Schrijver Joan Juliet Buck heeft zich daar ongemakkelijk bij gevoeld slecht getimed gloeiend profiel van de Syrische First Lady Asma al-Assad waarvoor ze schreef Mode vorig jaar, wijzen op publiekelijk dat al-Assad "extreem dun en zeer goed gekleed is en daarom gekwalificeerd is om in de Mode', ook al was ze gebonden aan een onderdrukkend regime. En nu die Buck werkt niet meer voor de modebijbel, ze heeft een lang stuk geschreven voor Nieuwsweek genaamd "mevr. Assad Duped Me" om haar te laten zien hoe dat stuk echt tot stand kwam en haar ervaring in Syrië.
Buck schrijft dat ze aanvankelijk geen interesse had om het profiel te maken en stelde voor Mode stuur een politiek schrijver. Mode's reactie, volgens Buck:
We willen geen politiek, helemaal geen', zei de redacteur, 'en ze wil het alleen hebben over cultuur, oudheden en musea. Je houdt van musea. Je houdt van cultuur. Ze wil met je praten. Je zou over een week vertrekken.
Een politiek schrijver is Buck niet, zoals ze toegeeft. Ze laat ons meedenken toen ze besloot het stuk te schrijven: "Wanneer zou ik anders de ruïnes van Palmyra te zien krijgen?" En: "Syrië. De naam zelf klonk sinister, zoals een spuit of sis." (Dit citaat heeft al de hilarische Twitter-hashtag #countriesbyvoguewriters geïnspireerd. Voorbeeld: "Turkije - de naam zelf klonk dikmakend.")
Ondanks wat we een paar behoorlijk grote rode vlaggen zouden noemen, zoals het feit dat haar was verteld door iemand die onlangs aan Syrië dat sommige mannen werden opgehangen buiten een Four Seasons, besluit ze om de een of andere reden het te doen hoe dan ook:
Het was een opdracht. Ik was nieuwsgierig. Daarom zou ik schrijver worden. Mode wilde een beschrijving van de knappe first lady van een twijfelachtig land; Ik wilde de bakermat van de beschaving zien. Syrië verspreidde een giftige uitstraling. Maar wat was het ergste dat kon gebeuren? Ik zou een stuk schrijven voor Mode die de diepere waarheid over zijn onderwerp miste. Ik had lang geleden geleerd dat de enige persoon over wie ik ooit eerlijk kon zijn, mezelf was.
Ze gaat dan in op wat misschien de Mode stuk dat ze graag had geschreven, waarin ze enkele van de niet zo glamoureuze dingen noemde die ze daar had gezien, zoals musea die 'schaars' en 'stoffig' waren en een doos die ze zag die eruitzag als een mobiele gevangenis.
Ze zegt ook dat er in haar hotelkamer met haar laptop is geknoeid en een telefoon moest gebruiken die haar was gegeven.
Toch heeft het verhaal het gedrukt. Ze zegt dat ze na haar reis, toen de Arabische Lente zich ontvouwde, het stuk niet wilde schrijven, maar altijd afmaakte waar ze aan begon. "De Arabische Lente breidt zich uit", vertelde ze Mode. "Misschien wil je het stuk vasthouden." Ze beweert dat toen ze vroeg om een vergadering over hoe het stuk moest worden behandeld, er een vergadering zonder haar werd gehouden en dat haar net werd verteld niet met de pers te praten.
Eerder in het stuk erkent Buck het feit dat dit stuk de reden is waarom haar contract met Mode eindigde na zoveel jaren en zei: "Er was geen manier om te weten dat dit stuk me mijn levensonderhoud zou kosten en een einde zou maken aan de associatie die ik had met Mode sinds mijn 23e."
In het stuk richt Buck zich meer op het laten zien hoe misleid ze was door Assad en het beeld dat haar werd getoond van Syrië, en minder op het aanvallen van Mode voor het publiceren van het stuk en haar de schuld te geven. Dat laatste was echter duidelijk iets wat ze wilde overbrengen.
U kunt het volledige artikel van zeven pagina's lezen hier. Wie denk je dat de schuld is van het controversiële stuk: Buck of Mode?