Pomiędzy Cushnie i Jen Kao wpadłem na świetny pomysł, żeby pobiec do Barneysa na premierę książki Oliviera Theyskensa.
Kate i ja dotarliśmy do Barneys wcześnie i zabijaliśmy czas śliniąc się na PS1, dopóki nie weszła Celine Dion (jakby wczoraj mogło być jeszcze dziwniej). Przeszliśmy przez czwarte piętro, zatrzymaliśmy się przy kolekcji butów Josepha Altuzarra, a ja zerknąłem na Oliviera, przejrzałem jego książkę – cudowną – i wybiegłem za drzwi.
Mając 10 minut przed występem Jen o 6 (prawie, przez ułamek sekundy, zapytałem osobę z towarzystwa, czy mogę dzielić jej taksówkę), wskoczyłem do metra, a potem pobiegłem, pobiegłem, pobiegłem do mleka.
Zastanawiam się, kiedy przestanę biegać na koncerty? Wiem, że zaczynają się co najmniej 30 minut spóźnieni, a jednak jestem niespokojny, biegnę, jestem wykończony i zawsze mam czas na zabicie na swoim miejscu. (Na tym siedzeniu znajdował się kolczyk Eddie Borgo dla Jen Kao, więc czekanie nie stanowiło problemu.)
Jen trzymała się palety geometrycznych kształtów, ale mieszała rzeczy z ciemnymi kolorami, w tym burgundem i leśną zielenią. Pracowała z aksamitem (podobnie jak Cushnie), body i skórzanymi szortami. Kilka pierwszych dzianinowych sukienek wyglądało jak masywne Mark Fast, ale suknie ze skórzanym gorsetem na końcu z nawiązką rekompensowały błąd.
W rzeczywistości ostatnie spojrzenie ma napisane imię Angeliny Jolie i jest to rodzaj uwagi, na którą Jen zasługuje.