Generalnie nienawidzę taksówek, więc możesz sobie wyobrazić strach, kiedy wyjechałem z lotniska (dosłownie, z walizką, którą uważasz za zbyt małą) i zatrzymałem taksówkę z Paryża. - Zaczynamy – westchnęłam, przygotowując się do dwugodzinnej jazdy donikąd z kimś, kto nienawidził mojego akcentu. Zamiast tego było 30 minut i 30 euro – dokładnie tyle samo, co bilet JFK – i mój szoferbył piękny. Poza tym mój francuski nie jest tak zły, jak myślałem, co pomogło. "Czy zamierzasz odwiedzić Chanel?" zapytał, kiedy powiedziałem mu, że jestem pisarzem mody. "Oui!" wykrzyknąłem. „Które z jej zapachów lubisz najbardziej?” on kontynuował. „Moja żona nosi Chanel nr 5.” „Um”, pomyślałem, a potem pomyślałem, że Francuzi nie mówią „Um”, mówią Uuuh lub Errrr. „Bardzo lubię Allure” – zdecydowałem. "Wabić." – Ach tak – odpowiedział. „Od 1996 roku”. „Egoise też jest fajne…” mruknąłem. „Od 1993 roku” – odpalił. Okazało się, że mój taksówkarz wiedział, kiedy pojawiły się perfumy Chanel. Kiedykolwiek. "Ale jak?!" – wykrzyknąłem, niedowierzając jego bankowi pamięci, a także faktowi, że nie powiedziałem jeszcze ani słowa po angielsku. – Ach, jestem Francuzem – odpowiedział. „Poznanie perfum Chanel jest tak naturalne, jak poznanie ulic miasta”. Witaj w Paryżu, pomyślałem po angielsku. Potem dotarłem do mojego hotelowego łóżka i natychmiast upadłem. --FARAN