Spacerując po Madison Ave. Któregoś dnia, po wizycie w Rhinelander, usłyszałem, jak księżniczka z gatunku Park Avenue opowiadała się za swoją niechęcią do szarości. Nie lubiła tego, nie nosiła tego, nie rozumiała. Nie trzeba dodawać, że jej zapał trochę mnie przeraził. Wyrzucanie koloru ze swojej garderoby na czas nieokreślony; naprawdę? Oczywiście istnieje klasyczny nowojorski banał – niechęć do koloru i preferencja dla czerni a la Delia Deetz. Ale nawet wtedy chodzi bardziej o wygodę: czerń zawsze idzie w parze z czernią. Ale życie bez pełnego spektrum kolorów nie może być zabawne. Budowanie szafy bez koloru byłoby jak budowanie osoby bez nerki czy wątroby. Zwłaszcza odcień tak nieszkodliwy jak szary, który według mnie jest idealną folią do czegoś naprawdę szalonego, takiego jak chartreuse. Zastanawiam się, czy zrezygnowałeś z koloru po złych doświadczeniach? Czy szkolna potańcówka w lawendzie zepsuła ci blady fiolet na całe życie? A może twoja matka ubierała cię w różowe sukienki z pufy przez całe twoje dzieciństwo, co sprawiło, że teraz mieszkasz w anonimowym Yohji? --BRETT KANE