- Bijgewerkt:
- Origineel:
Volledige onthulling: we hebben een zwak voor het Californische meisje Jenni Kayne en haar consequent mooie benadering van rijk minimalisme. Bij aankomst in Industria om de goederen van dit seizoen te bekijken, vertelden de shownotities ons dat we buitenlagen en textuurextra's konden verwachten "rechtstreeks van een glamoureuze oma met Liefde." Helaas waren onze oma's nooit zo chic - de flats van d'Orsay met puntige tenen en nette bontmutsen in combinatie met veel van de looks maakten een comfortabele eenvoud er totaal uit luxe. Wat de kleding zelf betreft, die waren het soort kleding dat een stadsmeisje zou dragen als ze een weekendje weg ging in een huisje op het platteland, maar ze had nog steeds modieuze vrienden om indruk op te maken. Houthakker looks, deze waren het zeker niet! Denk aan grove kabelgebreide truien in combinatie met slinkse, zijdeachtige maxirokken, of een getailleerde jas met een blauwe bontkraag die perfect zou zijn om je schouders op te halen om de kou van het bos te verslaan. Een paar hits van helder cerulean in de vorm van een jurk met lange mouwen en een golvende broek zorgden voor een welkom kleurcontrast, terwijl een doorzichtige kanten schelp en een tiener gouden rok druipend van pailletten gaven de aanwezige feestmeisjes iets om naar te verlangen te. Kayne liet nogmaals zien dat ze haar ontwerpkrachten heeft aangescherpt: lange, slanke silhouetten, grotendeels neutrale paletten onderbroken door opvallende kleuren en tijdloze scheidingen - en het is comfortabel om dit soort draagbare stukken elk te leveren seizoen. En of je nu een oost- of westkust bent, of de stad verkiest boven het platteland, dat is een stijl M.O. we hebben zeker bewondering.
- Auteur: Fashionista
Ik heb geen vergunning, dus ik zal nooit in Los Angeles wonen. Maar af en toe krijg ik de drang om een 10-pack rijlessen te kopen. Want laten we eerlijk zijn: LA is gewoon makkelijker. En dat zie je terug in de kleding. Misschien voel ik me daarom zo aangetrokken tot ontwerpers uit LA, zoals Scott Sternberg en Jenni Kayne. Laatstgenoemde, die gisteren haar luchtige collectie bij Industria Studios liet zien, is al jaren mijn favoriet. Het was allemaal zo schattig, van de bessenshort met hoge taille tot de saliekleurige kanten jurk. Maar mijn favorieten, moet ik zeggen, waren de...wacht erop...tweelingsets. Ja, twinsets - ze zagen er prachtig uit. Vooral in die terracottakleur die dit seizoen op zoveel catwalks te zien was. Ze lieten me een trui over mijn schouders gooien. En ze zorgden er ook voor dat ik naar LA wilde verhuizen, waar ik een twinset kon dragen en er op de een of andere manier nog steeds casual en cool uitzag.
Toen we het Chatwal Hotel binnenliepen om het herfstaanbod van Jenni Kayne te zien, observeerden we de ontwerper's oppas die voor haar pasgeboren baby zorgt terwijl het snikt naast de uitnodigende kantine met warme appel in de lobby cider. Hoewel het scenario misschien triviaal lijkt, was het nogal kenmerkend voor Kayne wiens relaxte sfeer vanaf het begin in het spel was, wat een zacht gevoel van humanisme gaf aan een week die zo vaak allesbehalve is. Kayne's kleding is geliefd geworden vanwege hun gemakkelijke vrouwelijkheid - onfeilbare stukken om je te helpen stijlvol de strijd aan te gaan met het dagelijks leven door elke triomf en stemmingswisseling. Hoewel dit seizoen iets minder ontworpen was dan eerdere uitstapjes, waren er nog steeds genoeg items die een kamer vol maakten meisjes vallen in zwijm, velen strijden om een kans om zich een weg te banen door twee kleine rekken waarin Kayne's val was gehuisvest verzameling.
De landingsbaan van Milly van ontwerper Michelle Smith werd omlijst door een afbeelding van winterse, met sneeuw bedekte bomen - een perfect minimalistische achtergrond waartegen de felle rode tinten, mandarijnen en smaragden die ze uitzond echt konden knal. Het Milly-meisje van dit seizoen draait helemaal om juweeltinten, glinsterende jacquards en - je raadt het al - de Love Story-look uit de jaren 70 (heb je al een thema gevoeld?). Blijkbaar was het kleurenpalet geïnspireerd op de gedurfde tinten van Guy Bourdins artwork, een referentie die we vooral zagen verschijnen in het midden van de line-up, toen vrolijke sorbettinten het overnamen. Er waren verschillende stukken in een nette mohair plaid overspoeld met bubblegumroze en Granny Smith-groen, evenals een opvallende met bont gevoerde duffelcoat gedragen over een mooi nummer met papaverprint. En een ruig vest van Mongools lam in combinatie met een fladderende japon in een metalen penseelstreekpatroon leek een perfecte keuze voor luchtig tussenseizoenweer.