Detaliści amerykańscy zaprezentowali własne Plan akcji w Bangladeszu, i już spotyka się z poważną krytyką ze strony grup robotniczych.
Nazywany Sojuszem na rzecz Bezpieczeństwa Pracowników Bangladeszu, New York Times raportuje że ten nowy pięcioletni plan przeznacza 42 miliony dolarów na poprawę bezpieczeństwa pracowników, anonimowa infolinia dla prace fabryczne oraz rezerwa na 100 milionów dolarów w postaci pożyczek i finansowania, aby pomóc w ulepszaniu Bangladeszu fabryki. Umowę tę podpisało 17 firm, w tym Gap, Walmart, Target, Nordstrom i Macy's.
Na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo podobny do planu działania zaproponowanego przez Europejska umowa w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i budowlanego w Bangladeszu, ale, jak twierdzą jego krytycy, istnieje kilka kluczowych błędów w planie północnoamerykańskim.
Najbardziej problematyczne jest to, że plan północnoamerykański nakłada odpowiedzialność za doskonalenie na właściciel fabryki, w przeciwieństwie do europejskiego planu, który wymaga, aby firmy płaciły bezpośrednio za ulepszenia. Chociaż niewielka część pieniędzy odłożonych przez 17 firm jest zobowiązana do wsparcia programu – 1 milion dolarów rocznie na sprzedawcę,
według Opiekun--dodatkowe planowane 100 milionów dolarów ma w rzeczywistości zapewnić niskie oprocentowanie pożyczki pracownikom fabryki; innymi słowy, pozostawiają właścicielom fabryk wybór pożyczania pieniędzy na wymagane ulepszenia lub całkowitej utraty amerykańskiego biznesu. A ta zamierzona pula pożyczek jest dobrowolna, co oznacza, że firmy nie mają obowiązku jej sfinansowania, zgodnie z dziennik "Wall Street.Plan północnoamerykański również obiecuje być przejrzysty, ale USA dziś raporty że zapisy, które będą upubliczniać, będą raportami zbiorczymi; w przeciwieństwie do tego plan europejski zapewnia, że każdy raport z inspekcji fabryki zostanie upubliczniony. Grupy robotnicze są również zdecydowanie przeciwne temu, że na żadnym poziomie planu nie ma przedstawicieli pracowników. Plan północnoamerykański przewiduje jedynie, że każda fabryka ma „demokratycznie wybrane komitety partycypacji pracowników”, które są odpowiedzialne za zgłaszanie problemów, według WWD.
Odkąd te amerykańskie firmy odrzuciły europejski plan ze względu na jego prawnie wiążący charakter, nie jest zaskoczeniem, że ich plan jest mniej rygorystyczny, jeśli chodzi o zaangażowanie. Członkowie mogą opuścić umowę w dowolnym momencie, ale jeśli odejdą przed upływem dwóch lat, nadal są zobowiązani do spłaty wszelkich pozostałych zobowiązań finansowych, które zadeklarowali na okres pięciu lat plan. (Warto zauważyć, że Raporty Financial Times aby firmy członkowskie mogły „wyrzucić” innych członków, którzy „nie wywiązują się ze swoich zobowiązań”).
Członkowie planu amerykańskiego twierdzą, że mają na myśli te same cele, co plan europejski, i że wysiłki na rzecz poprawy w Bangladeszu można poprawić tylko poprzez drugi plan; ze względu na pracowników fabryk w zubożałym kraju mamy nadzieję, że to prawda.