L'Wren Scott kende haar dingen. Als redactiestyliste werkte ze samen met onder meer Herb Ritts en Karl Lagerfeld, voor wie ze eerder in haar carrière ook model stond. Als kostuumontwerper creëerde ze visuele verhalen rond enkele van de meest meeslepende films van de afgelopen twee decennia, waaronder: Ogen wijd dicht en Ocean's Eleven. Als Hollywood-styliste veranderde ze Nicole Kidman in een icoon van de rode loper. Maar het was pas in 2006, toen ze haar lijn van kleine zwarte jurkjes lanceerde, dat haar onuitwisbare stempel op de mode-industrie zou worden gedrukt. Die jurken? Ze waren perfect: de pasvorm, de styling, het gevoel.
Ja, haar partner, Mick Jagger, is een van de beroemdste mensen ter wereld. Maar ik zou zeggen dat het professionele traject van Scott er ongeveer hetzelfde uit zou hebben gezien, ongeacht Jagger. Ze had die specifieke drive die alleen de meest succesvolle mensen hebben: ze wilde de dingen correct en volledig doen. En nooit compromissen sluiten.
Ik ontmoette Scott voor het eerst in 2011 bij
Barneys New York, waar ze een groep online redacteuren en bloggers kennis liet maken met haar toen nieuwe Lula-handtas. Ik werd gegrepen door haar veeleisende voorbereidende werk: ze had ervoor gezorgd dat ze bijna elke publicatie kende zodat wanneer haar een vraag werd gesteld door een publiekslid, ze in staat zou zijn om in een echte manier. Ze sprak uitgebreid over opgroeien in Utah en beïnvloed worden door Old Hollywood. Het meest veelzeggende moment was echter toen ze onthulde dat de hardware van de tas was geïnspireerd op één klein detail: de herinnering aan het klikken van de sluiting op haar moeders tas. Detail, bruikbaarheid en nostalgie: drie descriptoren die volgens mij het merk L'Wren Scott treffend weergeven. (En het weinige dat ik van haar wist, de vrouw.)Toen Scott ermee instemde om te headlinen Fashionista's conferentie in Los Angeles afgelopen november,,Ik moet toegeven dat ik een beetje verbaasd was. Als het in New York was geweest, zou dat natuurlijk logisch zijn geweest. Maar op weg naar Los Angeles betekende een vlucht van 11,5 uur vanuit Londen: was het de moeite waard voor een ontwerper van wereldklasse om een uur door te brengen met een groep hoopvolle modeliefhebbers? Voor Scott was het dat wel. En ze was beter voorbereid dan welke spreker dan ook die ik ooit ben tegengekomen. Het was boeiend om haar gewoon haar presentatie te zien doornemen, die vol kleurrijke verhalen en motiverende inspiratie zat. Haar team hielp zelfs bij het selecteren van de intromuziek, die de toon zette voor de hele conferentie. Na haar toespraak hadden we een paar vooraf goedgekeurde vragen van het publiek die ze moest beantwoorden. Het is niet verwonderlijk dat een enthousiaste fan besloot spontaan naar Scott te schreeuwen. Maar het stoorde haar niet. Ze beantwoordde die vragen met hetzelfde fatsoen en wijsheid als de anderen. Want voor haar verdiende iedereen die geïnteresseerd genoeg was om te vragen het beste antwoord dat ze kon geven.
Scott's collectie met Banana Republic kort na onze conferentie gelanceerd. Ze leek echt enthousiast dat meer vrouwen toegang zouden hebben tot haar kleding, omdat ze vooral mooie dingen wilde maken waar vrouwen zich goed bij voelden. En hoewel haar confectiebedrijf een probleem leek te hebben - ze annuleerde haar laatste catwalkshow in Londen - was er zeker genoeg hoop rond haar merk. Het is altijd moeilijk te bevatten hoe zoiets kan gebeuren. Hoe uiterlijk sterk, gedreven of compleet iemand ook lijkt, demonen achtervolgen velen van ons. Niemand behalve Scotts naaste familie en vrienden - en misschien zelfs zij niet - kunnen weten waarom we vandaag om haar rouwen. Het enige dat we kunnen weten is dat ze een bijzonder talent was, en een bijzonder persoon, wiens werk zal blijven inspireren.