Praten met Brooklyn Beckham over fotografie en zijn nieuwe boek, 'What I See'

Het is vroeg in de avond in Williamsburg, Brooklyn, en een beroemde jongeman, vernoemd naar de wijk, Brooklyn Beckham, leunt achterover op een lage, leren zitzak. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, David en Victoria Beckham noemden hun eerste zoon niet Brooklyn omdat hij in de lokale omgeving verwekt was - de naam kwam eerder nadat voormalig Spice Girl Victoria ontdekte dat ze zwanger was terwijl ze in New York City werkte. "Ik heb het hier altijd leuk gehad en ik weet dat ik wil dat mijn professionele leven zich in Manhattan afspeelt als ik afstudeer", zegt de 18-jarige, die drie weken geleden naar de oostkust verhuisde om een ​​undergraduate-programma te volgen aan de Parsons School of Ontwerp. Naast het starten van zijn hbo-opleiding, is Brooklyn halverwege een promotietour om zijn eerste boek met Rizzoli te vieren. met een adellijke titel Wat ik zie, de uitgave met harde kaft is een compilatie van persoonlijke foto's van Brooklyn, gemaakt tijdens het reizen de wereld met zijn beroemde ouders en broers en zussen Cruz, Romeo en Harper Seven in de afgelopen vier jaar.

Persoonlijk is Brooklyn zachtaardig met een West-Londen-zang. Af en toe is er een subtiele Amerikaanse twang te horen, dankzij de vijf jaar die hij in Los Angeles heeft gewoond terwijl zijn vader voetbalde voor de LA Galaxy. Het gezin pakte in en vertrok (opnieuw) naar Londen toen Brooklyn 13 was, en het was rond deze tijd dat hij ontdekte dat hij talent had voor fotografie. "Ik had een hele zware tijd op school in LA", herinnert hij zich. "Ik weet niet waarom, maar ik was er gewoon niet klaar voor en er werd zoveel van me verwacht. Ik ben een langzame leerling met vakken als wiskunde en Engels, dus toen het erop aankwam mijn GCSE's [het Britse equivalent van de SAT's] te kiezen, sprong de fotografie eruit. De gedachte dat ik later zou worden benaderd om een ​​boek te maken en op deze leeftijd auteur te worden, is iets dat ik nooit heb zien aankomen - het is een droom."

Lees verder voor Brooklyn's kijk op zijn nieuwe creatieve carrièrepad, hoe zijn ouders reageerden op zijn verhuizing over de Atlantische Oceaan en het verhaal achter zijn favoriete foto's in Wat ik zie.

Allereerst, welkom terug in de Verenigde Staten! Hoe beleef je New York City?
Ik hou van Parsons en ik hou van New York, dus toen ik een studieplek moest kiezen, was het gemakkelijk voor mij. De stad is geweldig en ik weet dat ik hier nog een paar jaar professioneel wil werken. Parsons bood me ook een beurs aan, wat zo gaaf is. Ik voel me echt gelukkig.

Ik neem aan dat je fotografie studeert?
Ja, mijn hoofdvak is fotografie en dan doe ik een bijvak in kunst. Het eerste jaar doe je alle saaie dingen zoals wiskunde en Engels, waar ik moeite mee heb. Ik probeer gewoon mijn eerste jaar door te komen, zodat ik me echt kan concentreren op het verbeteren van mijn foto- en cameratechnieken.

Hoe acclimatiseer je aan het leven hier? Heb je heimwee?
Ik zal Londen en mijn familie altijd missen. Voordat ik 13 was, had ik in drie landen [Engeland, Spanje en Amerika] gewoond vanwege het werk van mijn vader, maar Londen is altijd mijn thuis geweest. Los Angeles is goed voor een vakantie, maar ik zou er niet nog een keer willen wonen. Het is niet druk genoeg en ik vind het een beetje saai. Toen ik daar als kind woonde, heb ik een heel sterk Amerikaans accent opgepikt. Ik moest hard werken om er vanaf te komen toen ik terug naar Engeland verhuisde.

Hebben je ouders je gesteund om naar New York te verhuizen?
Ze vinden het moeilijk dat ik weg ben. Ik ben het oudste kind en je weet hoe ouders kunnen zijn. We zijn een super hechte, hechte familie.

Hoe is het boek met Rizzoli tot stand gekomen?
Ik begon met fotograferen ongeveer vier of vijf jaar nadat ik het onderwerp op school had opgepikt. Mijn moeder moedigde me aan om het te proberen en toen kocht mijn vader mijn eerste camera, een Fujifilm. Ik denk dat de eerste foto die ik ooit nam een ​​portret van mijn ouders was. Na een tijdje begon ik mijn foto's te delen met mijn volgers op Instagram en toen nam Penguin Publishing in het VK contact met me op en vroeg me of ik een boek wilde maken. Het enige wat ik kon zeggen was 'O mijn God,' omdat ik nooit had gedacht dat ik een auteur zou worden. Ik verzamelde al mijn foto's bij elkaar en verkleinde het vervolgens tot wat ik denk dat een behoorlijk cool boek is. Rizzoli publiceert het in de Verenigde Staten.

In het boek staan ​​veel foto's van familievakanties. Hoe betrokken waren uw ouders bij het selectieproces?
De meeste van de foto's die ik wilde hebben, haalden het, maar het kostte nogal wat tijd om mijn moeder over te halen enkele van mijn favoriete foto's van haar erin te plaatsen. Moeders - vooral die van mij - kunnen behoorlijk kieskeurig zijn. Maar mijn ouders zijn erg trots op het boek. Mijn moeder huilde toen we het eerste exemplaar kregen. Ze was supergelukkig.

Wat is je favoriete foto? Wat ik zie?
Er is een gedeelte waarin we als gezin naar IJsland [en] gingen om op zalm te vissen. Het was een heel speciale reis en ik denk dat we daar een aantal van mijn beste foto's hebben gemaakt. Het landschap is ongelooflijk en het was gewoon wij die tijd samen doorbrachten als een gezin.

Toen je opgroeide, werd je omringd door camera's. Herinner je je de eerste keer dat je deel uitmaakte van een professionele fotoshoot?
Als kind zat ik niet in fotoshoots, maar stond ik vaak op de set met mijn ouders. Ik herinner me dat ik naar ze keek en hoe de fotografen zeiden dat ze moesten poseren. Toen ik in mijn vroege tienerjaren terug naar Engeland verhuisde, begon ik een beetje modellenwerk te doen. Mijn allereerste coverfoto is gemaakt door Alasdair McLellan voor: Man over stad. Hij was echt geweldig, maar ik heb er nooit echt van genoten om voor de camera te staan. Ik zou veel liever degene zijn die de shoot regisseert.

Welke andere fotografen bewonder je?
Mijn favoriete twee fotografen zijn Bruce Weber en Steven Meisel. Ze maken allebei portretten in natuurlijk licht, wat mijn favoriete stijl is en wat ik probeer te doen. Het is mijn droom om een ​​van hen te helpen nadat ik afgestudeerd ben.

Is er iemand die je graag zou willen fotograferen die je nog niet hebt?
Mijn droommensen om te fotograferen zijn Liam en Noel Gallagher van de band Oasis. Ze zijn zo verdomd cool; ze zijn mijn favoriete band, en ze schrijven mijn favoriete soort muziek. Ik hou echter niet zo van mooie, jonge modellen of bekende beroemdheden. Ik zou veel liever foto's maken van modellen waar nog niemand van heeft gehoord of van echt oude mensen met heel veel persoonlijkheid.

Hoe ga je om met negatieve reacties in de pers of op sociale media?
Mensen zullen altijd negatief zijn vanwege wie ik ben. Ze zullen nooit ophouden te zeggen dat ik alleen ben gekomen waar ik ben dankzij mijn ouders en dat ik gewoon een rijk kind ben. En ja, mijn ouders zijn wie ze zijn en het hebben van mijn achternaam helpt wel, maar ik werk ook hard om mijn eigen naam te maken als individu. Hopelijk helpt dit boek mensen om mij en mijn pad in de fotografie meer te respecteren.

Wil je als eerste het laatste nieuws uit de mode-industrie? Schrijf je in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.