Er is een interessant artikel in de New York Times deze week over een studie uitgevoerd door Duke/MIT-professor die het voortdurende debat over vervalsingen kan kleuren. Het basisidee achter de studie van professor Dan Ariely, Fake it: de psychologie van oneerlijkheid en vervalsingen, is dat als je het één keer doet (koop een knock-off), je het opnieuw zult doen, en het heeft niet alleen invloed op je stijl, maar ook op je gedrag. "Het effect op de moraal, mensen anticiperen niet", zegt Ariely. Wreed? Ja. Laten we het experiment eens bekijken: Ariely nam 250 mensen en verdeelde ze in groepen van twee, waarbij ze elk dezelfde "designer"-zonnebril gaven. Hij vertelde toen aan de ene groep dat hun nieuwe zonnebril nep was, en de andere groep dat die van hen echt waren. Iedereen kreeg toen dezelfde wiskundetoets. Van degenen die de valse bril droegen, spiekte 60% bij hun test. Maar voor degenen die de echte deal aan het spelen waren, bukte slechts 20% zich tot vals spelen. (En dit was slechts een van de weinige verschillende mini-experimenten die hij gebruikte om zijn gegevens te verzamelen.) We zijn niet zeker van alle details (Kende een van de proefpersonen elkaar? Was de ene groep jonger dan de andere? Zijn deze experimenten elk meerdere keren uitgevoerd, of slechts één keer? enz.), maar de belangrijkste vraag blijft: betekent het kopen van een Canal Street nep-Fendi dat je meer kans hebt om vals te spelen, van een test tot een vriendje? Of lijkt dit een beetje een bereik? Ariely's studie beweert in feite dat het kopen van een neppe een gladde helling is, een beetje zoals de gateway-medicijnen van DARE. Ze kunnen goedkoop zijn, ze kunnen gemakkelijk zijn en niemand besteedt sowieso aandacht aan advertenties tegen namaak. Maar zegt het iets meer over jou als je meedoet?
-CARSON GRIFFITH