W czwartek wieczorem Tribeca Film Festival w Nowym Jorku otworzył się filmemDior i ja”, dokument Frédérica Tchenga, który wcześniej pracował nad „Diana Vreeland: Oko musi podróżować” i „Valentino: Ostatni cesarz”. Podczas gdy „Dior i ja” brakuje dwukropków Tchenga w poprzednich filmach o modzie, oferuje podobnie dramatyczne i fascynujące zakulisowe spojrzenie na jednego z wielkich mistrzów branży: Rafa Simonsa, którego śledczym śledzi od pierwszego dnia w Dior do jego pierwszy pokaz mody, co miało miejsce dopiero dwa miesiące później.
Jest to film, który zdecydowanie powinieneś obejrzeć z kilku powodów: Po pierwsze, jest bardzo realistyczny w sposobie, w jaki przedstawia to, co dzieje się, gdy nowy projektant dołącza do dom mody i jak powstaje kolekcja couture (co jest szczególnie interesujące, gdy wspomniany projektant nigdy wcześniej nie robił couture) – a także jak to pokazuje ten równowaga między sztuką a komercją (widzimy, jak Simons kłóci się z dyrektorką haute couture, Catherine Rivière, która wysłała czołowego członka atelier Diora do pomocy klientowi w Nowym Jorku, który spóźnił się na przymiarkę. Nie był szczęśliwy.). Jest kilka naprawdę prawdziwych, intensywnych chwil, a nawet łez. Ale są też zabawne momenty: jak prawie każda scena z tymi absurdalnymi ścianami kwiatów i kiedy krawcowa zakochuje się w gejowskim asystencie Simonsa.
Niestety jedna rzecz sprawiła, że wszystko to wydawało się nieco mniej autentyczne: nie było żadnej wzmianki o John Galliano lub Yves Saint Laurent lub którykolwiek z poprzednich projektantów Diora, oprócz samego Christiana Diora. W całym filmie Tcheng użył głosu poety Omara Berrady, recytując wersy z autobiografii Diora, aby nakreślić paralele między Simonsem a założycielem domu.
Zeszłej nocy, zapytany przez widza, czy szwaczki (które często występują w filmie) rozmawiały o tym, jak to jest pracować z Johnem Galliano, Tcheng przyznał, że zrobili i powiedzieli, że Simons był „zupełnie inny”. Kontynuował: „Raf i jego zespół są tak dokładni – szkice są co do milimetra i myślę, że Galliano pracował w bardzo w inny sposób”. Postanowił jednak nie umieszczać tych ciekawostek w filmie, ponieważ „byliśmy tak pochłonięci kolekcją Rafa, że nie było czasu na omówienie poprzednich projektanci."
Film nie musi poświęcać wiele czasu poprzednim projektantom; to zabrałoby historię Simonsa. Ale całkowite zignorowanie istnienia Galliano – który strzelanie otworzył drzwi dla Simonsa – było po prostu dziwne.