Pokaz Meadham Kirchhoff, który skutecznie zamknął London Fashion Week, był nieco stresujący. Projektanci ustawili swoją najnowszą kolekcję na wybiegu pokrytym martwymi różami i przy bardzo trzymającej w napięciu muzyce – takiej, jaką można usłyszeć w filmie, gdy wydarzy się coś naprawdę złego.
Jednak nic złego się nie stało. W rzeczywistości wydarzyły się naprawdę niesamowite ubrania.
Modelki, które wyglądały trochę jak stare porcelanowe lalki z woskowymi blondynami i czerwonymi perukami, spacerowały po wybiegu w wielu płaszczach, sukienkach, spódnicach i bluzkach, które były czymś więcej niż tylko dziwacznymi i elżbietańskimi.
Pierwsze kilka stylizacji – bardzo brytyjskie, dobrze skrojone marynarki z szerokimi klapami w połączeniu z krótkimi plisowanymi spódnicami i sukienkami – było całkiem normalne. Dopasowane do podkolanówek i butów na płaskim obcasie (krokodyl Mary Janes), wyglądały niemal jak uczennica. (Podobnie jak czarno-biała koronkowa sukienka babydoll później w pokazie.)
Potem na wybiegu pojawiła się dwurzędowa marynarka i rękawy zaczęły opadać. Więc kamizelka i ocieplacze na ręce? Potem wygląd był trochę mniej „razem”. Zdekonstruowana biała lniana koszula nocna (niezupełnie coś, co nazwalibyśmy wsuwaną sukienką); Dickie w kratkę w połączeniu z czarno-białym fartuchem; kilka sukienek w stylu koszul nocnych zostało wzmocnionych naprawdę świetnie wyglądającymi płaszczami ze skóry zwierzęcej.
Spektakl można bez wątpienia określić jako teatralny – jak to jest obowiązkowe dla Edwarda Meadhama i Benjamina Kirchhoffa – ale pod tym wszystkim były bardzo fajne, bardzo dobrze wykonane ubrania.
Zdjęcia: IMAXtree