Welkom bij Fitnessweek! De hele week posten we verhalen over fitness, met een duidelijk Fashionista-spin.
Ik heb nog nooit een buikketting gedragen en had ook nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Sterker nog, ik heb de neiging om elke vorm van buikversieringen koste wat kost te vermijden. Waarom de aandacht vestigen op plaatsen die geen toezicht van buitenstaanders behoeven? Dus het was met enige schroom dat ik ermee instemde om de Malory Band, een eenvoudig buikkettingachtig apparaat dat zou moeten helpen bij het afvallen.
Penny Mallory, een in het VK gevestigde tv-presentator en voormalig Rally auto concurrent, heeft het grootste deel van haar leven te maken gehad met jojo's lichaamsgewicht. Ze had een "A-ha!" moment een paar jaar geleden, toen ze op vakantie was, toen ze een gesprek begon met een man die een touwtje om zijn middel droeg. Hij vertelde haar dat hij als kind te zwaar was geweest en dat het een fysieke herinnering was om niet te veel te eten. Mallory beweert dat ze met dansers en modellen heeft gesproken die deze truc gebruiken. Ze vond zelfs enig bewijs dat de oude Egyptenaren het ook deden. (Waarschijnlijk omdat
het Atkins-dieet was nog niet uitgevonden.) En zo werd de Malory Band geboren.De Malory Band ($ 40) is gemaakt van een zacht polyester koord dat niet uitrekt. Het koord bevat knoopsgaten op verschillende intervallen zodat je het strakker of losser kunt maken, met twee metalen bedels aan het uiteinde om het vast te rijgen en op zijn plaats te houden. In wezen fungeert de band als een psychologische cue. Als je eet en je maag zet uit, wordt hij strakker om je middel en krijg je de boodschap: "Je hebt genoeg fettuccine Alfredo gehad, vind je niet?"
Omdat ik altijd bereid ben mezelf te onderwerpen aan psychologische denkspelletjes in naam van gewichtsverlies, heb ik dit ding een maand lang aan en uit gedragen. Mallory zegt snel dat het geen wondermiddel mag zijn, alleen een ondersteunend mechanisme. Het bezorgde me een zekere mate van ongemak toen ik het de eerste keer dat ik het aantrok in de plooien van mijn zachte buik zag genesteld. Het helpt ook niet dat ik heb gegoogled"buikketting van beroemdheden" voordat ik het probeerde. Doe dit niet als je je niet goed voelt over je buikspieren.
Ik was me er te allen tijde van bewust dat ik een semi-strak stuk polyester touw om mijn middel had, wat volgens mij de bedoeling is. Maar ik ben me al heel goed bewust van wat er met mijn taille gebeurt, vrijwel elke seconde van de dag, dus deze extra knijpherinnering bracht me verder dan alleen bewustzijn en in angst. Mallory vertelde me dat sommige mensen dit ervaren.
Mogelijk heb ik bewuster gegeten, want er waren zeker een paar diners waarbij ik het brood oversloeg. Vooral tegen het einde van de dag werd het snoer strakker. Ik moet echter toegeven dat ik een paar keer het ding gewoon los heb gemaakt en erin heb gegraven. (Voor toekomstige herhalingen van dit apparaat zou ik een "sushi-instelling" op de band willen voorstellen. Sojasaus is zo opgeblazen.)
Mijn grootste plezier aan het eind van de dag is het uittrekken van alles wat nauw is -- jeans, panty's, bh, sokken -- en het aantrekken van mijn geliefde Old Navy-loungebroek. Dus de Malory Band belette me echt om volledig te ontspannen. Het was alsof ik de hele tijd een heel dun korset droeg. Idealiter zou je erin moeten slapen, maar zo ver kon ik niet gaan.
Vanuit het oogpunt van draagbaarheid had ik een paar problemen. ik heb het eraf gehaald in de sportschool, omdat ik de voorkeur geef aan lichte, losse, witte t-shirts als ik aan het sporten ben, die soms omhoog komen terwijl ik rondspring en burpees. Het laatste wat ik wilde waren vragen over de band om mijn middel, die er een beetje fetisj-achtig uitziet. De metalen bedels waren ook een probleem als ik dunne breisels droeg - je kon duidelijk zien dat ik twee knobbelige bultjes op mijn buik had. Ik heb ontdekt hoe ik ze in mijn tailleband kan stoppen, maar de band biedt zeker een aantal stylinguitdagingen.
Er was echter één verrassend gebied waar de band me echt heeft geholpen: houding. Ik breng een aanzienlijk deel van mijn dag onderuitgezakt door op mijn laptop. Toen ik onderuitzakte, bleef de Malory Band hangen in de kleine vetrolletjes die zich in die houding op mijn buik vormen, wat een walgelijke en onmiddellijke herinnering was om rechtop te zitten. Mijn goede houding werd toen beloond met een aanscherping van mijn buikspieren en een verslapping van de nu gehate maaglasso.
Ik viel dus niet af tijdens mijn Malory Band-experiment, hoewel ik mogelijk minder brood at. Maar ik zie een buitengewoon gemotiveerde persoon het gebruiken voor een extra stimulans. Het concept is logisch voor mij, en het bedrijf heeft verkocht meer dan 8.000 van hen. Maar kijkend naar 2002 Janet Jackson die een buikketting draagt, is waarschijnlijk meer motiverend voor mij dan er zelf een te dragen.