Docieram na koncert Garetha Pugha o 4:47. Pokaz zaczyna się o piątej, ale po tygodniu w Paryżu wciąż nie znam Palais du Tokyo. Stoję w kolejce obok Amerykanina Moda redaktorów i obserwujemy, jak Carine Roitfeld przechodzi obok, nosząc cekiny. Wchodzę do środka i potykam się o ławkę z napisem pan Karl Lagerfeld i lady Amanda Harlech. Niestety, nie pokazują. Tak więc czerpię emocje siedząc kilka centymetrów od Jeffersona Hacka, który dzieli swoją znakomitą ławkę z Rickiem Owensem, Roisin Murphy, Olivierem Zahmem i Carine. Dzieciaki z klubu siedzą po drugiej stronie, tak jak w Londynie, ponieważ fajne dzieciaki w Nowym Jorku nie mają okazji chodzić na imprezy. Blogerka za mną mówi, że nie rozumie, dlaczego blogerzy kochają Kate Lanphear i jestem prawie pewien, że ma na myśli mnie. Tymczasem Bill Cunningham podziwia kobietę siedzącą obok mnie. "Ale, tak naprawdę jesteś ma na sobie Gareth Pugh! Widziałam to na wybiegu w zeszłym sezonie i pomyślałam, jak się to ubrać? Kiwa głową bez odpowiedzi; lepiej pasuje do jej stroju. Pokaz zaczyna się o 6:03. Modelki noszą odblaskowe lusterka nad rzęsami, powodując nadmierne mruganie. Jednak udaje im się manewrować kwadratowym pasem startowym na swoich siedmiocalowych czarno-białych platformach. Noszą szekspirowskie obroże na sterydach, rowerowe kostiumy odblaskowe, upiorne szaty, futurystyczne kurtki i skórzany strój motocyklowy, który nie jest przeznaczony dla osób o słabym sercu. Pokaz jest skrupulatnie stylizowany przez Katie Shillingford, ale zaskakująca liczba elementów może być stylizowana na prawdziwą garderobę. Najnowsza kolekcja Garetha Pugha, przynajmniej w mojej głowie, nadaje się do noszenia. Co jest świetne dla projektanta, a także dla Billa Cunninghama. Nie wiem, ile jeszcze niespodzianek facet potrafi sobie poradzić.