En nu een briefje van Faran...
Ben Cho's landingsbaan was dit seizoen een beetje ingetogener - geen knipogen aan het einde zoals een gebreide jurk compleet met breinaalden en afgehakte handen, enzovoort. Maar er waren twee looks die ik niet kon stoppen met herhalen, keer op keer in mijn hoofd, en ze leken op elkaar: Zijden omhulsels met een lange en kronkelende kwast, half loshangend over de schouder of het lijfje, gek en los in de licht. Het was schattig, en het was cool, maar er was nog iets meer: ik kon niet uit mijn hoofd krijgen dat de kwastjes eruitzagen als oorlogsversieringen, het soort kapiteins dat ze gebruiken om hun schouders te franjes; de vriendelijke admiraals tijdens bruiloften, begrafenissen en Fleet Week. Het was bijna alsof die uniformen waren ontbonden, waardoor er stukjes over waren voor een nieuwe generatie die nooit oorlog had gekend, of de staat van beleg, of een georganiseerde en patriottische dood. En die toekomstige groep mensen raapte ze op van de vloer en zei: "O, deze zijn mooi, laten we ze op onze kleren doen!" Zonder enige zorg of een verwijzing naar geweren in de wereld. Zullen dat soort jurken ooit echt in de mode zijn? Denk dat we er in november achter zullen komen. Ik hou van jullie.