dit zijn enkele van de vragen die we stellen aan prominenten in onze rubriek "Hoe ik winkel."

Lous en de Yakuza is de beste soort popster daarin, nou ja, ze is helemaal geen popster.

Het Congolese-Belgische multi-hyphenate — we hebben het over zanger, rapper en songwriter, om nog maar te zwijgen van bona fide "It"-model - tart genres, met een trackcatalogus die trap-, R&B- en hiphop-invloeden raakt, en dan sommige. Het resulterende geluid is niet zoals alles wat je (inclusief het huidige gezelschap) eerder hebt gehoord, met gladde, melodieuze nummers die ze zowel in het Frans als in het Engels zingt. En de cijfers liegen er niet om: haar debuutsingle 'Dilemme' heeft meer dan 30 miljoen Spotify-streams, terwijl

zijn officiële muziekvideo staat op 6,2 miljoen views en is aan het tellen. Haar volgende release, "Tout est Gore" ging van start in februari nadat Madonna een video deelde van haar dochters, Stella en Estere, die op het nummer dansten. "Ik leef om te zien hoe jonge zwarte meisjes geïnspireerd en fel zijn voor mijn muziek," Lous reageerde destijds.

Geboren Marie Pierra-Kakoma, Lous, nu 24, begon al op zesjarige leeftijd met songwriting, gedurende haar hele jeugd ontheemding eerst naar België, dan naar Rwanda te midden van de genocide van de Tweede Congo-oorlog, dan terug naar België. Terwijl ze in haar tienerjaren op een kostschool in Brussel zat, begon Lous onder haar artiestennaam een ​​aantal EP's op SoundCloud te uploaden. "Lous" is "soul" achterstevoren gespeld, en "Yakuza", de verzamelnaam voor haar bandleden, dient als een bewijs van haar liefde voor de Japanse cultuur. Hoewel het zich technisch vertaalt naar "verliezer", wordt "Yakuza" vaker geassocieerd met de Japanse georganiseerde misdaadsyndicaten.

Een zelfverklaarde "loser" zijn, is echter een label dat Lous fysiek met trots draagt: ze schildert wat ze een symbool van acceptatie - een die ze heeft gemaakt die doet denken aan een letter "Y" met een stip in het midden - elke dag op haar voorhoofd. Modetechnisch (en in samenwerking met haar styliste, Elena Mottola), Lous is te zien in labels als Prada, Loewe en Maison Margiela, maar ze kan een kieskeurig dragen Ann Demeulemeester kledingstuk met het gemak van een eenvoudig T-shirt en een goed gedragen spijkerbroek. De industrie is geslagen: onlangs heeft ze zich aangemeld als een soort woordvoerder voor Louis Vuitton, verscheen in de herfst 2020-campagne van het huis en sloot zelfs de catwalkshow in het voorjaar van 2021; ze speelde ook in campagnes voor beide Chloe en Adidas.

Op vrijdag dropt Lous eindelijk haar debuutalbum, "Gore", waarop ze samenwerkte met het Spaanse El Guincho, de producer die vooral bekend staat om zijn werk aan Rosalia'Malamente'. Voorafgaand aan de release had ik wat tijd met Lous over Zoom, waarin ze haar benadering van deelde aankleden, hoe haar wereldwijde achtergrond haar stijl tot op de dag van vandaag beïnvloedt en waarom ze zo kieskeurig is over de merken die ze draagt.

"Ik kom uit een heel traditioneel land. In Rwanda waren ze veroordelend over hoe je je kleedt. Ik begon mijn mode [obsessie] in een land waar ik niet eens vrij kon zijn, dus ik moest heel creatief zijn. Ik had een shirt dat ik zou knippen. Ik doe gekke dingen om er anders uit te zien, want ik vind het heerlijk om er een beetje anders uit te zien.

"Ik had contact met zoveel verschillende culturen [toen ik opgroeide], en de manier waarop ze eruit zagen was heel, heel anders, vooral in Rwanda en Congo. Het zijn buurlanden, dus je zou denken dat ze op elkaar lijken, maar dat zijn ze helemaal niet. In Congo creëerden ze letterlijk iets genaamd [La Sape], wat de kunst is om je op een zeer extravagante manier aan te kleden. Ik denk dat ik meer uit Congo heb gehaald omdat het zo extra is - ik ben Congolees en we houden ervan om extra te zijn.

"We lijden aan zo'n groot gebrek aan vertegenwoordiging, want zelfs vandaag, wanneer merken proberen divers te zijn, is het nog steeds niet genoeg. Ik zeg dat het niet genoeg is. Ik weet dat het niet gemakkelijk is. Het is veel gemakkelijker om te zeggen dan om het daadwerkelijk te doen, om je merk te laten opvallen als je uit Afrika komt. Het is zo moeilijk omdat je de middelen niet hebt. Maar het is ook aan Afrikaanse mensen om ons te laten zien. Dat is wat ik probeer te doen in mijn video's. Ik probeer mijn eigen mensen erbij te betrekken, want wie anders? Letterlijk niemand. En dat doe ik ook dagelijks als ik me 's ochtends aankleed. Ik moet er fris uitzien omdat ik nu mijn gemeenschap vertegenwoordig, en ik wil niet dat we er als stront uitzien. In Afrika zijn er duizend, miljoen, miljard zwarte meisjes, en we zien ze nooit. Dus nu ben ik dat gezicht, vooral in België. Ik draag dat gewicht dagelijks bij me, dus ik probeer er altijd knallend uit te zien.

"Op dit moment kom ik net uit de Louis Vuitton-show en er was een heleboel van mijn fans [buiten op me aan het wachten] - 20 kinderen die er zo uitzagen. Ze waren als, 'Oh mijn God, je bent zo vliegen!' En ik dacht: 'Jij bent ook een vlieg!' En we zijn als, 'Oh mijn God, we zijn allemaal vliegen!' Maar het voelt zo geweldig om dat te doen. Mensen maken contact met je vanwege de manier waarop je jezelf presenteert, maar als ik er gek uitzie en nooit slim klink, zal ik een schande zijn voor mijn gemeenschap. En dat is een probleem. Ik wil een optie zijn. Ik wil dat [jonge mensen] zeggen: 'Het is een mogelijkheid dat ik echt een vrouwelijke zwarte entertainer kan zijn.' Ik wil dat instrument zijn, maar ik wil ook geen mensen opvoeden, want dat is niet mijn taak.

"Ik probeer het gewoon leuk te maken. Ik probeer te spelen met mijn stijl. Ik probeer met mijn wenkbrauwen te spelen nu ze niet meer bestaan. [Lacht] Mijn hele leven heb ik nog nooit last gehad van een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik was een zeer zelfverzekerde jongen en ik ben nog steeds erg zelfverzekerd. Ik denk dat dat het enige is dat me heeft geholpen. Mode is een zeer interessant hulpmiddel als het gaat om zelfvertrouwen, omdat de manier waarop ik me elke ochtend voel, bepalend is voor hoe ik me ga kleden. Vandaag had ik bijvoorbeeld zoiets van: 'Ik voel me chill.' Dus ik draag hier een joggingbroek - nog steeds extra, maar een joggingbroek. Aan de andere kant, misschien word ik morgen wakker en heb ik het gevoel dat ik binnen ben 'De Matrix', waar ik een volledig zwarte outfit zal dragen met een lange zwarte jas en ik zou in een soort superheld-fantasiewereld zijn. Soms voel ik me rot, maar weet je wat? Ik kleed me op een bepaalde manier zodat ik me niet rot voel. Het klinkt raar, maar het helpt echt. Ik doe een jas aan en mensen zullen zeggen: 'Oh, je ziet er goed uit.' En ik zal zeggen: 'Dank je. Ik had een rotdag.' En dat verandert de dynamiek van mijn reis.

"Ik winkel helemaal niet online. Ik heb nog nooit online gewinkeld. Ik probeer het te begrijpen, maar ik weet niet waarom ik het niet vertrouw. Ik heb zoiets van: 'Gaat het product komen zoals ik het online zie?' Ik ben een complete impulsshopper. Ik ga willekeurig winkelen, een keer per maand, en ik heb zoiets van, 'Yay. Laten we al mijn geld verspillen.' Het laatste wat ik kocht was een zonnebril, in Griekenland. Vroeger deed ik veel vintage-shopping en dat doe ik nu niet meer. Ik heb geen tijd, om eerlijk te zijn. Dat is de enige reden.

Gerelateerde artikelen:
Hoe ik winkel: Ava Max
Samantha Burkhart is de vrouw achter de meest heerlijke Capital-F-mode van muziekGrace VanderWaal is een 14-jarig muziek- en vintage-shopping wonderkind

"Bij Louis Vuitton, Ik ken nu een beetje iedereen - de kapper, de visagist, de ontwerper - en we kunnen het zo goed met elkaar vinden. Het is alsof je backstage thuis bent, en je gaat gewoon vijf seconden [de landingsbaan] lopen en dan ben je weer thuis. Je moet je felste zijn. Het geeft veel kracht. En [creatief directeur Nicolas Ghesquière] is zo'n lieverd. Wel verdomme? Als ik zijn carrière had, zou ik waarschijnlijk een stuk stront zijn. [Lacht] Nee, dat zou ik niet.

"[Dit seizoen] kwamen de modellen letterlijk van over de hele wereld. Het was gek. Het meisje naast me [in de line-up] kwam uit Argentinië en het was de eerste keer dat ze naar Europa kwam. Ik voelde me super comfortabel, want dat is het beeld van mijn hele leven, mijn hele verhaal - in het buitenland wonen en nieuwe culturen ontmoeten.

"Het eerste dat ik controleer [wanneer ik beslis met welke merken ik wil werken] is of ze racistisch zijn of niet. Het is erg treurig. Maar dat is het eerste dat ik controleer - of het merk inclusief is. Ik weet dat merken niet perfect inclusief kunnen zijn, maar ik heb echt zoiets van, zijn ze? eigenlijk open voor diversiteit, open voor verschillen? Maken ze keuzes op basis van het kunstenaarschap of de huidskleur? En wat is dan de filosofie van het merk? Ik hou bijvoorbeeld van Chloe omdat [creatief directeur Natacha Ramsay-Levi] is zo'n krachtige vrouw. Ze is iemand naar wie ik opkijk - ze is altijd zorgzaam, altijd respectvol. Mensen hebben me zoveel negatieve dingen over de mode-industrie verteld en ik ontmoet deze geweldige artistieke geesten, dus dat is niet mijn ervaring.

"Ik kies [merken] ook op basis van hun filosofie. Ben ik het eens met het merk van Louis Vuitton, hoe ze zich presenteren? Zijn zij iets wat ik niet ben? Of ik controleer de ontwerper. Ik heb zoiets van, 'Oké, Nicolas, wat voor soort persoon is hij?' Omdat er veel ontwerpers zijn die problematische uitspraken hebben gedaan die erg hard waren, vooral begin 2000, eind jaren '90. Soms heb je één persoon die het merk vertegenwoordigt en ze zeggen gekke dingen, maar je hebt al die 50 mensen achter de schermen die gewoon geweldig zijn. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn, want niemand is perfect. Ik ben helemaal niet.

"We zijn snel geneigd om dingen te annuleren zonder de werkelijke problemen erachter te zien. En ik zeg niet dat er iets goeds is in [die problemen]. Maar de problemen zijn altijd veel groter dan we ze zien, en ik zou willen dat mensen in elke situatie veel meer om de echte mensen gaven. Ik wou dat we aan elke persoon in de toeleveringsketen hadden gedacht en hoe we ieders probleem konden oplossen. Je gaat niet één ding veranderen en de hele keten wordt gerepareerd. We moeten dus voorzichtig zijn met wat we zeggen en de energie die we aan de wereld geven. Hoe dan ook, dat was mijn filosofische moment."

Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.

Mis nooit meer het laatste nieuws uit de mode-industrie. Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van Fashionista.