Dior wprowadza światło i powietrze do swojej kolekcji na wiosnę 2016

Dior nie robi rzeczy na małą skalę. Na pokaz wiosenny 2016 r. na tylnym dziedzińcu (Cour Carrée) Luwru dom wzniósł strukturę przypominającą wzgórze pokrytą około pół miliona niebieskich i liliowych delfinów. Przestrzeń była trudniejsza do wciśnięcia niż dziura hobbita, z publicystami i ochroniarzami wielokrotnie torując drogę gościom VIP, takim jak Rihanna, Elizabeth Olsen i Emilia Clarke, która patrzyła z przodu wiersz.

Ze zbocza porośniętego jeszcze większą ilością delphinium wyłoniła się izraelska modelka Sofia Mechetner w białym bawełnianym topie z zapiekanym brzegiem i dopasowanych szortach, z szyją owiniętą jedwabnym szalikiem i wysadzanym klejnotami naszyjnikiem. Stylizacja nadała ton reszcie pokazu, który był zwiewny, kobiecy i powściągliwy w swojej prostocie. Zapiekane brzegi były powracającą obsesją, pojawiającą się na przyciętych swetrach i większej ilości białych bawełnianych bluzek i szorty, które zostały ułożone pod przezroczystymi sukienkami z organzy w paski bladoróżowego, morelowego i liliowy. Poważny był również garnitur; charakterystyczne dla domu kurtki „Bar” były skrojone na miarę, ich dolne partie były pomysłowo plisowane z czarnego jedwabiu, a spodnie z prostymi nogawkami były skrojone wysoko w talii. Zdobienia były prawie całkowicie nieobecne, ograniczały się do haftowanych kwiatów na parze białawych płaszczy i przezroczystych, ukośnych paneli z garści jedwabiu. Ponownie nacisk położono na prostotę i kobiecość, bez (jak wyraził to Raf Simons w swoich notatkach z programu) „poświęcania siły i celu”.

To był piękny program – taki, w którym więcej niż jeden redaktor w mojej sekcji zachwycał się, że to najlepsza rzecz, jaką widzieli w tym sezonie. Ale naprawdę uderzyło mnie to, jak proste to było, jak wyraźnie Simons był w stanie wyrazić tak wiele bez uciekania się do kostiumów, przesady czy skomplikowanych trików stylizacyjnych. To i jak nowocześnie – a jednak bez wątpienia Dior – wyglądał. Rzadko spotyka się projektanta, który potrafi w taki sposób połączyć historię domu z teraźniejszością.