„Calendar Girl” to kronika demokratycznego nadzoru Finleya nad najważniejszym kalendarzem mody, od jego wprowadzenia w 1945 roku do przejęcia przez CFDA w 2014 roku.
Pamiętam, że na początku mojej kariery w branży modowej byłem oszołomiony, gdy dowiedziałem się, że Kalendarz mody — oficjalny harmonogram Nowojorski Tydzień Mody, do którego wszyscy się zapisali — była prowadzona przez jedną kobietę, do której trzeba było zadzwonić telefon aby otrzymać listę lub poprosić o wersję papierową.
Ta kobieta była Ruth Finley, postać uwielbiana i szanowana przez branżę modową – i mało znana poza nią. Ale w 2014 roku film dokumentalny ekipa kierowana przez reżysera Christiana D. Bruun rozpoczął pracę nad filmem, który miał odsunąć przysłowiową kurtynę na życie i karierę Finleya, w tym: jak zarządzała coraz bardziej chaotycznym harmonogramem pokazów od 69 lat praktycznie sama. Został opóźniony z powodu problemów finansowych, ale w końcu zostanie wydany w środę, co czyni go pośmiertną refleksją na temat Finleya, który zmarł w 2018 roku.
Plakat: Dzięki uprzejmości
„Calendar Girl” pokazuje widzom wyraźny kontrast między nieelegancką, zakulisową, analogową charakter roli Finely i absolutną władzę, którą sprawowała, kto mógł pokazać, kiedy podczas Nowego Jorku Tydzień Mody. Widzimy ją, w wieku 95 lat, krzątającą się po małym, zagraconym biurze z zaledwie trzema biurkami, odbierającą telefony i powoli piszącą odręcznie imiona, takie jak „C. Herrera” i „R. Lauren" na papierowej siatce lub umieszczając adresy na kartach katalogowych i wkładając je do pudełka po butach. Młodszy pracownik jest pokazany w oczekiwaniu na wydrukowanie setek egzemplarzy publikacji na różowym papierze, inny pracownik umieszcza je w kopertach i adresuje je, aby wysłać do prawie każdej osoby, która pracuje w moda.
Słyszymy również od wpływowych postaci z branży, takich jak późny Bill Cunningham i projektanci tacy jak Herrera, Diane von Furstenburg i Nicole Miller, którzy mówią o Finleyu z czułością i szacunkiem. Jak prawie każdy amerykański projektant, o którym słyszałeś (który rozpoczął swoją działalność przed 2014 r.), nazwali Finley osobiście zaplanować swoje pierwsze pokazy mody, zachować preferowane miejsca lub narzekać na dostanie niepożądane.
Bill Cunningham i Ruth Finley na imprezie City Meals on Wheels ku czci Ruth.
Jeszcze: Christian D. Bruun
W branży modowej nie brakuje rozdmuchanych ego, a pozorna supermocarstwo Finleya rozwiązywało konflikty w harmonogramie, nie uszkadzając ich. Słowa takie jak „demokratyczna”, „bezstronna” i „twarda” opisują jej podejście do prowadzenia Kalendarza. To tak, jakby Finley był treserką podobną do Olivii Pope w ciele maleńkiego non-generaka, który ledwo mógł wspiąć się po schodach.
Mogła jednak: mówi to widzowi, przyznając jednocześnie, że nie może biegać po schodach metra tak żwawo, jak kiedyś. Ale dokument pokazuje, że Finley bierze udział w wielu pokazach New York Fashion Week dziennie – mniej niż wtedy, gdy była młodsza, ale wydaje się, że ma więcej energii i szczerego entuzjazmu dla całego spektaklu niż ludzie o dekady młodsi od ją. Jej miłość do mody i projektantów jest wyraźna.
Finley z Andrew Boltonem w Metropolitan Museum of Art.
Jeszcze: Christian D. Bruun
Jej wytrwałość jest również niezwykła — i najwyraźniej jest czymś, co zawsze posiadała. Wracając do czasu, gdy kobiety miały pozostać w domu i wychowywać dzieci, zawsze planowała pracować. Znalazła pracę jako legenda modowego PR i asystentka Eleanor Lambert, założycielki CFDA, co doprowadziło do stworzenia przez nią Kalendarza. A w czasach, gdy rozwody były rzadkie i kontrowersyjne, dostała jeden od swojego pierwszego męża w latach pięćdziesiątych. Kiedy jej drugi mąż zmarł nagle, po czterdziestce, samotnie opiekowała się trzema synami, a jednocześnie nadal prowadziła kalendarz poza domem (również sama).
We współczesności filmu zdarzają się momenty, w których jej wytrwałość graniczy z uporem. Nigdy nie myśli o unowocześnieniu procesu, trzymając się fizycznych roledek, pudełek po butach z kartami indeksowymi i telefonów stacjonarnych. Pomimo swojego wieku, najwyraźniej nie jest zainteresowana przejściem na emeryturę i opisuje chęć zachowania Kalendarza Mody biznes w jej rodzinie, mimo że jej synowie, którzy pozornie nie są związani z modą, nie są zainteresowani jej podjęciem nad. Niechętnie kończy sprzedając go CFDA. (Insynuuje się, że gdyby nie sprzedawała organizacji, bez niej uruchomiłaby ona swój własny kalendarz).
Finley ze Stevenem Kolbem w biurach CFDA.
Jeszcze: Christian D. Bruun
To wzruszające patrzeć, jak Finley traci kontrolę nad czymś, co zaczęła i tak pilnie strzegła przez dziesięciolecia. Widzimy, jak wpada w nostalgię, patrząc na archiwalne wydania Kalendarza z lat 40., wspominając wydarzenia, w których z radością uczestniczyła. Nigdy nie narzeka otwarcie, ale wydaje się, że lamentuje nad cyfrową ewolucją Kalendarza bez osobistego kontaktu, który mu nadała, jakkolwiek nieuniknionym. Nie ma tego w filmie, ale warto zauważyć, że w ostatnich sezonach kalendarz również stał się mniej spójny, ponieważ CFDA i IMG mają teraz swoje własne wersje.
Finley był filarem starej gwardii mody, a gdy nawigujemy nowa era radykalnych zmian dla branży i sposobu jej funkcjonowania, miło jest spojrzeć wstecz na starą – i pożegnać się z nią z szacunkiem.
Możesz kupić bilety na ekran cyfrowy „Calendar Girl” między listopadem. 11 i listopada. 19 tutaj.
Uwaga: ten artykuł został zredagowany w celu usunięcia stwierdzenia, że Finley odmówił udostępnienia kalendarza online, co było nieprawdziwe.
Nigdy nie przegap najnowszych wiadomości z branży modowej. Zapisz się na codzienny biuletyn Fashionista.