Wczoraj znajomy zapytał: „Jak mam powiedzieć współpracownikowi, żeby przyspieszył, stylowo?” Pierwsza myśl? Ty nie. Następna myśl? Jeśli to ma wpływ na jej pracę, mówisz coś - ładnie. W niektórych zawodach, w rzeczywistości w większości prac (przynajmniej w Nowym Jorku, jedynym mieście, w którym pracowałem jako dorosły), w co się ubierasz, czy bierzesz prysznic, ubierasz się, składasz itp. wpłynie na twoją wydajność. Głównie dlatego, że wpłynie to na twoją pewność siebie, ale także dlatego, że wpłynie to na to, jak wszyscy inni – ludzie, z którymi musisz pracować – będą cię traktować. (To oczywiste.)
Ale jeśli nie jesteś czyimś szefem, nie chcesz brzmieć jak Cornell Pi Phi i wolałbyś nie cytować wersu Emily Blunt o „ohydnej konwencji spódniczek”, jaki jest protokół? Czy miałeś ten dylemat? Bo gdybym to był ja, prawdopodobnie zasugerowałbym po prostu wspólną wyprawę na zakupy, „Hej! Potrzebuję nowych ubrań, też wyglądasz jak ty!” lub „Pamiętasz tę spódnicę, którą nosiłaś w zeszłym tygodniu? Wyglądałoby to naprawdę świetnie z kurtką, którą masz dzisiaj na sobie”, ale realistycznie nigdy nie powiedziałbym czegoś takiego. Czy możesz jej pomóc?