Poppy Delevingne. Foto liefde
Mode is een beroemde branche om in te breken, en op basis van de interesse die we zien in elke en al onze carrièregerelateerde berichten Aan Fashionista, het is er een waar veel mensen wanhopig deel van willen uitmaken. Nog een feit dat goed gedocumenteerd is op deze site: veel van de mensen die de top van de modeladder hebben bereikt, of het nu op redactioneel of meer visueel creatief gebied is, deed dat door heel, heel hard te werken. Ze zijn van onderaf begonnen en zijn nu hier, met jaren van lange, slopende uren voor weinig (of geen) loon tussendoor.
Anderen hebben het makkelijker gehad. Het is bijvoorbeeld geen geheim dat veel van de meest succesvolle modellen van vandaag profiteerden van naamsbekendheid, familie connecties, familiegeld en/of volgers op sociale media die de vaardigheid vervingen en hen in staat stelden om dat "je betalen" te omzeilen contributie" fase. Toch moet een model jong, lang, dun en mooi zijn om het te maken; het is een inherent ongelijk speelveld. Het zijn de meer optredens achter de schermen waar een sterke arbeidsethos en talent worden gewaardeerd boven roem en volgers, althans dat dachten we toen we in de journalistiek stapten.
Hoewel niet overal het geval, voelt het alsof steeds meer werkgevers de verkeerde eigenschappen in overweging nemen bij het aannemen van personeel. Het meest recente en internet-woede-inducerende voorbeeld was Burberry's beslissing om de 16-jarige Brooklyn Beckham, zoon van Victoria en David, fotografeer de volgende geurcampagne: een kans om carrière te maken waar zo veel fotografen - ambitieus of gevestigd - een moord voor zouden hebben gedaan, maar die Beckham kreeg dankzij zijn familie en 5,9 miljoen Instagram-volgers. Modefotograaf Chris Floyd vertelde de Voogd dat het een "devaluatie van de fotografie" betekende, terwijl een andere fotograaf, Jon Corrigan, zei: "Het maakt me woedend omdat ik mijn vak heb geleerd en andere fotografen hun vak leren, maar hij is niet zijn vak te leren." Christopher Bailey verdedigde de beslissing door simpelweg te zeggen: "Brooklyn heeft echt een geweldig oog voor imago en Instagram werkt uitstekend voor hem als een platform om zijn werk. Zijn stijl en houding waren precies wat we wilden om de geest van deze nieuwe geurcampagne vast te leggen."
Vorige week, het Britse modetijdschrift Condé Nast Dol zijn op kondigde aan dat het socialite en model Poppy Delevingne had aangesteld in de rol van senior bijdragende redacteur. Niet alleen heet haar debuutcolumn voor het tijdschrift letterlijk "Don't Hate Me Omdat ik perfect ben", maar ze treedt ook in de voetsporen van haar supermodel-actrice-zus Cara, die was benoemde bijdragende redacteur van dezelfde glossy een jaar eerder. Oh, en de peetvader van Delevingnes, Nicholas Coleridge, is toevallig de directeur van Condé Nast U.K. Edie Campbell en Georgia May Jagger hebben ook redacteurstitels gehad bij Dol zijn op. Toen hem werd gevraagd naar meer details over hun rol bij het tijdschrift en of ze al dan niet salarissen ontvangen, zei een vertegenwoordiger alleen dat "Edie een eersteklas Honours graad in kunstgeschiedenis en Poppy en Cara zijn zowel ervaren schrijvers als vrienden van het tijdschrift," naast het verstrekken van het volgende fragment uit de meest recente redacteursbrief van Katie Grand als anekdotisch bewijs van Campbells rol:
"...zittend in een redactievergadering met onze nieuwe redacteur Harriet Verney en bijdragende redacteur Edie Campbell, die het talent van de frontsectie verdeelde door te beslissen of ze al dan niet wilden neuken hen. De agenda van de vergadering was eigenlijk 'Snog, Marry, Avoid'. Dus als je in het begin van dit nummer door Sølve's portfolio bladert en merkt dat er veel fotogenieke mensen zijn, dan is daar een reden voor."
Mode UK is ook op dit fenomeen ingegaan door Alexa Chung in te huren als bijdragende redacteur en Kate Moss als een bijdragende moderedacteur (die ze misschien verdiende met een productieve, bijna 30-jarige modellencarrière onder haar) riem). Er is ook een echte prinses, Elisabeth von thurn und Taxis, die de pruimtitel van stijlredacteur bij American Mode. Dan zijn er de meer gangbare voorbeelden van beroemdheden: Jessica Alba werd benoemd tot redacteur bij Zelf vorig jaar; Zosia Mamet heeft een column in Glamour; Rachel Bilson heeft lange tijd bijgedragen aan: In stijl; Kendall en Kylie Jenner droegen moderedacteuren bij voor een uitgave van: Zeventien in 2012; en Pippa Middleton droegen regelmatig bij aan: Vanity Fair van 2013-2015.
Deze trend heeft zich ook verspreid naar online nieuwsuitzendingen. Drew Barrymore en Lauren Conrad hebben opgetreden als redacteuren voor: Raffinaderij29 en WieWatWear, respectievelijk. Conrad, een blogger in haar eigen recht, heeft ook bijgedragen aan Forbes, Gelukkig en Verleiden. Ondertussen nam model Coco Rocha de mode-tech-beat op zich als bijdragende redacteur bij PC Mag terug in 2013.
Om nog maar te zwijgen van talloze andere, minder zichtbare gevallen waarin beroemdheid, nepotisme, sociale status, aanwezigheid op sociale media en streetstyle-regelmatigheid werd door tijdschriftredacteuren en dergelijke als legitieme beroepskwalificaties beschouwd. Dit gebeurt ook in de fotografie. Zie: Theo Wenner schiet voor Rollende steen, die zijn vader oprichtte.
Natuurlijk blijken veel van deze mensen getalenteerd te zijn of een interessant standpunt te hebben, maar als iemand die dat wel heeft, werkte talloze uren gratis om mijn voet tussen de deur te krijgen (en erkent het feit dat ik zelfs in staat was Te doen Dat betekent dat ik meer bevoorrecht ben dan sommigen) en moet schrijven/bewerken om de rekeningen te betalen - zoals veel mensen - kan het het frustrerend zijn om te zien dat acteurs, modellen en socialites zulke geweldige kansen krijgen uit de poort. Idem voor mensen die net de juiste sociale connecties hebben gemaakt, enorme Instagram-aanhang hebben verzameld of meer tijd en geld hebben besteed aan het plannen van hun Fashion Month-garderobe.
Dat gezegd hebbende, ligt het probleem hier misschien niet bij die redacteuren zelf, maar bij de verhoogde drukmerken en publicaties worden tegenwoordig geconfronteerd om door het lawaai te breken, of overeind te blijven wanneer je medium het ooit gedoemde is afdrukken. Net zoals een merk een Insta-beroemd model kan casten, of degenen met meer "invloed" op de eerste rij kan zetten bij een catwalkshow, een tijdschrift of een modehuis kan de "editor" of "fotograaf" inhuren met zijn of haar eigen ingebouwde volgers, gewoon om een voorsprong op de concurrentie te krijgen of een hobbel op de pagina te zien keer bekeken. En voor beroemdheden, modellen en rijke meisjes die iets meer cerebraal willen proberen, werkt dat best goed.
Zoals Jess Cartner-Morely schreef in de Voogd, "Het doel van een reclamecampagne voor Burberry Brit is niet om fotografie als kunstvorm te promoten; het is het promoten en verkopen van een geur gericht op jongeren." Or zoals Elton John, Beckhams peetvader, onlangs vertelde Metro: "Hoeveel publiciteit haalt Burberry er uit? Dat is het hele punt." Evenzo is het doel van een modetijdschrift niet noodzakelijk om de beste teksten te promoten, maar eerder om abonnementen en kiosk-exemplaren te verkopen. En ook, weet je, wanneer was het leven ooit eerlijk?